18. En Jozef stierf (slot)

Kort na zijn sterven begonnen de broers erg ongerust te worden. Zij vroegen zich met bezorgdheid af: Vader Jakob leeft niet meer, zal Jozef nu alsnog wraak op ons gaan nemen voor het feit dat wij hem eertijds als slaaf naar Egypte verkochten? Zal hij ons voor die misdaad alsnog straffen? Daarom kwamen ze naar hem toe en smeekten hem om vergeving voor hun gruwelijke daad van vroeger. ‘Ach,’ zo vroegen ze, ‘vergeef toch de overtreding en zonde die wij u vroeger hebben aangedaan.’ Toen Jozef dat hoorde, begon hij te huilen en antwoordde: ‘Vreest niet, gij hebt kwaad tegen mij gedacht, maar God heeft dat ten goede gedacht (Gen. 50:20). De Heere heeft mij willen gebruiken om een groot volk in het leven te behouden. Nee, ik zal u geen kwaad doen, maar zo lang ik leef zal ik voor u en uw kinderen blijven zorgen.’ De minste wraakgevoelens koesterde Jozef niet en hij hield woord, want hij heeft in Egypte in vrede met zijn broers en familieleden geleefd.

Maar ook voor de onderkoning Jozef brak de tijd aan dat het sterven werd. Tot zijn blijdschap mocht hij de kinderen van Manasse en Efraïm, zijn kleinkinderen, zien en ook hun kinderen, de achterkleinkinderen. We lezen in de Bijbel: Jozef dan woonde in Egypte, hij en het huis zijns vaders; en Jozef leefde honderd en tien jaar (vers 22). Vóór hij stierf, liet hij zijn nog in leven zijnde broers en familieleden roepen en sprak hij tot hen: ‘Ik ga sterven, maar de Heere zal op Zijn tijd ons volk ongetwijfeld weer terugbrengen naar Kanaän. Als dat gebeurt, moeten jullie mijn beenderen meenemen, want ik wil in Kanaän begraven worden.’ Dat het hem ernst was, bleek wel daaruit dat hij hen een eed afnam. We lezen in vers 25: En Jozef deed de zonen van Israël zweren, zeggende: God zal u gewisselijk bezoeken; zo zult gij mijn beenderen vanhier opvoeren. De onderkoning van Egypte had wel in Egypte geleefd, maar zijn hart lag in Kanaän en daarom had hij het uitdrukkelijke bevel gegeven in dat land begraven te worden. De kanttekening zegt hierover zo mooi: ‘Dit beveelt hij niet uit bijgeloof, maar uit een vast geloof, waardoor hij voor zeker hield dat zijn geslacht het land van Kanaän bezitten zou, en dat hetzelve hun allen was tot een voorbeeld en onderpand van het hemels Kanaän, begerende uit zulke oorzaak, dat zijn beenderen daar eindelijk zouden gevoerd worden’ (kanttek. 48). In Hebreeën 11: 22 lezen we: Door het geloof heeft Jozef stervende gemeld van den uitgang der kinderen Israëls, en heeft bevel gegeven van zijn gebeenten. Door genade mocht hij het leven van de vrome vaderen Abraham, Izak en Jakob bezitten en zo kon hij evenals zij met Paulus getuigen: Want het leven is mij Christus, en het sterven is mij gewin (Filip. 1:21).

Jozef heeft 17 jaar in Kanaän gewoond en daarna kwam hij in Egypte terecht, waar hij 93 jaar woonde. Toen hij stierf werd zijn lichaam gebalsemd en daarna in een houten kist gelegd. We lezen in het laatste vers van het eerste Bijbelboek Genesis: En Jozef stierf, honderd en tien jaar oud zijnde; en zij balsemden hem in een kist in Egypte (vers 26). De bekende onderkoning van Egypte kreeg als laatste plaats een houten kist en niet, zoals vorstelijke personen in Egypte gewoonlijk kregen, een prachtige grafkamer in een machtige piramide.

In Jozefs leven, sterven en begrafenis kwam duidelijk openbaar dat hij een geestelijke en eeuwige rijkdom mocht bezitten. Vandaar zijn wens om uiteindelijk in Kanaän begraven te worden als onderpand en type van de hemel. In een eenvoudige kist in Egypte moest zijn lichaam 155 jaar wachten aleer de Israëlieten door een sterke arm uit Egypte zouden worden uitgevoerd. De uitleiding uit Egypte vond plaats nadat de Heere al de eerstgeborenen van Egypteland had geslagen, wat ‘een groot geschrei in Egypte veroorzaakte omdat er geen huis was waarin niet een dode was’ (Ex. 12:30). Toen de Heere daarna Israël uit Egypteland leidde, werd de kist van Jozef niet vergeten. We lezen in Éxodus 13:19: En Mozes nam Jozefs beenderen met zich.

Gedurende de veertigjarige woestijnreis werd de kist meegevoerd en toen uiteindelijk de Israëlieten in het land Kanaän kwamen, begroeven zij ook de beenderen van Jozef (..) in het stuk veld hetwelk Jakob gekocht had van de kinderen van Hemor, den vader van Sichem, voor honderd stukken geld; want zij waren aan de kinderen van Jozef ter erfenis geworden (Jozua 24:32). Wat ging Gods Woord feilloos in vervulling. Eeuwen tevoren ontvingen Gods kinderen de belofte dat zij eens het land Kanaän tot hun bezitting zouden krijgen en dat de Heere Jezus als hun Verlosser in dat land zou geboren worden. Door het geloof hebben zij die toezeggingen van de Heere geloofd. Er staat in Hebr. 11:13 en 14: Deze allen zijn in het geloof gestorven, de beloften niet verkregen hebbende, maar hebben dezelve van verre gezien en geloofd en omhelsd, en hebben beleden dat zij gasten en vreemdelingen op de aarde waren. Want die zulke dingen zeggen, betonen klaarlijk dat zij een vaderland zoeken, namelijk het hemelse vaderland. (einde).

Dan ga ik op tot Gods altaren,
Tot God, mijn God, de bron van vreugd;
Dan zal ik, juichend, stem en snaren
Ten roem van Zijne goedheid paren.
Die, na kortstondig ongeneugt,
Mij eindeloos verheugt (Ps. 43:4).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen