En een wolk nam Hem weg

Jezus verlaat met Zijn discipelen Jeruzalem. Ze komen de stadspoort uit, gaan het Kedrondal door en de Olijfberg op. Vanaf deze berg wil Jezus de aarde verlaten. Hier was eens Zijn bidplek, Zijn strijdperk. Want aan de voet van de Olijfberg ligt Gethsémané’s hof, waar Zijn ziel bedroefd was tot de dood toe. Op die plaats gaat Hij nu de eerbewijzen van Zijn luisterrijke overwinning ontvangen. Er is nog een kort gesprek tussen Jezus en Zijn discipelen. Zij willen nog wat weten, en Hij antwoordt. Dít is het laatste: ‘Maar gij zult ontvangen de kracht des Heiligen Geestes, Die over u komen zal; en gij zult Mijn getuigen zijn, zo te Jeruzalem, als in geheel Judéa en Samaria, en tot aan het uiterste der aarde’ (Hand. 1:8).

Geen discipel die erop verdacht is dat het ook echt Zijn laatste woorden zijn. Ze staan zich nog wat te beraden op deze opdracht van hun Meester, op hun uitzending over de gehele wereld. Ze zijn wat bezig voor zichzelf de toepassing te maken: Zijn Koninkrijk is dus tóch niet van deze wereld!

Onzichtbare hand

Zegenend heft Jezus Zijn handen op (Luk. 24:50). Zonder de zegen kan Hij hen niet laten gaan. En dan gebeurt het. ‘En als Hij dit gezegd had, werd Hij opgenomen’ (Hand. 1:9). Jezus vaart op. Als door een onzichtbare hand wordt Hij opgenomen, in de hoogte geheven, ‘uitermate verhoogd (Filipp. 2:9). De kanttekeningen zeggen: ‘Dat is: opgeheven, lichamelijk en zichtbaar van de aarde naar de hemel’.

Hij vaart ten hemel op vol eer, nagestaard door kortzichtige stofbewoners, die ooit waren weggeroepen van achter de visnetten en uit de tolhuizen van deze wereld. In de stilte ogen ze Hem nu na. Van de opstanding, veertig dagen geleden, hebben ze niets gezien. Vanmorgen, bij de hemelvaart, hebben ze echter helder zicht. Het gebeurt ‘voor hun ogen’. Jezus vaart openlijk op. Calvijn: ‘Want als Hij heimelijk verdwenen was, zo zouden Zijn discipelen verbaasd gebleven zijn. Doch nu zij op een verheven en aan alle kanten open plaats staande, Hem zien opgeheven worden en zien dat Hij door een wolk bedekt wordt, nu is er geen reden om te twijfelen waar Hij heen gegaan is’.

Niet als Elía

De discipelen hebben zich de ogen uitgekeken, Hem nagestaard zolang ze maar konden, totdat er niets meer te zien was. Want, zo schrijft Lukas: ‘En een wolk nam Hem weg van hun ogen’. Er schuift dus een wolk tussen zien en niets meer zien.

Elía voer ook op naar de hemel. Hij werd opgehaald met een vurige wagen en vurige paarden. Elía’s hemelvaart was als de vlucht van een snelle vogel, voor een mensenoog nauwelijks te volgen. Maar Jezus' hemelvaart vindt in alle rust plaats. ‘Waarschijnlijk is Hij niet snel opwaarts gevlogen, maar bewoog Hij Zich zachtkens, ter meerdere voldoening en overtuiging van Zijn discipelen’ (Henry). Elía werd nagekeken door Elísa. Christus wordt nagekeken door Zijn discipelen.

Natuurwetten van tijd en ruimte doen er niet meer toe. De zwaartekracht heeft hier zijn claim verloren. Dingen vallen altijd naar beneden, stijgen nooit uit zichzelf op. Maar de Koning vaart voor het oog met gejuich omhoog, met geklank der bazuin.

De hemelvaart past niet in het moderne wereldbeeld. Maar de discipelen hebben het met hun eigen ogen gezien. Ze blíjven kijken, ze blijven Hem naogen. Totdat er niets meer te zien is. Ze mogen dus kijken, tot op zekere hoogte.

Nu neemt een wolk Hem op. Alsof de hemel wil zeggen dat ze voldoende hebben gezien. Het moet hun nu genoeg zijn. Dieper willen doordringen in dit hemelse mysterie mag niet. ‘Deze wolk behoort ons een toom te zijn om onze vermetelheid te bedwingen, gelijkerwijs onder de wet de wolk de tabernakel bedekte’ (Calvijn). Een wolk neemt Hem op. Alsof de Vader in grote eerbied hier de deur sluit voor nieuwsgierige mensenogen. De wolk verbergt, bewaart, beschermt.

Zijn zegekoets

Een wolk komt Jezus volgens Gods bestuur tegemoet, ontvangt Hem als het ware, en neemt Hem weg uit het gezicht. Het is een gewone wolk, die zich op de gewone hoogte in het luchtruim bevindt. En toch is het ook een buiten-gewone wolk, want deze wolk moet dienen tot Zijn zegekoets. Zó’n wolk is er nooit eerder geweest, zal er ook nooit meer komen. Jezus heeft van de wolk Zijn wagen gemaakt (Ps. 104:3). Hij Die de zee bewandelde, Die de stormwinden bestrafte, Hij maakt nu van een wolk gebruik. Het is een wolk die de Zoon terugbrengt naar de Vader.

Langzaam stijgt Hij op. Letterlijk is Hij nu de Middelaar tussen God en de mensen. Hij vaart op met grote autoriteit, eerst tot in de wolken, daarna tot in de Goddelijke, niet-aardse werkelijkheid, tot in de hemel van Gods heerlijkheid, tot in het paleis van Hem Die een ontoegankelijk licht bewoont. Zo verrijst Hij als de Heere der heirscharen boven deze donkere plek die men aarde noemt.

Vanuit Zijn vrijwillige vernedering reist Hij Zijn verhoging tegemoet. Zo kwam Hij aan in de plaats Zijner heiligheid, in de troonzalen des hemels. Zo kwam Hij thuis, niet als een verloren zoon die tot inkeer komt, maar als de gezonden Zoon Die Zijn Middelaarswerk heeft volbracht. Christus heeft Zijn werk voleindigd. De Vader is verzoend. De toorn is gestild. De wet vervuld. En satans kop vermorzeld. De Zoon mag naar huis.

Van Clairvaux

Lukas schrijft: ‘En als Hij dit gezegd had, werd Hij opgenomen daar zij het zagen, en een wolk nam Hem weg van hun ogen’.

Opmerkelijk dat bij deze teksten de passieve vorm wordt gebruikt: Jezus wérd opgenomen. Bernard van Clairvaux zegt: ‘Paulus is weggerukt. Elía is ook weggerukt. Henoch is weggenomen. Maar van onze Verlosser lezen we dat Hij werd ópgenomen’. Vanuit de hemel komt het initiatief. Het is de Vader Die Zijn Kind thuishaalt, Die de wolk zendt, Die Zijn Kind opneemt in de hemelse residentie. Zo gaat de Zoon ten hemel in.

Jezus Zelf sprak, als het gaat over Zijn hemelvaart, een aantal malen over ‘heengaan tot de Vader’, over ‘verhoogd worden’ en over ‘verheerlijkt worden’. Want aan het einde van Zijn reis, toen rezen de eeuwige deuren omhoog, ‘opdat de Koning in mocht rijden’. Eerbiedig wordt Hij, zegt Spurgeon, ‘door engelen naar de poorten des hemels begeleid. De oude poorten van de eeuwige tempel zijn verpersoonlijkt, en zij worden uitgenodigd om haar hoofden op te heffen, alsof zij met al haar heerlijkheid niet groot, niet hoog genoeg zijn voor de volheerlijke Koning’.

De hemelkoren zingen Hem een hemels welkom, een majesteitelijk Hosanna toe. Daar zijn alle sluiers weggenomen, alle wolken weggedreven. Daar, in 't hemelhof, daar leeft Hij nog, de verrezen Christus, Hij zit aan 's Vaders rechterhand, is met eer bekleed in 't Goddelijk rijksgebied. Hij heeft de gevangenis gevangengenomen (Ps. 68:19). Hij draagt de scepter van Vaders oppermogendheid (Ps. 110). Daar bidt Hij, opdat zelfs 't wederhorig kroost altijd bij Hem zou wonen.

‘En een wolk nam Hem weg’. Zo komt Hij ook eens terug. Op een wolk: ‘En ik zag, en zie, een witte wolk, en op de wolk was Een gezeten, des mensen Zoon gelijk’ (Openb. 14:14). De hemelpoorten zijn voor de Koning der ere opengegaan. Spurgeon: ‘Geloofd zij God, zij zijn daarna nooit meer gesloten’.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen