Eilandlicht

Zelfs als hij van haar hield en oprecht de intentie had om naar haar terug te keren, dan nog zou hij, als hij eenmaal in Detroit was en het gemak van het moderne leven weer ervoer, nooit meer zonder die luxe willen. Maar ook al knaagden de twijfels, ze kon het toch niet laten om elke dag naar het strand te gaan en de zuidelijke horizon af te speuren naar een boot.

Toen de eerste week verstreken was, en ook de tweede, voelde ze zich zo wanhopig dat ze nauwelijks meer at of sliep. Met het aanbreken van december en het dalen van de temperatuur, wist ze dat het slechts een kwestie van dagen was voordat het meer niet meer te bevaren zou zijn. En daarmee zou een einde komen aan al haar hoop.

Warm aangekleed met een berenvel slaakte Isabelle een diepe zucht bij het zien van de lege horizon. Om haar heen dansten de sneeuwvlokken, nog niet bereid om zich op de grond te vlijen.

‘Kom binnen, Isabelle,' riep haar vader vanuit de woning. ‘Het is vandaag te koud voor je om buiten te zijn.'

‘Ik kom zo,' riep ze terug. Ze keek naar Henry's houten kruis in haar in wanten gestoken handen. Ze wenste dat ze afstand kon doen van dit kruis, dat ze het in het meer kon gooien en Henry de vrijheid kon geven die hij verdiende. Ze had het kruis iedere dag vastgepakt en dwars tegen haar gedachten in Henry’s woorden eindeloos herhaald. ‘Zeg tegen haar dat ze nooit de hoop mag opgeven.’

Misschien dat Henry niet terug zou komen, maar zou dat echt het einde zijn van haar hoop? Hij had haar gevoelens laten ervaren die ze nooit voor mogelijk had gehouden. Hij had haar geleerd hoe ze moest lachen, liefhebben en het leven ten volle moest leven. Moest daar nu een einde aan komen alleen omdat hij geen deel meer uitmaakte van haar leven? Moest haar hoop gelijktijdig sterven met haar droom over een leven met hem? Ze keek aandachtig naar het ruwe, donkere, ongelijke hout.

‘Nooit de hoop opgeven…’

Ze kon nog steeds een prachtige toekomst tegemoet gaan, een toekomst die nu begon. Ze hoefde niet opnieuw door angst te laten verlammen bij de gedachte dat ze blind werd.

De vreugde van het leven hoefde niet af te nemen door het gebrek aan zicht of door de afwezigheid van Henry.

‘Nooit de hoop opgeven…’

Ze drukte het kruis tegen haar borst en hield het daar. Ze zou Henry altijd dankbaar zijn dat hij haar uit de duisternis had bevrijd. Ze zou altijd van hem houden. En door die liefde zou ze altijd een gemis bij zich dragen. Maar het was tijd om hem te laten gaan. Tijd om haar hoop niet langer op een mens te vestigen, en ook niet op haar vermogen wel of niet te kunnen zien.

Het was tijd om haar hoop op de Gever van het leven te vestigen.

Ze hief haar arm, klaar om het kruis in het meer te gooien, maar brak de beweging plotseling vastbesloten af. Ze zou haar verhaal opschrijven, ze zou de hoop die zij had gevonden met anderen delen en die brief bij het kruis bewaren. Misschien dat het ooit hoop zou geven aan iemand die het nodig had. Met stevige passen liep ze terug naar huis. Ze ging in de woonkamer achter haar vaders bureau zitten en schreef alles wat er gebeurd was op.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen