Leren Van Vervolgde Christenen

Net als ik voelt u zich ongetwijfeld zeer verbonden met onze broeders en zusters in de vervolging. De tegenstelling tussen hen en ons is erg groot. Terwijl wij al onze creativiteit nodig hebben om ons toch nog een beetje verdrukt te voelen, moeten zij in gevangenissen kwijnen.

Een manier om onze verbondenheid met hen te uiten is door op bezoek te gaan. Dat levert altijd inspirerende en ontroerende verhalen op. We kunnen veel van onze broeders en zusters in de vervolging leren. Van de bezoekers hoor je vaak de verzuchting dat discussies tussen christenen vanzelf zouden verdwijnen als we wat meer echte verdrukking zouden ervaren.

Ik ben nog nooit op bezoek geweest, maar ik heb wel een zwak voor deze verzuchting. Een bepaald type stukjesschrijvers zou je weleens een bezoek aan Noord-Korea gunnen. Maar zou dit echt genoeg zijn om alle discussies binnen het orthodoxe, christelijke volksdeel in Nederland te beëindigen? Over vrouwen in het ambt, over homoseksualiteit, over schepping en evolutie? Om maar een paar hete hangijzers te noemen.

Ik betwijfel het. Van de hugenoten die in de zeventiende eeuw uit Frankrijk vluchtten is bekend dat ze al ruziënd over de dubbele predestinatie de grens overstaken. Toch komt het gevoel, dat onze problemen en vragen gerelativeerd kunnen worden door iets dat nog veel belangrijker is, wel ergens vandaan natuurlijk. Wat is hier precies aan de hand?

Om dit te begrijpen, zet ik even een stap opzij. Je hoort een vergelijkbaar argument ook weleens als het gaat over moeilijke vragen van jongeren of kritische studenten. Stel die vragen maar niet te veel, leer maar liever geloven als een kind. Ik hoop van harte dat u de ontroering kent van het geloof van kinderen. De wrede onderscheidingen van volwassen gelovigen van enerzijds en anderzijds, letterlijk en figuurlijk, vroeger en nu, ver weg en dichtbij, zijn aan hen nog onbekend. Zij stellen geen moeilijke vragen, tenzij wij hen die in de mond leggen natuurlijk.

Hebt u ooit een kind horen zeggen: ik zie wel dat er een spanning is tussen de natuurwetenschap en het bijbelse scheppingsverhaal, maar ik besluit toch maar eenvoudig te geloven wat er in de bijbel staat? Natuurlijk niet, een kind kent dat spanningsveld helemaal niet. Het heeft genoeg aan het verhaal. Dat kinderen geen moeilijke vragen stellen, komt dus niet doordat ze besluiten deze maar niet te stellen. Die vragen bestaan voor hen gewoon niet. Als ze er eenmaal zijn, is iets anders nodig. Jongeren met vragen vertellen dat ze moeten geloven als een kind, is een dooddoener.

Terug naar de ervaring van de bezoekers van vervolgde christenen. Gaan zij het ineens minder belangrijk vinden of vrouwen wel of niet in het ambt mogen? Is het nu een bijzaak geworden, niet langer een hoofdzaak? Nee, zo werkt het niet. Er is niet een nieuw argument gekomen dat onze discussie wat minder belangrijk maakt. De bezoekers zijn vol van wat anders, waardoor deze vraag verdwijnt, net als bij kinderen. Misschien maar voor even, maar toch. Verdwijnen is wat anders dan minder belangrijk worden. Bij verdwijnen overkomt ons iets, geven we de zaak uit handen.

Ik denk dat dit de ervaring is van bezoekers van vervolgde christenen. De wereld ziet er even totaal anders uit. Niet omdat we al redenerend hebben vastgesteld dat onze problemen verbleken bij de ontberingen van onze broeders en zusters. Er is opeens een ander gezichtspunt in ons leven gekomen.

Ik geloof heus in het belang van goede discussies, in het uit de weg ruimen van misverstanden, in het je laven aan wat de groten uit de christelijke traditie hebben geschreven. Maar in discussies over vraagstukken die muurvast lijken te zitten is iets anders nodig. Wij zijn warempel als christenen gaan geloven dat we met onze ratio de goddelijke openbaring aan repen kunnen snijden. Als we er met z’n allen aan blijven trekken, komen er alleen maar meer scheuren. We komen pas verder als ons iets overkomt dat we zelf niet in de hand hebben. Kan dat dan met zulke belangrijke en ingewikkelde dilemma’s die momenteel orthodoxe christenen verdelen? Laten we daar maar niet te veel over praten. Misschien gaat er dan iets gebeuren.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen