Freek Wervers, half Canadees, h��l Menheersenaar

Maar toch..., Freek Wervers is nu al voor de zeventiende keer terug. Vier jaar geleden overleed z'n vrouw Dina de Korte en hoewel in 't bezit van 4 goede zonen, zelfs inwonend bij een van hen, zit de Canadees geworden Middelhamisser nergens liever aan de koffie dan in de grote zaal van het Rusthuis te Sommelsdijk dat z'n naam 'de Goede Ree' ook voor Fred Wervers waarmaakt.

In de logeerkamer waar hij voor een aantal weken z'n intrek nam vertelde hij 't verhaal hoe hij in '52 met het emigrantenschip 'de Sibajak' afreisde nadat in Middelhamis ieder die hem kende naar 't voorhoofd gewezen had. Freek moest wel gek zijn, dachten ze, zeiden ze ook, maar Freek werd als door een stem getrokken, hij moest en hij berustte erin, geloofde ook dat het God moest zijn Die hem een nieuwe toekomst wees.

De vierduizend gulden die hij dacht te bezitten - hij had wat uien en aardappels verhandeld - werden hem vrijwel afgepakt en met nog 80 Canadese dollars op zak werd de oversteek begonnen.

Vrouw en 3 kinderen alle dagen zeeziek maar dhr. Wervers, de vroegere Middelharnisse kaoigast die z'n taaie lijf al zo lang z'n wil had opgelegd, hield het op de been, alleen het afscheidsdiner, nog op volle zee heeft hij aan de vissen moeten voeren. In Halifax zette het gezin voet aan wal, het begin van een

In Halifax zette het gezin voet aan wal, het begin van een moeilijk jaar waarin ze menig traantje hebben weggeplukt, want wat waren ze begonnen...!

In 'd'n vuulsten trein van de waereld' waren ze vanuit Halifax naar hun eerste werkplek gereden, maar daar was op een 'single', een alleenstaande-, en niet op een gezin gerekend. Daarna kwam Wervers bij een koeieboer te recht en daarna bij een teler van kool, maar ook dat heeft'ie geruild voor het werk op een meelfabriek. Daar bleef hij 26 jaar en daarvan geniet hij nu een redelijk pensioen.

Freek Wervers werd Canadees, hij bezat er een huis en hij rijdt er, op z'n 82e, nog probleemloos een grote 6 cilinder Buick, bijna alles heeft'ie in Canada, „maar", zegt'ie, „m'n hart is in Menheerse". Ieder die hem en z'n hunkering naar z'n geboortegrond kent zegt dat'ie beter hier kan blijven, „en dat bluuft wel'es half in m'n kele hange", zegt dhr. Wervers, verknocht als'ie is aan z'n geboortegrond en aan z'n leeftijdgenoten die hij in het Rusthuis vindt.

Maar verknocht is'ie ook aan z'n zoons en hun gezinnen en dus hinkt hij steeds op twee gedachten, leeft'ie in twee werelden: „'k Zit as een vazze an Flakkee vast" verwoordt hij. Hij zou vorige week alweer vertrokken zijn, maar hij heeft de dokter moeten consulteren. Niet voor iets ernstigs gelukkig, maar voor een van de knieën. De zoons in Canada hoeven zich echt niet ongerust te maken maar pa moet wel z'n verblijf in Nederland verlengen, heeft hij hen laten weten. Voor het overige vermaakt hij zich uitstekend. Hij heeft gehoord van een nieuwe regeling die het mogelijk maakt dat oud-emigranten die een andere nationaliteit kregen toch weer Nederlander worden en hij gaat dat'es onderzoeken. Zonder recht op AOW, dat weet hij, maar de kaoigast van toen weet zich wel te behelpen, het kaalplukteam van toen heeft niet het laatste woord gehad. In Canada heeft hij gewoon weer de hand aan de ploeg geslagen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen