11. De genezing van een kromgebogen vrouw

We weten hoe de duivel onder de toelating van de Heere Gods kinderen kan kwellen, zoals we dat zien bij de godvrezende Job. We kennen niet de naam van de ongelukkige vrouw, maar weten wel dat zij een ‘dochter van Abraham’ was. Zoals ook Zachéüs ‘een zoon van Abraham’ was (Luk. 19:9). Dat wil zeggen dat zij nakomelingen van vader Abraham waren. Maar het wil niet automatisch zeggen dat zij het geloof van vader Abraham bezaten en ‘geestelijke kinderen’ van hem waren. Zachéüs was eerst een zoon van Abraham naar het vlees, maar na zijn bekering werd hij ook een ‘zoon der belofte’ of ‘een zoon naar de geest’. Er wordt door sommige verklaarders aangenomen dat deze ongelukkige vrouw al een geestelijke dochter van Abraham was (o.a. door M. Henry, die de gedachte heeft dat de vrouw tot de Heere Jezus kwam om iets goeds voor haar ziel te ontvangen). We weten hoe er kinderen van God zijn die soms hun leven lang een zwak lichaam moeten omdragen, terwijl mensen die niets van de Heere en Zijn dienst willen weten een lang en voorspoedig leven krijgen. Asaf werd er in Ps. 73 door aangevochten.

Toen de vrouw hoorde dat de Heere Jezus in de synagoge preekte, sleepte zij haar zieke lichaam naar het huis van God om door Hem genezen te worden. Nauwelijks was zij binnen of de Heere Jezus zag haar en riep haar tot Zich (vers 12). Meteen strompelde ze naar Hem toe en haar komst was niet tevergeefs. De Heere legde Zijn handen op haar en sprak: Vrouw, gij zijt verlost van uw krankheid (vers 12). Meteen vond het onbegrijpelijke wonder plaats en zij werd terstond weder recht en verheerlijkte God. Deze boven natuurlijke macht had de Heere Jezus ook aan Zijn discipelen gegeven en hen bevolen: Geneest de kranken (of krachtelozen), reinigt de melaatsen, wekt de doden op, werpt de duivelen uit. Gij hebt het om niet ontvangen, geeft het om niet (Matth. 10:8). Eén van de oversten van de synagoge nam het de Heere Jezus én de vrouw zeer kwalijk dat Hij op de sabbat de vrouw genezen had én dat zij met dat doel op deze dag naar de synagoge was gekomen. Daarom sprak de overste tot de bezoekers van de synagoge: Zijn er niet zes dagen waarin men werken moet? Waarom moest de Heere Jezus de vrouw juist op de zevende dag genezen? En waarom kwam die vrouw op de zevende dag om genezen te worden? Er zijn zes dagen in welke men moet werken (een opmerking gericht tegen de Heere Jezus); komt dan in dezelve en laat u genezen en niet op de dag des sabbats (gericht tegen de vrouw). Zowel de Heere Jezus als de vrouw werden veroordeeld. Maar de Heere snoerde hem de mond door te zeggen: ‘Jullie maken wel een os of ezel los op de sabbat om die beesten te laten drinken en moest een dochter Abrahams, welke de satan nu achttien jaren gebonden had, niet losgemaakt worden van deze band op de dag des sabbats? (vers 16). Toen zwegen de overste en zij die het werk van de Heere Jezus hadden afgekeurd, terwijl anderen verblijd waren over de heerlijke dingen die van Hem geschiedden (vers 17).

M. Henry merkt naar aanleiding van deze geschiedenis op dat ‘deze genezing het werk van Christus’ genade voorstelt in de ziel van de mensen.’ De Heere verlost in de bekering de ziel van aardse denkbeelden en richt hen op de dingen van de Heere, waardoor zij leren zoeken de dingen die boven zijn. Ook vertroost Hij de verslagen en neergebogen geest van Gods kinderen door hen op te richten en te spreken: Wat buigt gij u neder, o mijn ziel, en zijt onrustig in mij? Hoop op God’ (Ps. 42:6).

We kenden meer dan vijftig jaren geleden een godvrezende vrouw in Zeeland die het volgende vertelde: ‘De Heere had een groot werk aan mijn ziel gedaan, mij uit de dood tot het leven geroepen, maar ik verzweeg die grote verandering tot oneer van de Heere. Als een gebogen en zwijgzame vrouw ging ik door het leven. Tot het de Heere behaagde dat mijn geestelijke banden verbroken werden en ik mocht getuigen van het grote werk der zaligheid dat achttien jaren geleden had plaatsgevonden. Toen kon en mocht ik aan allen die mij bezochten getuigen: En deze, welke de satan, zie, nu achttien jaren gebonden had, werd losgemaakt van deze band.’ Zij mocht heel oud worden en één van haar laatste woorden waren: Want hetzij dat wij leven, wij leven de Heere; hetzij dat wij sterven, wij sterven de Heere. Hetzij dan dat wij leven, hetzij dat wij sterven, wij zijn des Heeren (Rom. 14:8).

’t Is de HEER’, Wiens mededogen
Blinden schenkt het lieflijk licht;
Wie in ’t stof lag neergebogen,
Wordt door Hem weer opgericht.
God, Die lust in waarheid heeft,
Mint hem, die rechtvaardig leeft (Ps. 146:6).

(Volgende keer D.V. 12. De wonderbare spijziging)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen