Een pleidooi voor een objectieve benadering van ‘transgender-problematiek’

Vorig jaar schreef ik enkele artikelen over de genderproblematiek. Daarin wees ik op de grote invloed van het boek ‘Gender trouble’ van mevrouw Judith P. Butler. Volgens mevrouw Butler houdt de maatschappij die wij kennen het beeld van de gangbare man-vrouw verhouding in stand door deze rollen steeds opnieuw te bevestigen. Daar valt volgens haar iets tegen te doen. Men moet deze maatschappij parodiëren, bespottelijk maken. De parodie stelt in het licht dat de klassieke man-vrouw verhouding niet méér is dan een illusie.

Ik schreef: ‘Het constante parodiëren van de heersende macht zorgt volgens mevrouw Butler uiteindelijk voor ondermijning van de bestaande orde. Het doet ook recht aan wie de mens is: een genderneutraal iemand, die alle kanten op kan, op wie het woord ‘zijn’ eigenlijk niet eens van toepassing is. Want het woord ‘zijn’ komt ook op uit het vocabulaire van het paternalistische systeem, dat voorwendt dat er een vaste orde (een ‘zijn’) is. Juist dát systeem, die maatschappij, die de ‘orde’ wil handhaven, moet worden afgebroken. Nogmaals: niet door middel van geweld maar door haar te ondermijnen, door haar te bespotten, zodat men het afleert te denken in identiteiten.’

Mevrouw Butler schreef deze woorden in 1990. Ruim dertig jaar later luiden tal van geleerden uit meerdere Westerse landen de alarmbel. Onder andere academici, artsen, psychiaters, filosofen publiceerden vorige week een open brief (in het Frans, Duits en Engels) waarin zij stellen dat de kwestie van transgender dermate ideologisch is geworden dat een evenwichtige belichting ervan op scholen en in de media ontbreekt, met grote nadelige gevolgen voor jonge mensen.

De volledige tekst van de verklaring is als volgt:

Wij wetenschappers, artsen en academici in de mensen sociale wetenschappen, doen een beroep op de publieke en commerciële omroepen in Frankrijk, België, Duitsland en het Verenigd Koninkrijk, Zwitserland en alle andere landen in Europa om in programma’s die bedoeld zijn voor een groter publiek, eerlijk aandacht te geven aan serieuze en wetenschappelijk vastgestelde studies over gegevens die betrekking hebben op ‘gender dysphoria’ van kinderen. We vragen aandacht voor het feit dat kinderen en adolescenten op scholen en in opvoedkundige instituties betrokken zijn in een dynamisch ontwikkelingsproces.

De stand van zaken van dit moment is dat er te veel programma’s en rapporten worden uitgezonden die eensluidend en zonder enige objectiviteit de aanspraken weergeven. Aan de hand van voorbeelden van kinderen en jeugdigen die samen met hun ouders op tv komen wordt getoond, hoe zegenrijk een ‘transitie’ zou zijn, zonder dat iemand ook meer het geringste voorbehoud uit, zonder dat de risico’s van de lichamelijk-medicinale behandeling ook maar ter sprake komt of ook wetenschappelijke kennis in aanmerking wordt genomen, die de voordelen van geslachtsverandering op lange en middellange termijn relativeren. Voor kritische wetenschappers is in deze uitzendingen ofwel in het geheel geen plek, ofwel, als ze wel aan het woord worden gelaten, worden ze openlijk beledigd voordat het debat ook maar plaatsvindt. Een dergelijke berichtgeving kan een eenzijdige invloed hebben op jonge mensen, die nog eens versterkt wordt door sociale netwerken.

De druk vanuit de media normaliseert en trivialiseert een ideologie, die beweert dat men in naam van ‘zelfbeschikking’ op elke leeftijd zijn geslacht vrij kan kiezen, in het geval men zich niet identificeert met ‘het bij de geboorte aangewezen geslacht’. De zogenaamde geslachtsaanpassing wordt als oplossing aangeprezen voor problemen, die kenmerkend zijn voor de leeftijd van de tiener en die in deze levensfase wijd verbreid is – met het gevolg dat het aantal jeugdigen dat zich zelf als ‘trans’ diagnosticeert, al jaren gestaag stijgt.

Daarbij bestaat een behoorlijk grote reden voor twijfel of we te maken hebben met een daadwerkelijke transseksuele ontwikkeling of niet, gelet op het feit dat de aantallen mensen die transitie aanvragen in minder dan tien jaar met een veelvoud van vijfentwintig gestegen is. Parallel daarmee is het zo dat in het schoolwezen zich vanaf de basisschool, onder de dekmantel van tolerantie, een toenemende verbreiding valt waar te nemen van een zogezegde ‘seksuele opvoeding’, die de psychische ontwikkelingstoestand van kinderen op geen enkele manier in aanmerking neemt.

Bij deze uitsluitend trans-affirmatieve berichtgeving in de media en in de – op dit punt – even eenzijdige seksuele pedagogie wordt volledig over het hoofd gezien dat de jeugdigen die een transitie ondergaan hoogstwaarschijnlijk in een proces terecht komen van medicalisering, waarin nooit gesproken wordt over gevolgen die nooit meer teruggedraaid kunnen worden. Het aantal kinderen dat al vroeg gemedicaliseerd wordt, neemt toe, hoewel het aantal zogenaamde mensen dat een transitie ongedaan zou willen maken, groeit. Steeds meer jonge mensen, die dit wensen en die vaak ernstig lijden aan de lichamelijke gevolgen van de transitie, beklagen zich over de lichtvaardigheid van artsen die hen behandelden.

Als wetenschappers en vakmensen maken wij uitdrukkelijk bezwaar tegen de bewering dat vrouwen en mannen slechts sociale constructen zijn en dat het toebehoren aan een bepaald geslacht slechts een kwestie is van gevoelens. Uit biologisch oogpunt zijn er twee geslachten. Men wordt als meisje of jongen geboren. Het geslacht wordt bij de geboorte vastgesteld en bij de burgerlijke stand opgenomen. Elke mens ontwikkelt in de loop van zijn leven zijn individuele persoonlijkheid, zijn respectieve identiteit, die nooit star is, maar die door de tijd heen aan veranderingen is onderworpen, iets wat al te vaak vergeten wordt. Men kan de uiterlijke verschijning van zijn lichaam veranderen, maar nooit zijn chromosomaal profiel, evenmin de specifieke natuur en functionaliteit van de genitaliën.

Het is dringend nodig om zich los te maken van een discours dat een vocabulaire bezigt, dat zonder feitelijke grondslag geschapen werd, met de bedoeling dit, ondanks het feit dat het alleen ideologische gemotiveerd is, aan de maatschappij op te dringen, waarbij meningen gelijkgesteld worden met wetenschappelijke feiten.

Wij roepen de televisie- en radiozenders, alsook de schrijvende pers op om de veelvoud van standpunten over dit thema tot uiting te laten komen en de wetenschappelijk vastgestelde feiten met betrekking tot het thema van de geslachtsdysphorie en transseksualiteit op een juiste wijze voor te stellen. De praktijk van vandaag is dat vakmensen die rekening houden met het tijdelijk karakter van psychische lijden van het kind en van de adolescent, op onmiskenbare wijze worden weggehouden van of afwezig zijn bij het debat.

Uit oogpunt van algemeen belang, maar vooral vanwege het belang van kinderen en jeugdigen roepen wij ook de openbare instellingen en politici op om, met betrekking tot een zo belangrijk onderwerp, zorg te dragen voor onpartijdigheid.

Ik onderstreep twee passages uit de verklaring:

- De zogenaamde geslachtsaanpassing wordt als oplossing aangeprezen voor problemen, die kenmerkend zijn voor de leeftijd van de tiener en die in deze levensfase wijd verbreid is – met het gevolg dat het aantal jeugdigen dat zich zelf als ‘trans’ diagnosticeert, al jaren gestaag stijgt.

De auteurs bedoelen: de puberteit kenmerkt zich door een zoektocht naar identiteit, waarbij de jongere zich veelal ongelukkig voelt. Het huidige maatschappelijke klimaat waarin het vraagstuk van transseksualiteit ideologische trekken heeft gekregen, kon wel eens heel gemakkelijk in de hand werken dat jongeren hun ongelukkig zijn in verband gaan brengen met hun seksuele oriëntatie. Dit kan de enorme toename van aanvragen voor transitie verklaren, die, zo lijkt het, ook nog eens veel te snel worden ingewilligd. De gevolgen voor de jongeren zijn in dat geval enorm.

- Als wetenschappers en vakmensen maken wij uitdrukkelijk bezwaar tegen de bewering dat vrouwen en mannen slechts sociale constructen zijn en dat het toebehoren aan een bepaald geslacht slechts een kwestie is van gevoelens. Uit biologisch oogpunt zijn er twee geslachten. Men wordt als meisje of jongen geboren. Het geslacht wordt bij de geboorte vastgesteld en bij de burgerlijke stand opgenomen. Elke mens ontwikkelt in de loop van zijn leven zijn individuele persoonlijkheid, zijn respectieve identiteit, die nooit star is, maar die door de tijd heen aan veranderingen is onderworpen, iets wat al te vaak vergeten wordt.

Seksuele identiteit is niet slechts een kwestie van gevoelens. Volgens de wetenschappers is een jongen in principe een jongen en een meisje een meisje. De identiteit van een mens is nooit star. Seksuele gevoelens kunnen fluctueren en zich ontwikkelen. Mensen als mevrouw Butler redeneren precies andersom. Zij stellen dat de seksuele identiteit van een mens niet gelegen is in de biologische identiteit, maar in hoe men zich voelt. Daarbij wil men geen rekening houden met het feit dat gevoelens zich ontwikkelen en kunnen fluctueren. Als zij dit zouden toegeven, zou in veel gevallen de acute noodzaak van een transitie komen te vervallen. Het zou een appèl doen op een arts om voorzichtig te zijn in het tot stand brengen daarvan. Dit laatste strookt echter niet met de ideologie van de transgenderbeweging.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen