Eilandlicht

Haar vader bleef lopen. ‘Goed. Morgen.’ Isabelle had niet beseft dat ze haar adem ingehouden totdat Henry haar aankeek. Zijn glimlach vervaagde en in zijn ogen verscheen bezorgdheid. ‘Je wilt toch met me trouwen, Isabelle, of niet?’

Ze ademde uit. ‘Natuurlijk wil ik dat. Beloof me alleen dat je vanavond terugkomt uit Thunder Bay Island.’

‘Ik heb het vermoeden dat ik in mijn haast om bij jou terug te komen nog voor je vaders boot uit zal zwemmen.’

Ze glimlachte maar kon niet voorkomen dat haar nek prikte van de zenuwen.

‘We hebben niet de hele dag, Henry,’ riep haar vader vanaf de steiger. ‘Kus haar gedag en kom hier.’

‘Nou, omdat je vader erop staat…’ Henry keek haar ondeugend grijnzend aan. Hij boog zijn hoofd naar haar toe en kuste haar zacht. De tederheid van zijn nieuwe kus benam haar de adem. Maar in haar achterhoofd klonk een waarschuwend stemmetje dat dit zijn afscheid was, dat het te mooi was om waar te zijn, hoe oprecht ook Henry was in zijn voornemen met haar te trouwen.

Toen hij zich eindelijk van haar losmaakte en naar haar vader liep, kneep haar hart samen bij iedere stap die hij verder van haar verwijderd raakte.

10

‘Besef goed dat ik ieder woord van zonet meende,' zei de kapitein, zonder het ritme van het roeien te verbreken.

‘Ik meende ook ieder woord.' Henry liet zijn roeispanen een moment rusten om het zweet van zijn voorhoofd te wissen. Het roeien kostte hem zo veel inspanning dat hij er zelfs op deze koude novemberdag van moest zweten.

Het was een heldere dag, met een sterke noordwestenwind die een witte schuimlaag op de golven veroorzaakte. Het koude water dat in zijn gezicht spetterde deed hem huiveren en riep herinneringen op aan die fatale nacht van de scheepsramp.

De kapitein hield met zijn scherpe blik voortdurend het meer, de lucht en de kustlijn in de gaten en stuurde de boot in een vaste koers naar het zuiden. Vol bewondering keek Henry naar het dichtbegroeide woud met de volgroeide pijnbomen die zo gekapt zouden kunnen worden.

Charlie zou trots op hem zijn, want hij had net al druk zitten rekenen hoeveel winst de kap zou opbrengen en had zelfs overwogen om uit te zoeken of er enkele stukken grond te koop waren. Tijdens hun reis over de Grote Meren had Charlie hem er al steeds toe aangespoord om zich met zulke dingen bezig te houden, maar toen was hij te lui en te onverantwoordelijk geweest om het advies van zijn vriend ter harte te nemen.

Het had hem bijna zijn leven, het verlies van Charlie en een gedwongen tijd op bed gekost voordat hij eindelijk was gaan beseffen dat hij zijn leven verspilde en niets, echt helemaal niets, had gedaan om voor een ander van betekenis te zijn.

Het sobere leven op Presque Isle, het werk dat hij voor de eerste keer in zijn leven had verzet en de tijd die hij met Isabelle had doorgebracht, hadden hem veranderd – of in ieder geval bij hem het verlangen gewekt een beter mens te worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen