Gods weg met Jozef

Zoals we vernamen, mochten zij na drie dagen gevangen te hebben gezeten, terugkeren naar hun land. Alleen werd één broer als gijzelaar achtergehouden en dat was Simeon. Waarom nam Jozef Simeon gevangen? Waarschijnlijk was van hem destijds het goddeloze plan uitgegaan om Jozef te doden door hem in een diepe kuil te werpen. Ook wordt wel gedacht aan het feit dat hij de op één na oudste zoon van Jakob was. Jozef had vernomen dat zijn oudste broer Ruben hem destijds had willen redden en daarom wilde hij niet hem, maar Simeon, die na hem was geboren, in hechtenis nemen. Vandaar dat hij in Egypte moest achterblijven.

Enigszins opgelucht aanvaardden de broers met gevulde zakken, zonder Simeon, de terugtocht. We lezen in Gen. 42:26: En zij laadden hun koren op hun ezels, en togen vandaar. Maar een nieuwe moeilijkheid deed zich voor. Bij een herberg aangekomen, wilde één van de broers zijn ezel wat voedsel geven. Hij opende zijn zak en wat zag hij daar? Boven in de zak lag het geld dat voor betaling van het koren bestemd was geweest. Wat schrokken de broers ontzettend! Angstig riepen ze uit: Wat is dit, dat ons God gedaan heeft? (vers 28). Opnieuw begon hun geweten te spreken en zagen ze het als een nieuw bewijs dat de Heere vergramd op hen was om wat ze lang geleden hun broer Jozef hadden aangedaan. In Egypte hadden ze op de beschuldiging dat ze spionnen waren elkaar onlangs verweten: Voorwaar, wij zijn schuldig aan onze broeder, wiens benauwdheid der ziel wij zagen toen hij ons om genade bad, maar wij hoorden niet; daarom komt deze benauwdheid over ons (vers 21). Dat verwijt drong zich nu in alle hevigheid opnieuw op. Meer dan ooit beseften ze dat de Heere hen tegenkwam om hun misdaad aan Jozef gedaan. Vandaar hun grote radeloosheid! In de Bijbel staat dat ze op het punt stonden flauw te vallen, zó erg greep het geval van het geld in de zak hen aan. Ze waren al verdacht van spionage en nu zou een broer bovendien van diefstal kunnen worden beticht. Wie weet wat een narigheid om dit geval hen opnieuw boven het hoofd hing!

Moe en moedeloos kwamen ze eindelijk bij vader Jakob aan. Ze vertelden hem wat er allemaal in Egypte had plaatsgevonden. Ook vertelden ze dat ze de volgende keer Benjamin zouden moeten meenemen als bewijs dat ze de waarheid hadden gesproken en om alle verdenking van spionage bij de onderkoning weg te nemen. Toen ze hierna hun zakken met koren ledigden, zagen ze tot hun ontsteltenis dat ook bij hen al het geld in hun zakken gevonden werd. Opnieuw werden ze met grote vrees vervuld, want ongetwijfeld zouden ze van diefstal worden beschuldigd. Misschien is de gedachte in hen opgekomen dat de Egyptenaren het geld in hun zakken gelegd hadden om hen van diefstal te kunnen beschuldigen. In ieder geval zagen ze de toekomst heel donker in. Naast de verdenking van spionage kwam er nu dit geval ook nog bij. De problemen stapelden zich op!

Voor vader Jakob werd het allemaal te veel en in moedeloosheid riep hij uit: Gij berooft mij van kinderen: Jozef, die is er niet, en Simeon, die is er niet; nu zult gij Benjamin wegnemen; al deze dingen zijn tegen mij (vers 36). Wat moest de man op zijn oude dag nog veel meemaken. Hoe moest hij ook op hoge leeftijd erachter komen dat het uitnemendste van het leven moeite en verdriet is (Ps. 90:10; zie ook de kantt.). Maar ondanks alle tegenslagen zou hij op Gods tijd ook mogen ondervinden: Welgelukzalig is hij die den God Jakobs tot zijn Hulp heeft, wiens verwachting op den HEERE zijn God is (Ps. 146:5).

Terwijl hij in moedeloosheid neerzat en onmogelijk op het voorstel van zijn zoons kon en wilde ingaan om zijn jongste zoon Benjamin straks naar Egypte mee te geven, wilde zijn oudste zoon Ruben hem wat opbeuren. Daarom sprak hij tot hem: ‘Vader, geef Benjamin de volgende keer maar gerust mee. Ik zal goed voor hem zorgen en als hem iets ergs overkomt, mag u twee van mijn zoons doden.’ Het was een vreemd voorstel. Stel je voor dat Benjamin zou verongelukken, wat zou vader Jakob eraan hebben om twee zoons van Ruben te doden? Met het doden van die kinderen zou hij Benjamin niet terugkrijgen! Vandaar dat vader Jakob op dat dwaze voorstel niet inging, maar ronduit en beslissend sprak: Mijn zoon zal met ulieden niet aftrekken; want zijn broeder is dood (zoals hij dacht) en hij (namelijk Benjamin) is alleen overgebleven (als kind van mijn overleden vrouw Rachel); zo hem een verderf ontmoette op den weg dien gij zult gaan, zo zoudt gij mijn grauwe haren met droefenis ten grave doen nederdalen (vers 38).

(Volgende keer D.V. 11. De tweede reis naar Egypte)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen