13. De opwekking van Lázarus

Niet ver van Jeruzalem lag het kleine plaatsje Bethanië. Daar woonden in een gezin drie mensen die de Heere Jezus liefhadden: Maria, Martha en Lázarus (Joh. 11). Maar ook kinderen van de Heere ondervinden soms grote moeilijkheden en dat was ook het geval bij deze godvrezende mensen. Op een dag werd Lázarus heel erg ziek en de twee zussen stuurden gauw een boodschapper naar de Heere Jezus om het Hem te laten weten. Vanzelfsprekend rekenden ze op Zijn hulp. De Heere Jezus was voor Zijn eigen veiligheid naar het Overjordaanse uitgeweken, want in Galiléa en vooral in Judéa werd het heel gevaarlijk voor Hem. Zelfs hadden de Joden Hem onlangs in Jeruzalem tweemaal willen stenigen!

Toen de boodschapper de Heere Jezus bereikt had en vertelde dat Lázarus ernstig ziek was, zei Hij tegen hem: ‘Door deze ziekte zal de Heere verheerlijkt worden.’ Met die raadselachtige woorden keerde de boodschapper weer naar Bethanië terug, maar intussen was Lázarus al gestorven. De Heere Jezus scheen echter geen haast te maken en bleef nog twee dagen in het Overjordaanse. Daarna zei Hij tegen Zijn discipelen naar Bethanië te gaan. De discipelen en vooral Thomas vonden het maar niets om daarheen te gaan, omdat hun Meester daar gevaar liep om gedood te worden. Maar de Heere stelde hen gerust en vertelde dat Lázarus al gestorven was en dat zijn dood zou strekken tot verheerlijking van de Heere.

In Bethanië aangekomen, vernamen ze dat Lázarus reeds vier dagen in het graf lag en dat het hele huis vervuld was met rouwklagende mensen. Martha hoorde dat de Heere Jezus eraan kwam en ging Hem tegen. O, wat treurde ze om het verlies van haar broer. Huilend sprak ze tot de Heere Jezus: ‘Heere, was U maar eerder gekomen. Maar U kunt hem zelfs uit de dood opwekken!’ De Heere Jezus troostte haar door te zeggen dat Lázarus zou opstaan. Martha antwoordde: ‘Heere, ik weet dat hij net als alle andere mensen op de laatste dag, de dag van het oordeel, zal opstaan!’ Maar die opstanding bedoelde de Heere niet. Verder sprak Hij: ‘Martha, allen die Mij liefhebben, zullen eeuwig met Mij leven, geloof je dat?’ Hierop antwoordde ze: ‘Ja, Heere, ik heb geloofd dat U bent de verwachte Verlosser bent Die komen zou om Zijn volk zalig te maken.’ Nadat ze dat antwoord gegeven had, riep ze heimelijk haar zus Maria, want ze was bang dat de boze Joden Hem kwaad zouden doen als ze zouden horen dat de Heere Jezus gekomen was. ‘Maria, de Meester is daar en Hij roept u’ (Joh. 11:28) fluisterde ze.

Toen Maria bij de Heere Jezus kwam, sprak ook zij: ‘Heere, was U maar eerder gekomen dan was mijn broer niet gestorven!’ Toen de Heere de bedroefde zussen en de vele kennissen van Lázarus zag huilen, werd ook Hij heel bedroefd. Er staat in vers 35: Jezus weende (of liet tranen). Hij weende niet alleen om het grote verlies van Lázarus en om het verdriet van Martha en Maria, maar vooral omdat Hij de oorzaak van al het lijden besefte, namelijk de zonde. Er staat in Rom. 5:12: Daarom, gelijk door één mens (Adam) de zonde in de wereld ingekomen is, en door de zonde de dood, en alzo de dood tot alle mensen doorgegaan is, in welken allen gezondigd hebben.

Toen de mensen de Heere Jezus zagen huilen, zeiden ze: ‘Je kunt toch zien hoeveel Hij van Lázarus hield!’ Anderen mompelden: ‘Waarom kon Hij Die steeds zoveel wonderen doet, Lázarus’ dood niet verhinderen?’ Erg bedroefd liep de Heere Jezus met de andere mensen naar de spelonk waarin Lázarus’ lichaam lag. Er lag een grote steen voor de opening en de Heere Jezus gebood dat men de steen verwijderen zou. Martha, die dacht dat de Heere mogelijk haar broer tot leven zou verwekken, sprak: ‘Heere, mijn broer ligt al vier dagen in het graf en is reeds tot ontbinding overgegaan. Laat de steen maar liggen.’ Maar de Heere antwoordde: ‘Martha, heb Ik niet gezegd dat zijn dood zal dienen tot verheerlijking van de Heere?’ Daarna werd de steen alsnog weggehaald.

Toen hief de Heere Jezus Zijn ogen op naar de hemel en sprak: ‘Vader, U hoort Mij altijd. Zou U ook deze keer Mijn gebed willen horen en Lázarus levend willen maken? Vader, Ik weet dat U Me altijd hoort, maar Ik bid hardop zodat de mensen weten dat Ik tot U spreek en Uw Zoon ben!’ Na het korte en krachtige gebed sprak de Heere met macht: Lázarus, kom uit! (vers 43). Het dode lichaam kwam tot leven en met ontzetting zagen de mensen in de opening van de grot een lugubere levende mummie verschijnen: een witte, onherkenbare gestalte, omringd van grafdoeken en het gezicht omwonden met een zweetdoek. Meteen sprak de Heere Jezus: Ontbindt hem en laat hem heengaan (vers 44). Daarop werden de grafdoeken afgedaan en kreeg Lázarus gewone kleren aan. Het grote, onbegrijpelijke wonder was gebeurd. De Heere had meer dan eens gesproken dat Lázarus’ ziekte en dood zouden strekken tot verheerlijking van de Heere én van de Heere Jezus, en dat gebeurde. We lezen tot slot: Velen dan uit de Joden die tot Maria gekomen waren, en aanschouwd hadden hetgeen Jezus gedaan had, geloofden in Hem (vers 45). Maar anderen gingen uit vijandschap naar de hogepriester en van dien dag dan af beraadslaagden zij tezamen dat zij Hem doden zouden (vers 53).

Maar (blij vooruitzicht, dat mij streelt!)
Ik zal, ontwaakt, Uw lof ontvouwen,
U in gerechtigheid aanschouwen,
Verzadigd met Uw Godd’lijk beeld (Ps. 17:8).

(Volgende keer D.V. 14. De genezing van een 38-jarige zieke in Bethesda)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen