Voedsel voor de vogels

Dat het tijdens strenge vorst een kwade tijd is voor al wat buiten leeft is geen nieuws. Vooral wanneer zo'n periode gepaard gaat met veel sneeuvn'al zoals nu het geval is. Vele mensen denken daarbij hoofdzakelijk aan de vogels. Broodkruimels worden op sneeuwvrij gemaakte plaatsen gestrooid. Etensresten en b.v. appelschillen worden ook op de etensvloer neergeworpen. Aangerijgde pindanoten en vetbollen worden opgehangen. Alles voor de vogels. En ze komen er op af. De honger dwingt hen er toe. De vogels leven nu onder zeer moeilijke omstandigheden en kunnen op de voor hen normale wijze niet of nauwelijks aan voedsel komen. De regenwormen welke voor veel vogels een grote voedselvoorraad vormen, zijn nu onbereikbaar geworden. Hun eigen vetreserves worden danig aangesproken! Alles wat onder de hard bevroren sneeuwlaag ligt kan niet meer omgewoeld worden. De vogels worden tenslotte door die omstandigheden gedwongen om naar ander voedsel om te zien en daarvoor zijn ze aangewezen op andere vindplaatsen. Rondom de woonplaatsen van de mens (waarvoor een vogel in verreweg de meeste gevallen een grote angst heeft) ligt dat andere voedsel. Meeuwen „stormen" op de overgebleven kruimels van de aardappelen af die de buurman zo juist heeft neergeworpen. Vanuit onze woning zien we de meeuwen zelfs al wachten op het moment dat de buurman ze weer voeren gaat. Koolmezen vliegen af en aan. Niks bijzonders zult u zeggen. Dat is echter ten dele waar, want de mezen, die liefst in de vrije natuur b.v. in de polders verblijven, komen nu ook op het door de mens aangeboden voedsel af. Soms ziet men pimpelmeesjes tussen hen en hoe moeilijk ze het ook mogen hebben, ze maken het elkaar nog moeilijker door met elkaar te vechten. Inderdaad het leven is een hele strijd! Spreeuwen zijn echte vechtersbazen maar in het heetst van de strijd pikken ze toch nog gauw een stukje voedsel op, waarom het allemaal begonnen is. Merels en lijsters pikken onder normale levensomstandigheden brood niet in de eerste plaats. Maar nu komen ze eveneens om hun portie.

Ander voedsel

Misschien onbewust, zijn er heel wat mensen welke langs de gevel van het huis bepaalde heesters hebben geplant, welke voor de vogels van veel nut zijn. Vooral de vuurdoom (pyracantha) een heester met vele, stijve, gedoomde takken, welke als leiboom meters hoog tegen de muur opklimt, is zeer belangrijk, 's Winters is ze zelfs groenblijvend. Doordat de bloemtrossen zeer rijkbloemig zijn en bijzonder intensief door bijen en andere insekten worden bezocht (denk aan de bestuiving) worden daarna door de vuurdoom duizenden vuurrode besjes gevormd. In het najaar vormen al deze besjes te samen een ware gloed langs de muur en biedt daarmee een warme aanblik. Nu heeft de plant dus al gezorgd voor nectar, voor schoonheid en nu, in deze bittere koude, verschaffen ze uitstekend voedsel aan de merels, lijsters, koperwieken en kramsvogels. .Deze laatste twee vogelsoorten (lijsterachtigen) zijn nu ook midden in het dorp gesignaleerd en komen op de besjes af Datzelfde geldt voor de dwergmispel (Cotoneaster). Deze wordt nog talrijker langs de muren en zelfs onder de ramen geteeld. Ook hier weer gonzende bijen tijdens de bloei, daarna prachtige rode besjes die nu als voedsel voor de genoemde vogels dienen. Juist in een periode dat ze zo „broodnodig" zijn. Wie zich de grote invasie van de pestvogel in 196 5 kan herinneren weet maar al te goed, dat toen in een minimum van tijd, de besjes waren weggepikt! Voor de meidooms geldt hetzelfde. Vuurdooms, dwergmispels en meidooms behoren alle drie tot de appelfamilie. Ze geven dus de vruchtjes welke uitstekend voedsel zijn waarop veel vogelsoorten zijn aangewezen. Bij mime aanplant is dat voedsel altijd aanwezig en behoeft, zoals dat met de broodkmimels het geval is, niet apart te worden toegediend.

Rozen

In het voortuintje staat een groep botanische rozen. Heel vroeg in de lente botten ze in zeer licht groene kleur uit. De plant groeit snel. Hun roze en witte bloemen geuren heerlijk. In de zomer vormen ze de bekende rozebottels. Dan gaan ze rijpen totdat ze een puur oranje kleur hebben bereikt. Boven de sneeuwlaag blijven ze met hun vlammende kleuren aandacht vragen. Maarrr.... ze zijn gevonden door de groenlingen, een olijfgroen vogeltje met geelgroene stmit en opvallend veel geel op de vleugels en staart. Ze worden wel gerekend tot de zwerfvogels. Ze pikken ongestoord de zaden uit de bottels en wiegen op de zeer doomige stengels. Zodoende zitten ze letterlijk op rozen. In de vrije natuur had men vroeger volop meidooms en wilde rozen (bottels). Op een dam, bij de ingang van de landerijen stonden gegarandeerd de krakteristieke meidooms. Langs dijken en langs wegen stonden ze afgewisseld met rozen, iepen, wilgen en essen. De wegen zijn door het moderne beheer van hun bossages beroofd. De ingangen voor de landerijen zijn in aantal enorm ingekrompen en de dammen welke er nog zijn liggen er kaal en sfeerloos bij. Het Staatsbosbeheer hakt er op de meidooms op los en denkt de wereld te redden door het perevuur op die manier te bestrijden. Tenslotte kunnen particulieren in hun tuintjes en beheerders van gemeenteplantsoenen er veel toe bijdragen door bes- en zaaddragende plantendelen pas NA de winter weg te halen. Geef toch ook de ogen de „kost!" De vogels zullen ons daarvoor alleen maar dankbaar zijn! Hoe? Dat hoort u over enige weken als het weer lente wordt!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen