Helder overtuigd van de noodzaak der bekering

Hendrik van Schothorst wordt op 29 januari 1865 geboren op de boerderij ‘Oud Schothorst’, onder Lunteren. Zijn vader, Aalbert van Schothorst, is daar ook ter wereld geko- men. Zijn moeder, Jacobje Broekhuizen, is afkomstig uit Otterlo. Kerkelijk is het gezin aangesloten bij de Nederlandse Hervormde Kerk te Lunteren, waar Hen- drik ook wordt gedoopt.

In zijn kinderjaren is Hendrik meermalen in groot gevaar. Zo verdrinkt hij op een zondagmiddag eens bijna in een kolk op het erf. Een andere keer valt hij van de schuurzolder en wordt hij als dood naar binnen gebracht. Later schrijft hij daar- over: ‘Mijn ouders waren vreselijk bang dat ik niet meer bij zou komen en zo zou ster- ven, maar ik ben weer wakker geworden en leefde nog. Mijn tijd was dus nog niet aangebroken’.

Vanaf zijn zesde jaar bezoekt Hendrik de lagere school in Lunteren. ‘Ik leerde vlug en vaardig lezen en ook het schrijven ging best. Tekenen deed ik graag en ik kon het ook best aardig. (…) Op school leerde ik ook iets uit Gods Woord en bij het uitgaan van de school moesten we om beurten een formuliergebed bidden. Ook ging ik naar de catechisatie bij ds. Barger, een licht soort dominee, waarvan ik later hoorde dat hij de algemene verzoening leerde. Toch trok alles mij zeer aan wat ik van God, van de Heere Jezus en van dood en eeu- wigheid hoorde’.

Gedurig bidden

Als Hendrik van andere kinderen hoort dat Hendrikus Roelofsen – de latere predi- kant – tot bekering is gekomen, roept dat allerlei vragen bij hem op en stemt hem dat tot nadenken. Het leidt ook tot een zekere onrust. ‘Daarom ging ik ook gedurig bidden, zoals ik dacht dat het moest, en dan wan-trouwde ik al die uitwendige godsdienst en kon ik daar toch geen rust in vinden’. Nadat Hendrik op twaalfjarige leeftijd de lagere school heeft verlaten, gaat hij op de ouderlijke boerderij aan het werk. Zo leert hij dorsen en wannen en de schapen hoeden. Het is opmerkelijk dat hij onder het hoeden van de schapen ook gedurig in zijn Bijbeltje leest. Maar hij neemt ook andere lectuur ter hand, want als hij op zeker moment in de boekenkast van zijn ouders op zoek is naar iets wat hem aanspreekt, geeft zijn vader hem het boekje over de bekering van Christina van den Brink. De inhoud hiervan raakt hem diep: ‘Tijdens het lezen werd ik geheel met haar meegevoerd. Het was alsof haar toestand mijn toestand was, haar nood was mijn nood, haar behoefte was mijn behoefte. Inzonderheid werkte dat zodanig dat ik helder overtuigd werd van de noodzakelijkheid der waarachtige bekering’. Ook de oproep van de schrijfster om alle dagen in het verborgene te gaan, laat hem niet onberoerd: ‘Toen ik dat las, werd ik zó overreed, dat ik het werkelijk begon te doen’.

Zonde en ijdelheid

Vanaf zijn zestiende jaar is Hendrik als knecht vrijwel dagelijks werkzaam met de paarden. ’s Zondags is hij meestal vrij en gaat hij ’s morgens naar de kerk. ’s Middags echter gaat hij bij familie of kennissen op bezoek of komt hij met een aantal leef- tijdsgenoten bijeen om – naar eigen zeggen – ‘de zonde en de ijdelheid te dienen’. De aansporing van Christina van den Brink om dagelijks de Heere te zoeken, lijkt uit zijn gedachten te zijn verdwenen en ook de lust om te lezen verdwijnt. ‘Mijn slaapka- mertje, boven op Oud-Schothorst, had een kastje. Daarin lagen, onder in een hoekje, die boekjes van Groenewegen, Christina van den Brink en Bunyan. Gedurig kwam er een stem in mijn binnenste die zei: ‘Lees nog eens in die boekjes’. Maar dan deed ik gauw de deurtjes weer dicht en ging weg’.

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen