HEERE God

Dubbele naam

We vinden de dubbele naam ‘HEERE God’ zes-en-dertig keer in de Bijbel. Twintig keer lezen we het in Genesis 2 en 3, twaalf maal in de overige boeken van het Oude Testament en vier keer in het Nieuwe Testament. Eerder hebben we uitgelegd dat in Genesis 1 de nadruk ligt op de macht en majesteit van de Schepper, zodat het woord Elohim (vertaald met God) gebruikt wordt. Maar juist in Genesis 2 en 3 - waar het gaat over de band tussen Schepper en schepsel - lezen we de grootste Naam van God, HEERE. Juist vanaf hier schittert de verbondsbetrekking tussen de heilige God en de geschapen mens. De God van het verbond stelt het eerste mensenpaar in Zijn schepping. Dan openbaart Hij Zich als de Almachtige én de ‘Ik zal zijn Die Ik zijn zal’.

In het Bijbelcommentaar van Calvijn (1509-1564) lezen we: ‘Dat hier ten slotte Gods Wezensnaam door Mozes wordt uitgedrukt, daarvan geven sommige Joden als reden op, dat Zijn majesteit na de voltooiing der wereld helderder uitblinkt’. In de bekende ‘Verklaring van het Oude Testament’ wijst ook Matthew Henry (1661-1714) in zijn verklaring van Genesis 2:4-7 hierop: ‘In het eerste hoofdstuk werd Hij altijd Elohim genoemd, een God van kracht. Nu Jehovah Elohim, een God van kracht en volkomenheid, een voleindigende God. Gelijk wij Hem bekend zien bij Zijn naam Jehovah, toen Hij verscheen om te volbrengen wat Hij had beloofd, Ex. 6:3, zo zien wij Hem nu bekend bij die naam, nu Hij voleindigd heeft wat Hij heeft begonnen. Jehovah is de grote en onmededeelbare naam van God, die aanduidt dat Hij Zijn bestaan heeft uit Zichzelven, en aan alle dingen bestaan geeft. Hij wordt daarom gepast bij die naam genoemd, nu hemel en aarde volbracht zijn’.

Als in Genesis 2 voor de eerste keer in vers 4 gesproken wordt over ‘HEERE God’, schrijven onze vaderen in kanttekening 7: ‘Na de voleinding van het werk der schepping wordt hier allereerst God de Naam van JEHOVAH gegeven, betekenende de Zelfstandige, Zelfwezende, van Zichzelven zijnde van eeuwigheid tot eeuwigheid, en de Oorsprong of Oorzaak van het wezen aller dingen; waarom ook deze Naam de waren God alleen toekomt.

Onthoud dit eens voor al: waar gij voortaan het woord HEERE met grote letters geschreven vindt, dat aldaar in het Hebreeuws het woord JEHOVAH of korter JAH staat’.

God heeft Zich met deze Naam geopenbaard. Anders dan vele Joden, die de Naam Jehovah of Jahweh nooit op de lippen nemen, mogen we deze dubbele naam gebruiken. Waarbij we ons haasten om de zinsnede uit onze Heidelbergse Catechismus, Zondag 36, te citeren: ‘en in het kort, dat wij de heilige Naam Gods anders niet dan met vreze en eerbied gebruiken, opdat Hij van ons recht beleden, aangeroepen, en in al onze woorden en werken geprezen worde’.

Vijf hoofdletters

De grote en onmededeelbare Naam van God schrijven we in navolging van onze Statenvertalers met vijf hoofdletters. We kennen ook de Naam van God geschreven als ‘Heere’, met één hoofdletter. Dan gaat het om Gods Naam met de betekenis van ‘Eigenaar, Gebieder’.

Lezer(es), mag u door genade iets verstaan van de betekenissen van de heilige Namen van de eeuwige en aanbiddelijke God?

Heb jij/hebt u ook een vraag?

Mogelijke vragen over onderwerpen binnen de doelstelling van De Saambinder kun jij/kunt u mailen naar ds. B. Labee of hem per post toezenden (zie colofon). Er volgt -zo mogelijk- altijd een reactie. Echter alleen als de redactie het waardevol acht voor de lezers, volgt een antwoord op jouw/uw vraag in een nummer van De Saambinder. Graag wel wat geduld. Er liggen nog tientallen vragen op een reactie te wachten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen