Trouw aan het Woord

Het Woord

Net als elk jaar is het straks Kerst. We zijn gewend naar de kerk te gaan en bij het Kerstevangelie stil te staan. Maar dringt het wonder nog echt tot ons door? God zond Zijn Zoon. Zo lief had Hij de wereld (Joh. 3: 16). God gaf Zijn geliefde Zoon, wetend wat wij mensen met Hem zouden doen. Juist daarom. We moeten met twee woorden spreken: God gaf Zijn Zoon en God kwam Zelf. Dat laatste ook. Hij Zelf is gekomen. Hij Die de eeuwige God is, Schepper van hemel en aarde, Die alle dingen in het aanzijn riep door Zijn woord te spreken, Hij wordt mens. Het Kind in de kribbe is Immanuël, God met ons. De eeuwig rijke God wordt in een kribbe, een voerbak, gelegd. Hij legt Zijn rijkdom af en daalt in onze armoede af om ons voor eeuwig rijk te maken.

Als je in de decembermaand de gelegenheid krijgt dit in notendop uit te leggen aan iemand die nog niet bekend is met dit Evangelie, hoor je jezelf haast praten. Ongelofelijk. Het is zo’n onvoorstelbare boodschap. God Die alles maakte: als je wilt geloven, zou dat nog kunnen. Maar God Die uit ontferming Zelf mens wordt, aan Zijn schepsel gelijk, meer nog: in een gedaante gelijk aan het zondige vlees (Rom. 8: 30), Hij daalt in onze verlorenheid af. Dat is absoluut onvoor stelbaar. Wij geloven dat, door de kracht van de Heilige Geest, en wij geloven dat van harte. Maar we zijn er tegelijk stil van. Het geeft ons een verbroken hart, verwondering en vreugde. Ook voor ons is het onvoorstelbaar wat God gedaan heeft. Buiten alle twijfel, groot is het geheimenis van de godsvrucht: God is geopenbaard in het vlees (1 Tim. 3: 16) .

Wie dit gelooft, is anders, staat anders in het leven, denkt anders, en leeft anders dan wie dit niet gelooft. Hier ligt de scheiding in deze wereld. Geloof je in Hem Die gekomen is? Daarom is het ook zo’n hoge roeping van de kerk om deze vreugdeboodschap bekend te maken aan de mensen om ons heen. Dit is wat de wereld hoop geeft, hier is onze verlossing. Christenen die leven van het Kerstevangelie hebben een gezamenlijk verlangen en een gezamenlijke roeping voor de wereld. Zij weerspiegelen het licht dat is gaan schijnen in een donkere wereld.

In Christus heeft God Zijn diepste Woord gesproken. De evangelist Johannes noemt Christus het Woord dat vlees geworden is (Joh. 1). Hij is het Die voor ons spelt Wie God is. God heeft Zich in Hem ten volle uitgesproken. Wie spreekt over het Woord van God, spreekt over Christus.

Bijbelgetrouw

Dat heeft betekenis voor ons spreken over trouw aan het Woord, waarbij we met Woord de Bijbel, de Heilige Schrift, bedoelen. Wij belijden dat de Schrift geïnspireerd is door de Heilige Geest en daarom een onfeilbaar richtsnoer voor leer en leven is. In de Schrift openbaart God Zich. Het is van het grootste belang gehoor te geven aan Gods Woord, ook in de volle breedte ervan. Maar deze trouw aan het Woord kan niet zonder de trouw aan het Woord dat vlees geworden is.

Bij een gereformeerde Schriftvisie hoort dat we spreken van een kern en een omtrek. Niet alles in de Schrift is van hetzelfde gewicht. Dat wil niet zeggen dat je maar op de kern moet letten en de andere Schriftgedeeltes maar moet relativeren. Je hoort het hart van de Schrift tot in de omtrek kloppen. Maar er is wel een verschillend gewicht. Daarom is de discussie over de ene Bijbelpassage niet van dezelfde ernst als over de andere. Het is onjuist om met teksten van Paulus af te rekenen met de woorden dat Paulus een man van zijn tijd was. Natuurlijk was hij dat, maar dat relativeert het gezag van zijn woorden niet. Zijn woorden komen met apostolisch gezag tot ons. Wij geloven dat de Heilige Geest de woorden van de apostelen voor de kerk van alle eeuwen gegeven heeft, al dragen ze de kleur van die tijd ten volle bij zich.

Maar het gaat ook mis als je aan alle Bijbelpassages hetzelfde gewicht geeft. De discussie over de vrouw in het ambt die de kerken momenteel zo beroert is van een ander gewicht dan de discussie over Wie Jezus Christus is en hoe God Zich in Hem geopenbaard heeft. Tegen de farizeeën zei de Heere Jezus dat ze het ene moesten doen en het andere niet nalaten (Matth. 23: 23). De farizeeën waren tot in de details bezig met Gods wet, en pasten die uiterst ernstig toe in het leven. Maar ze vergaten het belangrijkste: het recht, en de barmhartigheid en het geloof. Ze maakten de Schriften los van de Auteur, de teksten van het Evangelie. Dat gevaar dreigt als je hoofd- en bijzaken niet van elkaar kunt onderscheiden.

Wie Bijbelgetrouw wil zijn, moet trouw zijn aan het wonder van het Evangelie. Trouw zijn aan het Woord kan niet zonder neer te knielen en te aanbidden. Het betekent tegelijk diepe eerbied voor heel de Schrift. Bijbelgetrouw zijn veronderstelt dat je eerbiedig naar het eigen getuigenis en de eigen bedoeling van de Schrift wilt luisteren.

Verlangen

We vieren Kerst op de drempel van een nieuw decennium. De kerk is klein en kwetsbaar geworden in deze wereld. We hebben een boodschap voor de wereld, maar wie luistert er? Er zijn veel jongeren die afhaken. Er zijn gemeen ten die zo klein geworden zijn dat ze misschien opgeheven moeten worden. Daarom investeren we in onze jeugdwerk organisaties, in evangelisatie, zending, diaconaat. Christus bewaart Zijn kerk. Dat geloven we van harte. Ondertussen staan de kerken onder spanning. Komen we eruit met de verschillende interpretaties van de zwijgteksten en de andere teksten die het onderwerp vrouw en ambt raken? Is er ruimte binnen de gereformeerde Schriftopvatting voor de vrouw in het ambt, of toch niet? Ik benijd de afgevaardigden op de synode niet die daar een antwoord op moeten geven. Niet dat de vraag niet belangrijk is, zeker wel, maar omdat een gereformeerde Schriftvisie wel krachtig richting geeft, maar niet zo gemakkelijk af te bakenen is.

De vraag die zich opdringt, is bovendien deze: Kan en mag het, elkaar loslaten in deze tijd? Kunnen we ons een scheuring permitteren, hoe groot (of terecht) onze zorgen en bezwaren ook zijn? Die vraag geldt voor beide kanten. Niet alleen voor hen die zich zorgen maken over het Schriftgezag bij voorstanders van de vrouw in het ambt. Het geldt evenzeer voor gemeenten die tot bevestiging van zusters in de ambten overgaan, terwijl zij weten hoezeer dat het kerkelijke leven onder spanning stelt.

Trouw zijn aan het Woord betekent ook dat we de woorden die Christus bad, om eenheid onder allen die Zijn Naam belijden, tot ons gebed maken. Daarom moeten we ons buigen over de vraag hoe kwesties die spanning geven raken aan de kern van de kerk: het Evangelie. Dit is mijn gebed: dat we elkaar in de ogen kijken als mensen die in het Kerstfeest het Evangelie herontdekten.

Dat geeft verbrokenheid (we worden er heel klein van, Hij kwam om zondaars zalig te maken), dat geeft verwondering, dat geeft ook vreugde. Zouden we elkaar daar niet (opnieuw) kunnen vinden? Dat maakt de kerkelijke discussie ongetwijfeld anders, ook als die nog steeds over dezelfde dingen gaat.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen