17. Jakobs zegen en levenseinde

Geknield aan zijn bed wachtten Manasse en Efraïm tot de geest van de oude man wat terugkeerde. Daarna omhelsde hij zijn beide kleinkinderen en kuste hen. Zijn geest werd door Gods Geest verlicht en zegenend legde hij zijn handen op de hoofden van de beide kleinkinderen. Maar wat vreemd! Jozef dacht dat zijn vader in de war was. De oude vader kruiste zijn armen en legde zijn rechterhand op het hoofd van de jongste zoon Efraïm en zijn linkerhand kwam terecht op het hoofd van Manasse, de oudste zoon. Jozef zag het en was het daarmee helemaal niet eens! Hij had Manasse (de oudste) juist zó geplaatst, dat Jakob zijn rechterhand op hem zou kunnen leggen. We lezen In de Bijbel: Het was kwaad in Jozefs ogen (Gen. 48:17) en hij wilde de rechterhand van zijn vader vlug op het hoofd van Manasse leggen. Maar zijn vader sprak: ‘Ik weet wat ik doe, want zo wil de Heere het hebben. Niet Manasse, maar Efraïm zal de grootste zegen ontvangen.’ En hij zette Efraïm voor Manasse (vers 20). Ook beschouwde hij Jozefs zonen als zijn eigen zonen. Daarom kregen zij later in het beloofde land Kanaän ook elk een stam toegewezen. Efraïm zou zelfs tot de belangrijkste stam van Israël gaan behoren. Daarna sprak Jakob tot Jozef: ‘God zal met u zijn en Hij zal u op Zijn tijd weer terugbrengen in Kanaän, het land van uw vaderen. U krijgt van mij het stuk land bij Sichem dat ik eens op de Kanaänieten veroverde.’

Na deze plechtigheid moesten al zijn zonen dicht bij hun stervende vader komen en sprak hij: ‘Kom bij mij staan, zonen van Jakob, en hoor naar Israël, uw vader.’ Hierna ging hij toekomstige dingen over zijn zonen en tevens over alle stammen van Israël profeteren. We horen hem zeggen: Ik zal u verkondigen hetgeen dat u in de navolgende dagen wedervaren zal (Gen. 49:1). Door Gods Geest verlicht, ging hij dingen profeteren die pas tweehonderd jaren later in vervulling zouden gaan. Wij kunnen nog niet zeggen wat er over vijf minuten gaat gebeuren, maar Jakob voorzegde gebeurtenissen die pas eeuwen later in vervulling gingen.

Toen al zijn kinderen bij zijn bed stonden, heeft hij hen één voor één gezegend. We gaan niet verder op zijn zegeningen in. Bij de Gebr. Koster is er destijds een boekje verschenen over de bekende zegeningen, genaamd: ‘Totdat Silo komt.’ Daarin wordt uitvoerig over Jakobs zegeningen verteld. Hoe duidelijk blijkt uit die zegeningen dat Jakob geleid werd door Gods Geest.

Wij zouden denken dat hij Jozef de grootste zegen zou schenken, maar de grootste zegen ontving Juda. Hij sprak tot hem: Juda, gij zijt het, u zullen uw broeders loven (…). De scepter zal van Juda niet wijken (…) totdat Silo komt, en Denzelven zullen de volken gehoorzaam zijn (Gen. 49:8 en 10). In die teksten kondigde Jakob de komst van de Heere Jezus aan, de Silo en Vredevorst, Die straks uit Juda zou voortkomen en in Bethlehem in Judéa geboren zou worden. Hem zullen de volken gehoorzaam zijn, dat wil zeggen, dat de ware gelovigen uit alle volken Hem gehoorzaam zouden zijn en Hem zouden erkennen voor hun Heere en Zaligmaker (kanttek. 25). De Zaligmaker was ook geen Onbekende voor de stervende Jakob. Vandaar dat hij midden in het uitspreken van de zegeningen even ophield en uitriep: Op Uw zaligheid wacht ik, HEERE (vers 18). Met verlangen zag hij uit naar het ogenblik dat hij naar de hemel zou gaan om eeuwig bij de Heere te mogen zijn. Ten slotte sprak hij nog speciaal Jozef toe, die door de schutters (zijn eigen broers) wel bitterheid was aangedaan, maar door de Heere, de Machtige Jakobs, was gezegend. Na het uitspreken van de zegen, zittend op zijn bed, en nog eens benadrukkend dat hij in de spelonk van Machpéla in Kanaän moest worden begraven, ging hij rustig neerliggen, strekte zijn voeten uit en stierf. Voor hem gold het: Al ging ik ook in een dal der schaduw des doods, ik zou geen kwaad vrezen, want Gij zijt met mij (Ps. 23:4). Hierna viel Jozef op zijns vaders aangezicht, en hij weende over hem en kuste hem (Gen. 50:1).

Na het sterven werd vader Jakob naar de gewoonte van die tijd gebalsemd en werd er gerouwd om zijn dood, wat bij elkaar zeventig dagen in beslag nam (kanttek.6). Nadat Jozef van Farao toestemming had gekregen om zijn vader in Kanaän te gaan begraven, trok het ganse huis van Jozef en zijn broeders en het huis zijns vaders op, een zeer zwaar heir (vers 8 en 9), vergezeld met veel hofdienaren, edelen, raadsheren en aanzienlijken uit het huis van Farao. Op een open plaats in Kanaän werd een zware rouw van zeven dagen gehouden om voorbereidingen te treffen voor het bijzetten van het lichaam in de spelonk van Machpéla. Daarna werd vader Jakob begraven in de spelonk des akkers van Machpéla, welke Abraham met de akker gekocht had tot een erfbegrafenis van Efron, de Hethiet, tegenover Mamre (Gen. 50:13).

(Volgende keer D.V. 18. En Jozef stierf - slot)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen