Armoede, advent en agapè-liefde

Dat Wim-kees van Slooten rond zijn veertigste besloot om de opleiding tot predikant te gaan volgen, was geen vanzelfsprekende keuze. Op dat moment was hij namelijk de spil van een bloeiend familiebedrijf in de vissector. “Ik kom uit een echte visfamilie: mijn vader werkte in IJmuiden in de vis, en ook beide opa’s waren vissers. Het zat er dus van jongs af aan helemaal in”, zo vertelt Van Slooten. Toch koos hij zelf aanvankelijk een ander traject: na het behalen van zijn vwodiploma ging hij bedrijfskunde studeren.

In de jaren tachtig raakte zijn vader zijn baan kwijt, als gevolg van de quoteringsproblematiek die ook toen al speelde in Nederland. “Toen zaten we wel een beetje omhoog: hoe moet dat nu verder? Mijn vader wilde wel graag blijven werken in de vis. Daarom bedachten we met elkaar dat het een goed idee zou kunnen zijn om een importbedrijfje in de vishandel te beginnen, waarin ik ad hoc wat zou bijspringen terwijl ik ondertussen mijn studie zou kunnen vervolgen.” Dat laatste kwam er niet meer van: de onderneming groeide gestaag en bleek niet te combineren met een studie. In de jaren die volgden werkte Van Slooten fulltime in het familiebedrijf. Totdat hij de sterke roeping kreeg om predikant te wor-den en hij de mogelijkheid kreeg om in deeltijd aan de vooropleiding van de theologiestudie in Apeldoorn te gaan beginnen.

Familieverhalen

Rijkdom en armoede. Werkloosheid en een florerend familiebedrijf. Hoe hebben die verschillende familieverhalen Van Slooten gevormd? “Je groeit op – zoals wij dat ervoeren – met het leven per dag. In een grote afhankelijkheid van wat God geeft. Vissers zijn afhankelijk van het weer, van de vangsten van de dag. Er waren sowieso periodes dat mijn vader weinig werk had, vanwege de weerssituatie. Dus die afhankelijkheid van de Heere werd daar heel direct in gevoeld. En dat heeft me gevormd, ook later in het eigen bedrijf.” Het zijn ervaringen die Van Slooten ook in zijn werk als predikant meedraagt. Als hij spreekt over sociaal onrecht, wordt hij fel: “Die grote tegenstelling in de wereld, dat gigantische welvaartsverschil ... vreselijk! En ik wijs daarbij niet van mijzelf af; we moeten het ook op onszelf betrekken. Er zijn grote ikken en kleine ikken op de wereld. De zonde zit in ons allemaal, ook hebzucht. En God wil dat niet. Hij haat het. Hoe anders heeft Hij ons bedoeld. Ja, naar Zijn beeld, royaal en vrijgevig: ‘eerst jij, dan ik’. Als we aan Zijn wil voorbij leven en zelf op de troon zitten, komen daar brokken van; niet alleen voor onszelf, ook voor onze naasten, ook onze verre naasten.”

Geestelijk probleem

Hoewel we het in Nederland relatief gezien heel goed hebben, ziet Van Slooten in zijn gemeente ook een substantiële groep mensen die het echt moeilijk heeft. Als predikant merkt hij regelmatig ‘stille armoede’ op, die zich achter de voordeur afspeelt. Toch zoekt hij een oplossing niet direct in het ontplooien van extra diaconale activiteiten om onrecht en ongelijkheid te bestrijden. “Mijn eerste taak is om de mensen in de gemeente te wijzen op Christus; hen bij het Evangelie te brengen en te vormen om in de kracht van de Heilige Geest een volgeling te worden. Het gaat om een persoonlijke relatie, een persoonlijk geloof! In de preek op zondag moet ik dat de gemeente voorhouden, de mensen toerusten om het geloof uit te dragen in de eigen omgeving. Het bestrijden van armoede en sociaal onrecht kunnen we wel stimuleren met praktische projecten, maar in wezen is het een geestelijke zaak.”

Gevaren van rijkdom

We leven nu toe naar Kerst. Dat Jezus Zijn majesteit aflegde en in armoede geboren werd, zegt wat Van Slooten betreft alles over hoe God is. “Ik denk niet dat Hij specifiek een voorkeur heeft voor armen; Hij bekommert zich om iedereen, heeft ons met Zijn genade allemaal op het oog – armen net zo goed als rijken. Want we zijn allemaal behoeftig, in materieel of immaterieel opzicht: Zacheüs of Nicodemus evenzeer als Maria of de vrouw bij de put. Rijke mensen kunnen tegelijkertijd heel arm zijn.”

Toch schuilt volgens Van Slooten wel degelijk een gevaar in het hebben of vergaren van veel bezittingen. “In Nederland heeft een groot deel van de mensen het erg goed. En er is in ons land veel goed georganiseerd. Toch denk ik dat mensen zich niet altijd zo rijk voelen.” In plaats daarvan zijn we sterker geneigd te kijken naar wat we niet hebben. Mensen willen zichzelf liever bewijzen dan afhankelijk van God leven, verklaart Van Slooten nader. “Wat dat betreft kan armoede louterend werken. Rijkdom hoeft niet verkeerd te zijn, als je het tenminste onderkent, er dankbaar voor bent en ervan uitdeelt.”

Agapè-liefde

Arm of rijk, ‘geslaagd’ in het leven of hulpbehoevend: allemaal leven we van een rijke Christus. “Gods genade is zó groot, Zijn liefde onmetelijk.

En dat die onmetelijke God Zijn Zoon prijsgegeven heeft … dat is wat we noemen agapè-liefde.” Gulle, gevende liefde, zonder iets terug te eisen. Rijke zondaars en een arme Christus? Van Slooten “snapt het idee” van de titel die aan deze Wekker-editie werd gegeven, maar kan er toch niet helemaal mee uit de voeten. “Als wij leven van een arme Christus, dan komt er ook niets van onze armoedebestrijding terecht. Maar we leven van een rijke Christus, die volop genade heeft aan te bieden. Ja, Hij legde Zijn majesteit af. Maar Hij is ook weer bovenmate verhoogd. Het is Pasen geworden! En wat kunnen wij arme zondaren bij Christus halen? Alles. Miljonairs zonder een euro op zak.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen