David, de man naar Gods hart

De jongen gehoorzaamde en nauwelijks was hij verdwenen of David kwam uit zijn schuilplaats te voorschijn. Hij had Jonathan horen roepen dat de pijl verderop lag en dat was het afgesproken teken dat er voor hem groot gevaar dreigde en dat Saul het op zijn leven gemunt had. Het verschrikkelijke nieuws was inmiddels heel goed tot David doorgedrongen. Er staat in 1 Sam. 20:41: Als de jongen heenging, zo stond David op van de zuidzijde (ten zuiden van de richtingwijzer, de steen Ezel, kanttek. 72) en hij viel op zijn aangezicht ter aarde en hij boog zich driemaal (voor Jonathan); en zij kusten elkander en weenden met elkander, totdat het David gans veel maakte.

Maar al te goed besefte David dat hij een met de dood bedreigde man was en dat er nergens meer een plaats voor hem veilig was. Geheel ontredderd en ontdaan snikte hij het uit van grote ellende en ook zijn vriend Jonathan was erg aangedaan. Vandaar dat we lezen: Zij weenden met elkander totdat het David gans veel maakte. Gelukkig had hij in Jonathan een trouwe vriend gevonden. Hij sprak troostend tot zijn verslagen vriend: ‘David, wij hebben met elkaar in de Naam des HEEREN tussen uw en mijn nakomelingen een verbond opgericht. Laat dat, ondanks de moeilijke tijd die u tegemoet gaat, tot grote troost zijn.’ Inderdaad was de Heere in deze bange ogenblikken de enige troost en toeverlaat voor David, die vanaf nu een tijdperk van zeven jaren tegemoet zou gaan waarin hij voor Saul als een veldhoen op de bergen dag en nacht zou moeten vluchten. Hoe was David hierin een type en schaduwbeeld van de Heere Jezus, Die moest uitroepen: Zij hebben hun mond tegen mij opgesperd, als een verscheurende en brullende leeuw. Want honden hebben Mij omsingeld, een vergadering der boosdoeners heeft Mij omgeven (Ps. 22:14 en 17).

Na Jonathans vertroostende woorden stond hij op en keerde terug naar zijn huis in Gibea Sauls, terwijl David vluchtend uitweek naar de priester Achimélech in Nob, een plaats waar de ark des verbonds stond. Toen David daar aankwam, vroeg Achimélech waarom hij helemaal alleen was. David was immers één van Sauls beste knechten, die meestal met een aantal soldaten op stap was, en daarom verbaasde zich de priester dat hij deze keer alleen was.

Het was Achimélech totaal onbekend dat David in doodsgevaar verkeerde en voor koning Saul de vlucht had moeten nemen. In zijn verlegenheid nam David de toevlucht tot een leugen en vertelde aan de priester dat hij een geheime opdracht voor de koning moest uitvoeren en daarom alleen was. Op zijn verzoek kreeg hij van de priester enige oude toonbroden en het zwaard van Goliath mee, omdat hij naar zijn zeggen niets met zich mee had kunnen nemen omdat de zaak des konings haastig was (1 Sam. 21:8).

Hierna vluchtte David naar het land van de Filistijnen en kwam in de plaats Gath, waar Achis (of Abimelech) koning was. Nauwelijks was hij daar, of enige Filistijnen kwamen naar hun koning toe en vertelden hem dat deze David destijds Goliath had verslagen. ‘Koning, van deze David wordt in Israël gezongen: Saul heeft zijn duizenden verslagen, maar David zijn tienduizenden’. Wat kreeg David het benauwd toen hij hen dát hoorde zeggen. Hij dacht niet anders of zijn laatste uur was geslagen. We lezen in 1 Sam. 21:12 en 13: En hij was zeer bevreesd voor het aangezicht van Achis, de koning van Gath. Daarom veranderde hij zijn gelaat voor hun ogen en hij maakte zichzelven gek onder hun handen; en hij bekrabbelde de deuren der poort en hij liet zijn zever in zijn baard aflopen. Hij werd zo bang, dat hij deed alsof hij zijn verstand verloren had. Die aanstellerij was aanleiding dat koning Achis hem wegjoeg en tot zijn knechten sprak: Waarom hebt gij hem tot mij gebracht? Heb ik razenden gebrek om voor mij te razen? Zal deze in mijn huis komen? (de verzen 14 en 15). Op die manier redde David zich uit de zeer moeilijke situatie. Vlug maakte hij zich vlug uit de voeten en week uit naar de spelonk van Adullam.

Naar aanleiding van deze gebeurtenis dichtte David Psalm 34. Tot eer van de Heere mocht hij toen betuigen: Deze ellendige riep, en de HEERE hoorde; en Hij verloste hem uit al zijn benauwdheden. Vele zijn de tegenspoeden des rechtvaardigen, maar uit die alle redt hem de HEERE (Ps. 34:7 en 20). Het opschrift boven Ps. 34 in de Statenbijbel luidt: ‘David uit een groot gevaar wonderbaar verlost zijnde, vermaant alle gelovigen, dat zij Gods goedheid over hem en al de zijnen tezamen met hem willen betrachten en roemen, in alle noden Hem aanroepen en betrouwen; lerende verder, dat het rechte middel van gelukzaligheid is de Heere te vrezen, Die alles besturende, de goddelozen verdelgt en de Zijnen behoudt.’

De HEER’ verlost en spaart

Zijn volk, dat op Zijn hulp vertrouwt;

Het zal, door Hem in gunst beschouwd,

Niet schuldig zijn verklaard (Ps. 34:11).

(Volgende keer D.V. 9. Een verschrikkelijke gebeurtenis)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen