Wolk van getuigen

In Ur der Chaldeeën woonde een nakomeling van Sem, namelijk Abram. Zijn voorvader Sem leefde nog en hij zou hem zelfs nog een aantal jaren overleven. Ook Noach leefde nog tijdens de begintijd van Abram.

Toen jaren later Jozua afscheid van het volk nam, sprak hij tot het volk van Israël hoe Abraham andere goden had gediend (Joz. 24:2). Hij was dus een afgodendienaar en kende de Heere niet! Verder sprak Jozua dat de Heere Abraham nam en hem deed wandelen door het ganse land Kanaän (vers 3). De Heere was in het leven van Abram gekomen. Wat was er gebeurd? In Genesis 12 kunnen we lezen hoe de Heere tot Abram gesproken had dat hij zijn woonplaats, zijn land en familie moest verlaten. Hij moest gaan naar een land dat Ik u wijzen zal, sprak de Heere. Hij moest zijn vertrouwde omgeving vaarwel zeggen en op weg gaan naar een onbekend land. Dat Goddelijk bevel kwam tot hem en het had zo’n uitwerking dat Abram het meteen opvolgde. Het wonderlijke was dat hij niet wist waar hij naartoe moest. Hij is uitgegaan, niet wetende waar hij komen zou, lezen we in Hebr. 11. Dat is toch een wonderlijke zaak. Wie zijn land verlaat en naar een ander land vertrekt, weet altijd naar welk land hij vertrekt. Maar Abram wist het niet.

Toen zijn buren en kennissen zagen dat hij ging vertrekken, hebben ze ongetwijfeld gevraagd waar hij heen ging. Wat zullen ze vreemd hebben opgekeken toen hij antwoordde dat hij het niet wist. Ongetwijfeld heeft hij hen ook gezegd Wie het wel wist en dat was de Heere. We lezen dat Stefanus later sprak dat hem de God der heerlijkheid was verschenen. De afgodendienaar werd van zijn afgoden afgebracht en leerde de ware God kennen en het was op Zijn bevel dat hij zijn woonplaats ging verlaten. De Heere was in zijn leven gekomen en toen ging er van alles veranderen. Hij werd van de brede weg afgebracht en mocht het smalle pad naar de hemel leren bewandelen.

Het was dus niet zomaar in een opwelling dat Abram verhuisde, maar hij ging weloverwogen de voor hem onbekende toekomst in, onder leiding van de Heere. Hier is sprake van een onvoorwaardelijke geloofsgehoorzaamheid. De Heere schonk hem het zaligmakende geloof en hoewel hij niet wist naar welk land hij moest, zo ging hij in gehoorzaamheid toch op reis. Door het geloof is Abraham, geroepen zijnde, gehoorzaam geweest, zo zegt Hebr. 11. Wat een kracht bezat het ware geloof van Abram om al het oude en vertrouwde vaarwel te zeggen!

Met hem gingen ook zijn vader Terah, zijn neef Lot met zijn vrouw en Sarai, Abrams vrouw mee en vertrokken naar Haran. Hier werd de reis kort onderbroken doordat vader Terah hier stierf.

Abram moet niet lang in Haran gewoond hebben en toch heeft hij in die korte tijd een behoorlijk vermogen verkregen. We lezen in Gen. 12:5 dat hij heel wat goederen en personeel in die plaats verwierf, zoals kanttekening 10 ons laat weten, vóórdat de Heere hem het bevel gaf die plaats te verlaten om verder te reizen en te gaan naar het land dat de Heere hem wijzen zou. Verder lezen we in hetzelfde vers: En zij kwamen in het land Kanaän, een land dat bevolkt was door Kanaänieten, de nakomelingen van Cham.

In de buurt van Sichem aangekomen, sprak de Heere dat Hij dit land aan Abraham en zijn zaad zou geven (vers 7). Maar was het niet om moedeloos te worden? Vijandige Kanaänieten bewoonden het land en hoe zou Abram met de zijnen hier ooit in vrede kunnen leven? Maar door het geloof mocht Abram volharden. Ook had de Heere gezegd dat in zijn Zaad, namelijk in de Heere Jezus, alle geslachten van de wereld gezegend zouden worden. Dat betekent dat eerst uit de Joden en daarna uit de heidenen van de hele wereld er mensen tot de Heere bekeerd zouden worden. Zo zou vader Abraham de vader worden van het natuurlijke Israël (de Joden) en van het geestelijke Israël (Gods kinderen) en op die manier tot een groot volk worden. Maar dan lezen we weer iets wat wij niet begrijpen kunnen. Zijn vrouw Saraï was onvruchtbaar en dat betekende dat zij geen kinderen zou kunnen krijgen. Hoe zou zij ooit de moeder van een groot volk kunnen worden? Dat was toch onmogelijk! Maar opnieuw mocht Abraham zich door het geloof vastklemmen aan Gods belofte. Zou Hij het zeggen en niet doen? Vandaar dat de apostel de verdrukte Hebreeën wijst op het voorbeeld van vader Abraham, die veel moest meemaken en soms ook niet meer wist hoe het verder moest, maar zich door het geschonken geloof volhardend op de Heere mocht verlaten.

Zo ik niet had geloofd, dat in dit leven

Mijn ziel Gods gunst en hulp genieten zou,

Mijn God, waar was mijn hoop, mijn moed, gebleven?

Ik was vergaan in al mijn smart en rouw (Ps. 27:7).

(Volgende keer 10. Door het geloof Izak geofferd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen