Groeten uit Den Haag

Huiskamerlid. Dat is denk ik de beste samenvatting van mijn gevoel nu ik deze column aan het schrijven ben. Hoe de situatie is op het moment dat u deze column leest, daar heb ik op dit moment geen beeld bij.

Ineens is ons zo voorspelbare leven veranderd. Een klein virus gaat rond over de wereld en zorgt voor afstand, stilte en isolement. Wie had kunnen bedenken dat je als gezonde burgers elkaar geen hand mag geven, dat gezonde kinderen niet naar school gaan en dat je als gezonde mensen niet een kerkdienst kunt bezoeken.

Ook voor Kamerleden zien de dagen er ineens heel anders uit. Geen overleggen, debatten, presentaties, werkbezoeken en lezingen in het land. Bestaat je werk ineens uit videoconferenties, telefoontjes en mails vanuit huis. Naast het schoolmeesterschap in deeltijd voor de kinderen. En enkele keren in de week naar de supermarkt en naar de bakker. Ik bedacht dat voor mijn opa’s en oma’s en de geslachten daarvoor de wereld ook niet veel groter was dan Elspeet en omgeving. Ik heb gemerkt dat, ondanks de dreiging van ziekte, er ook mooie kanten zitten aan deze periode. Iedere ochtend ontbijten als gezin, in de middag lunchen met elkaar en ook samen een goede warme maaltijd nuttigen. Iedere ochtend lezen uit de Bijbel, psalmen zingen en daarna om negen uur luisteren naar de Bijbelvertellingen vanuit Staphorst (meesters, als u dit leest: bedankt!).

En toch knaagt er iets. Er worden veel activiteiten ontplooid, vooral in digitale vorm. Voor de kinderen (Bijbel)verhalen, voor de ouderen ook van alles, voor de werkenden digitale vergaderingen en op zondag zelfs digitale kerkdiensten. Ik doe er zelf ook volop aan mee. Wat knaagt is: Kunnen we de stilte en het isolement wel aan? Willen we wel stilstaan bij de oorzaak van datgene wat ons dagelijks leven zo omver gooit? De oorzaak van alles wat al op ons afkwam en wat nu ons leven omver gooit ligt in ons zondige bestaan. Willen we daaraan? Durven we en kunnen we dat onder ogen zien? In Adam gevallen…

Als Tweede Kamerlid is het een opgave om de Bijbel open te doen. Als huiskamerlid komt het nog dichterbij. Ik dacht opnieuw aan mijn opa’s en oma’s. Ze leven niet meer. Een van hen werd begraven met de woorden: „Bekeert u, want het Koninkrijk der hemelen is nabij gekomen.” Maar waar dan heen? Toen kwam ook de grafsteen van die andere opa en oma in gedachten: (Jezus zeide) „Ik ben de opstanding en het leven.”

Chris Stoffer

Tweede Kamerlid voor de SGP

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen