Zakgeld

De eerste keer dat ik zakgeld in handen gedrukt kreeg, kan ik me nog goed herinneren. Het was een zakcentje van oma dat ik tijdens een vakantie naar eigen inzicht spenderen mocht. Ik voelde me de koning te rijk met de paar glimmende muntjes in mijn hand. Zorgvuldig struinde ik de winkels af, tot ik in een warenhuis dat bekend staat om zijn rookworsten, op een schattig tasje stuitte. Dat wilde ik hebben! En dus werden de muntjes geteld. Het zou lukken, zo voorspelde mijn moeder. Dapper stapte ik op de kassajuffrouw af en legde het tasje samen met de glimmende guldens op de balie. Een beetje pijn deed het wel; ik was ergens toch aan de muntjes gehecht geraakt. De kassajuffrouw leek zich daar niet van bewust: ze stopte mijn tasje in een ander tasje en smeet de muntjes in het juiste vakje. Blij nam ik het plastic tasje in ontvangst, niet wetende dat het mooiste moment van deze hele ruilhandel nog komen moest. De kassajuffrouw graaide wat in haar kassa en gaf me enkele muntjes - aanzienlijk kleiner dan de exemplaren die ik haar gegeven had - terug. Ongelofelijk. Nu had ik dus een tasje én een handvol muntjes! Ik nam me op dat moment plechtig voor om dit vaker te doen. En aan die belofte heb ik mezelf - soms tot verdriet van mijn man - altijd gehouden. En het bezorgt me nog regelmatig het gelukzalige moment van toen. Want zeg nu zelf: een vies eurobiljet ruilen voor een mooie tas, een nieuw paar schoenen of dat schattige jurkje en er vervolgens nog muntjes bij krijgen ook, dat is toch prachtig?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen