God is genadig

Het lange wachten wordt beloond. Zacharias zal vader worden en zijn zoon zal Johannes heten. Deze Johannes zal niet alleen voor Zacharias en Elisabet, maar ook voor veel anderen tot vreugde zijn. Dit kind is begenadigd, maar zal ook Gods volk begenadigen. Hij zal vervuld zijn met de Heilige Geest en de voorloper worden van de Messias, de Koning der koningen, de Heere der heirscharen. Als een heraut mag Johannes Hem straks gaan aanwijzen: ‘Zie, het Lam Gods’. Zacharias krijgt een zoon en het volk ontvangt een profeet. Zacharias’ gebed om een zoon wordt veel heerlijker vervuld dan hij ooit had

kunnen denken. De Messias komt! Wat een blijde boodschap. De priester had gebeden om zilver en God geeft hem goud. Wijd opent zich de horizon.

Wantrouwen en ongeloof

‘En Zacharias zeide tot den engel: Waarbij zal ik dat weten? Want ik ben oud, en mijn vrouw is ver op haar dagen gekomen’ (Luk. 1:18). Zacharias wordt een blik vergund op Gods eeuwige verlossingsplan, maar hij heft naast het altaar geen dankb’re lofzang aan en zegt evenmin: Uw dienstknecht geschiede naar uw woord. Lang had hij uitgezien naar verhoring van hun gebeden, nu ze verhoord worden, springt zijn ziel niet op van vreugde, maar maakt hij zwarigheid. Hij is zo verbaasd dat hij niet geloven kan. De eerste gelovige man op de drempel van het Nieuwe Testament raakt opeens alles kwijt, zijn gebed en zijn geloof. Het doet hem weer pijn in het hart. ‘Wíj een kind?’ Zou dat wel waar wezen?

In deze heilige plaats, het heilige van de tempel, ziet de oude priester alleen maar donkere wolken aan de hemel. Wantrouwig vraagt hij om een teken. Het teken is er al, het staat vlak bij hem, een engel des Heeren. Toch begeert de priester een teken. Het woord van God is hem niet genoeg, er moet nog iets bij komen, iets buitengewoons, een bewijs graag. Hij zegt niet: ‘Heere, kom mijn ongelovigheid te hulp’, maar: ‘staat Gods woord wel op recht en waarheid pal?’ Wat een ongeloof, op deze heilige plaats, op zo’n heilig moment en bij zo’n heilige boodschap. Na eeuwen van stilzwijgen openbaart God Zich weer aan de mens, en wat Hij ontmoet is slechts ongeloof.

‘Zacharias is niet de enige geweest die met beide voeten in de wereld bleef steken, terwijl hij toch in lof en dank had moeten opvaren tot zijn God met vleugelen als eens arends’ (Kohlbrugge).

Dit eerste hoofdstuk van Lukas is heel opmerkelijk, vindt J.C. Ryle: ‘De vrouw, die in de vele voorafgaande generaties op de achtergrond was gebleven, schijnt opeens een prominente plaats in te nemen. Zacharias en Jozef twijfelen, terwijl Elisabet en Maria met blijdschap geloven’.

Een zwijgende tong

Heilig verontwaardigd antwoordt Gabriël dat het feit dat juist híj, Gabriël (dat is: ‘de man Gods’), met last en volmacht gezonden is om deze goede boodschap te brengen voor Zacharias reden genoeg zou moeten zijn om zijn woord te geloven. Hij is een van de hoogste engelen, die in de hemel vlak bij Gods troon mag staan, altijd gereed is om op Zijn wenk te staren.

Nu is hij gekomen om de boodschap van de vervulling van Gods beloften aangaande de Messias te brengen. ‘Gabriël is de speciale ambassadeur uit de hemel inzake het Messiasplan van Jehova’ (G. Wisse). Hemelbode Gabriël is Gods afgezant. ‘Zacharias heeft God beledigd in Zijn afgezant en God gekrenkt’ (I. Kievit).

Maar, Zacharias krijgt zijn teken. Wie niet gelooft, mag niet spreken. Hij zal stom zijn tot op de dag dat zijn zoon geboren wordt. Met zijn tong heeft hij het verzondigd, aan zijn tong wordt hij gestraft. Hem wordt de spraak ontnomen, hij wordt sprakeloos gemaakt. Zacharias wordt van Hogerhand met stomheid geslagen. Om zijn tegenspreken te stoppen, gaat God zijn mond met een breidel bewaren. Het is beter om niet te spreken dan om tegen te spreken. Zo maakt de hemel een einde aan het tegenspreken van de zondaar. De dichter van Psalm 116 zegt: ‘Ik heb geloofd, daarom sprak ik’. Maar Zacharias gelooft niet, en daarom moet hij zwijgen. Zijn adventsverwachting is levend, maar zijn mond is gestopt. Het priesterschap van het Oude Testament is verstomd.

Een wachtend volk

De engel Gabriël is teruggekeerd naar de hemel. Hij heeft zijn werk gedaan. ‘Ach, de engelen blijven niet langer dan nodig is. Hun woonplaats is in de hemel. De engelen komen hier enkel hun boodschap brengen en dan gaan ze weer. Want in de hemel is het goed’ (Joh. van der Poel).

Buiten het heilige, in de tempelvoorhof, staat nog steeds het volk. Ongeduldig wachten ze op de zegen. Het duurt wel lang, langer dan gewoonlijk. De mensen zijn verwonderd. Waar blijft de priester? ‘En als hij uitkwam, kon hij tot hen niet spreken; en zij bekenden, dat hij een gezicht in de tempel gezien had. En hij wenkte hun toe, en bleef stom’. ‘En het geschiedde als de dagen zijner bediening vervuld werden, dat hij naar zijn huis ging’ (Luk. 1:23).

wordt vervolgd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen