Jozua, de knecht des Heeren

Na de ballingschap keerden onder Zerubbábel ook Gibeonieten uit Babel terug en hun mannen bouwden mee aan de muren en poorten van Jeruzalem. De Gibeonieten behoorden tot de Nethínim. Zij waren ‘de gegevenen’ aan de Levieten om voor de dienst in het heiligdom te zorgen. Zo mocht het nageslacht van een vervloekte Kanaänitische stam hun leven in de dienst van de Heere doorbrengen en wie zal zeggen hoeveel ware kinderen van de Heere er in de loop der eeuwen onder hen geweest zijn. Weliswaar waren zij slechts houthouwers en waterputters, maar zij die genade kenden, zullen ongetwijfeld hebben ondervonden: Want één dag in Uw voorhoven is beter dan duizend elders; ik verkoos liever aan de dorpel in het huis mijns Gods te wezen, dan lang te wonen in de tenten der goddeloosheid (Ps. 84:11).

De steden van de Gibeonieten lagen in de buurt van Jeruzalem en doordat Jozua hun steden in bezit had genomen, bracht hij een scheiding aan tussen de Kanaänieten van het noorden en die van het zuiden. En dan te bedenken dat alle Kanaänieten aanvankelijk het plan hadden opgevat om eensgezind de strijd tegen Israël aan te binden. Toen de Kanaänieten uit het zuiden zagen dat de machtige Gibeonieten een verbond met Israël hadden gesloten, werden zij kwaad op hen en besloten die overlopers naar de vijand flink af te straffen. Daarom trokken ze woedend naar de Gibeonieten om met hen af te rekenen. Het waren vijf steden die Gibeon de oorlog hadden verklaard. Die steden waren Jeruzalem met hun koning Adóni-Zédek, Hebron en hun koning Hoham, Jarmuth met hun koning Piream, Lachis met koning Jafia en Eglon met koning Debir.

De vijf steden vormden met elkaar een vijfstedenbond en onder leiding van de koning van Jeruzalem trokken deze zuidelijke Kanaänieten gezamenlijk ten strijde tegen de Gibeonieten. Toen de Gibeonieten om hulp riepen, snelde Jozua met een aanvalsleger hen te hulp. Maar eerst had hij om de goedkeuring van de Heere gevraagd en de Heere antwoordde: Vrees niet voor hen, want Ik heb hen in uw hand gegeven; niemand van hen zal voor uw aangezicht bestaan (Joz. 10:8). Daarna trok hij met zijn leger midden in de nacht zo snel mogelijk vanuit Gilgal naar Gibeon, een afstand van ongeveer zeven uur lopen, en viel onverwachts voor de muren van Gibeon de Kanaänieten aan. In het hevige gevecht moesten de Gibeonieten het van Israël afleggen en namen in allerijl de vlucht. Tijdens die vlucht begon het vreselijk te hagelen. In de Bijbel lezen we dat de HEERE grote stenen op hen wierp van de hemel dat zij stierven. Daar waren er meer die van de hagelstenen stierven dan die de kinderen Israëls met het zwaard doodden (Joz. 10:11). De Heere streed voor Israël!

Daarna gebeurde er een heel groot wonder. De vijanden vluchtten in de richting van het zuiden en Jozua zat hen onvermoeid op de hielen. Hij wilde alle Amorieten (de gebruikelijke verzamelnaam voor de Kanaänieten) uitroeien en daarom vroeg hij aan de Heere om een wonder. Terwijl hij op een heuvel stond, riep hij voor de ogen van het hele volk Israël uit: Zon, sta stil te Gibeon, en gij maan, in het dal van Ajálon (vers 12). Hij riep om verlenging van de dag, zodat hij voldoende tijd zou krijgen om alle vijanden een vernietigende slag toe te brengen. Wanneer immers de duisternis zou invallen, zou een deel van de vijanden de kans krijgen om te ontsnappen. Omdat Jozua een volkomen overwinning op hen wilde behalen en hij daarvoor heel veel tijd nodig zou hebben, riep hij of de HEERE de dag wilde verlengen. En de HEERE verhoorde zijn gebed. We lezen: De zon nu stond stil in het midden des hemels en haastte niet onder te gaan omtrent een volkomen dag. En er was geen dag aan deze gelijk, vóór hem noch na hem, dat de HEERE de stem van een man alzo verhoorde, want de HEERE streed voor Israël (vers 13 en 14).

We zien hierin wat de kracht van het gebed kan doen. Terwijl normaal de zon allang was ondergegaan, bleef die nu omtrent een volkomen dag roerloos hoog aan de hemel staan. ‘Dat is onmogelijk’, zeggen ongelovige geleerden en ze proberen het te bewijzen. ‘Onmogelijk dat een vis Jona kon inslikken,’ sprak eens een man tot een gelovige vrouw en hij probeerde het te bewijzen. Maar de vrouw antwoordde: ‘Man, houd maar op, want als er in de Bijbel had gestaan dat Jona de vis had ingeslikt, had ik het ook geloofd!’ Het geloof neemt onvoorwaardelijk aan wat de Heere zegt en aanbidt Zijn daden in verwondering.

Doet Zijne glorierijke daân

Alom de volkeren verstaan,

En spreekt, met aandacht en ontzag,

Van Zijne wond’ren, dag aan dag (Ps. 105:1).

(Volgende keer D.V. 17. De verovering van zuid en noord)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen