Aanvechtingen

Briesende leeuw

‘Als ik langer moest leven, zou ik graag een boek willen schrijven over de aanvechtingen. Zonder deze kan men immers noch de Heilige Schrift noch het geloof noch de vreze en de liefde Gods verstaan, ja, wie nog nooit aanvechtingen doormaakte, kan ook niet weten wat hoop is’. Deze woorden worden aan Luther (1483-1546) toegeschreven, de man die er soms zo diep door moest. En de Koning van de Kerk, Jezus Christus, is niet alleen Zelf verzocht geweest door de satan, maar leerde Zijn jongeren ook bidden ‘Vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren’. Onze Heidelbergse Catechismus verklaart dat deze vijfde bede door ‘arme zondaren’ gezucht wordt. Mensen die spreken over de ‘boosheid, die ons altijd aanhangt’. De driehoofdige vijand - wereld, duivel en eigen vlees - zullen niet aflaten om een zondaar, waarin de Heere genade wilde verheerlijken, te bestrijden.

De apostel Petrus schrijft zo nadrukkelijk in zijn algemene zendbrief: ‘Zijt nuchter en waakt; want uw tegenpartij, de duivel, gaat om als een briesende leeuw, zoekende wien hij zou mogen verslinden; denwelken wederstaat, vast zijnde in het geloof, wetende dat hetzelfde lijden aan uw broederschap die in de wereld is, volbracht wordt’ (1 Petr. 5:8, 9).

Baca’s vallei

In het bekende dagboek “Door Baca’s vallei” van J.C. Philpot (1802-1869) treft het bijzonder dat hij vaak schrijft over aanvechtingen in het leven van een ware christen.

We laten hem graag zelf aan het woord (4 juli, uitg. Gebr. Koster, Barneveld, 2022): ‘Een kind van God kan vaak hevig aangevochten worden of hij wel een kruimel geloof heeft. Want als hij leest wat het geloof heeft gedaan en kan doen, en als hij ziet en beseft hoe weinig het voor hem heeft gedaan, grijpen twijfel en vrees hem aan of hij wel ooit gezegend werd met het geloof van Gods uitverkorenen. Daarom roept hij vaak: ‘O heb ik wel een graankorrel zaligmakende genade?’ Die heeft hij wél, ja, juist door zijn geloof komt hij tot de bekommerde vraag, en ziet en beseft hij de aard en de mate van zijn ongeloof. Juist het licht van God dat in zijn ziel schijnt, toont hem hoe snood en hoe vaak hij heeft gezondigd, overtuigt hem van de schuld en grootte van de zonden, legt de last van de zonde op zijn geweten en ontdekt hem aan de werkingen van zijn ongelovig hart. Bovendien zou hij de stem van God niet kunnen horen in het Evangelie, en Zijn Woord niet kunnen aannemen als een boodschap van genade, als hij helemaal geen geloof had. Hij heeft dus geloof, hoewel hij het krachtige getuigenis en de overvloedige troost daarvan mist’.

We haasten ons om te waarschuwen voor enige rust bij de (verdere) inleving van het aangevochten doods bestaan. De afsterving van de oude mens is werkelijk ‘een hartelijk leedwezen dat wij God door onze zonden vertoornd hebben, en die hoe langer hoe meer haten en vlieden’ (Heidelbergse Catechismus, Zondag 33, antwoord 89b).

Als het recht ligt, gaat de ziel van een aangevochten pelgrim uit naar de Zaligmaker. Zijn Persoon en werk, allermeest Zijn bloed, wordt benodigd voor het aangevochten hart. En er is geen rust voor er opnieuw iets geproefd en gesmaakt mag worden van Jezus.

Heb jij/hebt u ook een vraag?

Mogelijke vragen over onderwerpen binnen de doelstelling van De Saambinder kun jij/kunt u mailen naar ds. B. Labee of hem per post toezenden (zie colofon). Er volgt -zo mogelijk-altijd een reactie. Echter alleen als de redactie het waardevol acht voor de lezers, volgt een antwoord op jouw/uw vraag in een nummer van De Saambinder. Graag wel wat geduld. Er liggen nog tientallen vragen op een reactie te wachten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen