15. Jakob in Egypte

In Egypte aangekomen, zond Jakob Juda vooruit naar Jozef om hem te vragen waar zij moesten wonen. Weliswaar had vader Jakob al vernomen dat zij in de streek Gosen zouden moeten wonen, maar hij wilde precies de plaats weten. Toen Jozef vernam dat zijn vader op weg was naar Gosen, spande hij zijn wagen aan en ging zijn vader tegemoet. Toen hij hem ontmoette, liep hij naar hem toe, viel hem om de hals en weende lang. Wat een ontmoeting voor hen! Bewogen sprak vader Jakob: Dat ik nu sterve, nadat ik uw aangezicht gezien heb, dat gij nog leeft (Gen. 46:30). Daarna sprak Jozef: ‘Ik zal aan de koning vertellen dat jullie in zijn land aangekomen zijn en hij zal u zeker willen spreken. Als hij informeert naar jullie beroep, vertel hem dan dat jullie herders zijn en daarom graag in het afgelegen oostelijk gelegen Gosen van Egypte zouden willen wonen, want alle schaapherder is den Egyptenaars een gruwel (vers 34).’

De streek Gosen was een heel gunstige woonplaats voor de Israëlieten en we zien hierin Gods grote zorg voor Zijn volk Israël. Er lagen goede grasvelden voor de schapen en in Gosen konden ze in vrede met elkaar wonen. Verder konden ze in die landstreek als een afgezonderd volk hun eigen godsdienst uitoefenen en waren ze niet in de verleiding de afgoden van Egypte te dienen. Tenslotte lag Gosen ten zuiden van Kanaän en als eenmaal de tijd zou aanbreken dat het volk uit Egypte naar Kanaän zou terugkeren, behoefde het niet het hele Egypteland door te trekken, maar kon Israël in korte tijd al aan de grenzen van hun land Kanaän staan.

Jozef vertelde aan Farao dat zijn vader en zijn broers gekomen waren en de koning nodigde hen uit om kennis met hem te maken. Met vijf broers trok Jakob naar de koning en toen hij informeerde naar hun beroep, vertelden ze hem dat ze schaapherders waren en dat ze uit armoede naar Egypte waren gekomen omdat er in hun land geen gras meer groeide voor de schapen. Daarom verzochten zij de koning of ze in het vruchtbare gebied van Gosen mochten wonen. De koning vond het goed en daarna stelde Jozef vader Jakob voor Farao’s aangezicht; en Jakob zegende Farao (Gen. 47:7). Er staat in 1 Tim. 2:1 en 2: Ik vermaan dan vóór alle dingen, dat gedaan worden smekingen, gebeden, voorbiddingen, dankzeggingen voor alle mensen. Voor koningen en allen die in hoogheid zijn, opdat wij een gerust en stil leven leiden mogen in alle godzaligheid en eerbaarheid. Vader Jakob bracht dat in praktijk en hij bedankte Farao ‘voor alle eer en vriendschap hem en de zijnen bewezen en hem allerlei wel-varen van God toewensende’ (kanttek. 7). Toen Farao vroeg hoe oud Jakob was, antwoordde hij: De dagen der jaren mijner vreemdelingschappen zijn honderd en dertig jaren; weinig en kwaad zijn de dagen der jaren mijns levens geweest (vers 9). Hij vertelde de koning dat hij 130 jaar was en niet verwachtte zo oud te worden als zijn vaderen. Dat is ook uitgekomen want op de leeftijd van 147 jaar zou hij straks sterven, terwijl zijn vader Izak 180 en zijn grootvader Abraham 175 jaar werden.

Ondanks zijn hoge leeftijd van 130 jaar sprak hij dat zijn jaren maar weinig waren. Zijn leven was, evenals van ieder mens, heel gauw voorbij en het is waar wat we lezen in Ps. 103:15 en 16: De dagen des mensen zijn als het gras; gelijk een bloem des velds, alzo bloeit hij. Als de wind daarover gegaan is, zo is zij niet meer, en haar plaats kent haar niet meer. Vraag het maar aan stokoude mensen en zij zullen zonder uitzondering zeggen: ‘Wat is het leven snel voorbijgegaan!’ Dat zal zeker ook de ervaring van Jakob zijn geweest. Maar belangrijker is dat hij de koning meedeelde dat deze wereld zijn thuis niet was. Hij sprak over de jaren van zijn vreemdelingschap. Zijn godvrezende voorvaderen hadden beleden ‘gasten en vreemdelingen op de aarde’ te zijn en betoonden duidelijk dat zij een ander vaderland zochten (Hebr. 11:13 en 14). Evenals zij was de oude Jakob begerig naar een beter, dat is naar het hemelse vaderland (vers 16). Wat een moeite, verdriet en ellende had Jakob niet ondervonden. Hij was erachter gekomen dat ‘het uitnemendste van het leven moeite en verdriet is’ (Ps. 90:10). Wat zal het hem gesmart hebben, toen hij erachter kwam dat zijn eigen kinderen Jozef hadden verkocht en hoe hij destijds zo ontzettend door hen bedrogen was geworden! Maar door genade wist hij óók dat het voor hem en al Gods kinderen mag gelden: Welgelukzalig is hij die de God Jakobs tot zijn Hulp heeft, wiens verwachting op de HEERE zijn God is (Ps. 146:5).

Daarna keerde vader Jakob met de vijf broers terug naar Gosen en Jozef zorgde daar voor woningen en het verdere onderhoud van zijn vader en de broers met hun gezinnen.

Daarna toog Israël, gedreven
Door nooddruft, tot behoud van ’t leven,
Naar ’t rijk Egypte; Jakob kwam
Als vreemdeling in ’t land van Cham.
Daar groeid’ en bloeide zijn geslacht,
En overtrof zijns vijands macht (Ps. 105:13).

(Volgende keer D.V. 16. Jakobs laatste levensjaren)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen