Jozua, de knecht des Heeren

Nog terugdenkend aan de nederlaag bij Ai was Jozua met zorg vervuld hoe het verder zou gaan. Maar de Heere wist van al zijn zorgen af en daarom bemoedigde Hij Zijn knecht en sprak geruststellend: ‘Jozua, Ik help u en zal u de overwinning geven, vrees maar niet.’ De Heere had dezelfde woorden ook al gesproken vóór de verovering van Jericho: Zie, Ik heb Jericho in uw hand gegeven (Joz. 6:2). Die aanspraak was er niet geweest toen Ai voor de eerste keer werd aangevallen. Dat kón ook niet, want door de zonde van Achan had Israël zich uit Gods gunst gezondigd en kon Hij niet meer met Zijn volk optrekken. Hoe anders was het thans gesteld.

Bemoedigd door de woorden van de Heere werd een krijgsplan opgesteld. Een hoofdleger zou Ai aanvallen en tijdens het gevecht zou het leger net doen alsof het de slag opnieuw verloor en van de stad wegvluchten. Daarna zou de koning van Ai met zijn volk de stadspoort openen om de Israëlieten te achtervolgen. Maar het terugtrekken van het hoofdleger van de Israëlieten was slechts een slimme zet, een schijnvlucht. Daarmee wilden zij de koning en zijn volk uit hun stad lokken. Behalve het hoofdleger lag er volgens het plan ook een legertje Israëlieten in hinderlaag dichtbij de poort, dat het stadje ogenblikkelijk zou binnentrekken als de koning van Ai en zijn mannen de poort zouden openen om het hoofdleger van de Israë­lieten te achtervolgen. Volgens dat listige krijgsplan werd kort hierna het afgesproken plan met succes uitgevoerd.

Toen de koning van Ai en zijn volk, dat bijgestaan werd door de Kanaänieten uit het naburige Bethel, het vluchtende hoofdleger van Israël achterna zaten, staakte Jozua op een gegeven moment zijn schijnvlucht en stak zijn spies in de hoogte. Dat was het afgesproken teken dat de mannen hun hinderlaag bij de stadspoort zo snel mogelijk moesten verlaten om zich naar Ai te begeven en de stad in vuur en vlam te zetten. Tot hun ontzetting bemerkten de koning en de mannen van Ai dat ze in de val waren gelopen en tussen twee vuren zaten! Jozua en zijn mannen keerden zich op het afgesproken ogenblik tegen de koning en het volk van Ai, dat alle moed verloren had toen ze achter hen hun stad in vlammen zagen opgaan. In korte tijd werd eerst het leger van Ai omgebracht en daarna werden alle ‘lieden’ (de burgers) van Ai gedood. We lezen in vers 25: En het geschiedde dat allen die te dien dage vielen, zo mannen als vrouwen, waren twaalfduizend, altezamen lieden van Ai.

Terwijl de Israëlieten zich niets van Jericho mochten toe-eigenen, was dat met Ai en de plaatsen die daarna in handen van Israël zouden vallen wél het geval. Het vee en alle kostbaarheden mochten zij voor zichzelf nemen. De koning van Ai werd opgehangen en tegen de avond werd zijn dode lichaam in de stadspoort bedolven onder een hoop stenen. Zo was de tweede stad van de Kanaänieten met de hulp van de Heere in handen van de Israëlieten gevallen. Ook al had de Heere toegezegd dat Hij Ai in handen van de Israëlieten geven zou, toch moesten zij in de middellijke weg een krijgsplan opstellen. Daaruit kunnen we zien dat Gods gewone weg is dat Hij niet rechtstreeks maar steeds middellijk werkt. Om de Heere te kennen is het ware geloof nodig, maar dat wil de Heere werken door middel van de prediking van Zijn Woord, want: Het geloof is uit het gehoor, en het gehoor door het Woord Gods (Rom. 10:17).

Na de overwinning op Ai lezen we: Toen bouwde Jozua een altaar den HEERE, den God Israëls, op den berg Ebal (vers 30). Na de beide overwinningen op Jericho en Ai wilde Jozua eerst de Heere erkennen voor Zijn weldaden. Tevens voerde hij nauwgezet het bevel van Mozes uit die het volk bevolen had: ‘Als u met het volk over de Jordaan zult trekken, zo zult u grote stenen nemen en die met kalk bestrijken. Op die stenen zult u de woorden van Mijn wet schrijven en die moeten op de berg Ebal opgericht worden.’

Dat bevel kwam Jozua nauwgezet na. Hij trok na de overwinning op Ai met zijn volk meteen naar de omgeving van Sichem. Die plaats lag in een dal omgeven door twee grote bergen. Ten noorden van de plaats lag de berg Ebal en ten zuiden ervan de berg Gerizim, behorend tot het centrale gebergte van Efraïm. Aan de voet van het gebergte lag het bekende eikenbos Moré, waar Abraham eens zijn tenten had opgeslagen en waar hij voor het eerst de belofte had ontvangen: Uw zaad zal Ik dit land geven. We kunnen dat lezen in Genesis 12. De nakomelingen van Abraham bevonden zich thans op de plaats die de Heere Zijn knecht Abraham ruim 450 jaar geleden had toegezegd. Wat is Hij een Waarmaker van Zijn Woord!

(Volgende keer D.V. 14. De twee bergen bij Sichem)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen