Barak

De apostel houdt niet de chronologische orde aan. Het is dus niet de bedoeling van Paulus één voor één de geloofshelden te noemen. Hij kán hen allen niet aan de Hebreeën voorhouden. Hij doet slechts een greep. En dat noemen van enkelen uit die velen dringt hem in de opsomming der getuigen vrij te handelen, zonder de tijdsorde te volgen. Jefta richtte vóór Simson, hoewel Paulus hem eerst noemt in dit vers. Ook ging Barak Gideon vooraf.

Maar, nog eens zij het gezegd, dit doet niet de minste schade aan het betoog van de apostel. Integendeel, het laat u gevoelen dat Paulus uit de rijke overvloed van de getuigen des geloofs er slechts enkelen noemt. Gods genade, in Zijn volk verheerlijkt, is ook niet te omvatten. Zij is altijd nieuw, altijd anders, maar werkt toch steeds dezelfde verheerlijking van Zijn Naam in de zaligheid der Zijnen. Elk van Gods kinderen wordt langs een eigen weg geleid, door God Zelf bepaald. Maar al hun wegen zijn één in de oefening van het oprechte, zaligmakende geloof, dat een vaste grond is der dingen die men hoopt, en een bewijs der zaken die men niet ziet. Daarom verstaat dat volk elkaar.

Al komt het volk uit verre landen, Hun harten smelten toch ineen.

Droevig is wat het Richterenboek van de kinderen Israëls meldt na de dood van Ehud: Zij voeren voort te doen dat kwaad was in de ogen des Heeren! Zal dat volk dan nooit leren?

Vanwege de vermenging met de Kanaänieten en het dienen van de Baäl heeft de Heere Zijn Israël verkocht in de hand van de koning van Mesopotamië. Op hun noodgeschrei verloste Jehova hen door Othniël. Veertig jaar later valt het volk in hetzelfde kwaad. Eglon is de tuchtroede in Gods hand om Zijn volk te verootmoedigen en Ehud is het middel ter verlossing. ‘En het land was stil tachtig jaar’. Na Ehud was Samgar, een zoon van Anath, die sloeg de Filistijnen, zeshonderd man, met een ossenstok. ‘Alzo verloste hij ook Israël’.

Maar, er is geen verlaten van de zonde. Zelfs schijnt de verlossing door Samgar daar geen verandering in te hebben gebracht. Immers, Gods Woord gaat in de beschrijving van de afval op Ehud terug, en zegt dat na de dood van deze verlosser Israël voortging te doen dat kwaad was in de ogen des Heeren.

De waarachtige bekering ontbrak. Door zware druk en harde slagen moest het volk het afleren om de knie voor de afgoden te buigen, maar het hart miste de vernieuwing waardoor het met lust zou willen gaan in de wegen des Heeren, om Hem alleen van ganser harte te dienen. Daarom viel het volk terug tot hetzelfde kwaad, niet éénmaal, doch bij herhaling, zodra het meende zich wel te kunnen redden buiten God. Het volk had zichzelf bakken uitgehouwen, gebroken bakken, die geen water houden.

Dat gemis aan ware hartvernieuwing draagt steeds die bittere vrucht, bij een volk in het algemeen en bij elk persoon in het bijzonder. Of zou een vernis van godsdienstigheid in waarheid ons tot God brengen en tot Zijn geboden? Zie slechts naar ons eigen volk. De Heere heeft van oude tijden af Zijn Naam groot gemaakt in de historie van Nederland. Welk land zou Gods daden kunnen roemen zoals ons land? Maar welk volk zonk zo diep als het onze?

volgende week het vervolg

Uit: MEER DAN OVERWINNAARS ds. G.H. Kersten (uitg. De Banier, 1953).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen