Jozua, de knecht des Heeren

Het land Kanaän kon niet anders dan door een groot wonder bereikt en ingenomen worden en dat wonder ging de Heere doen, tot eer en verheerlijking van Zijn grote Naam en tot grootmaking van Jozua, want de Heere sprak tot hem: Ik zal beginnen u groot te maken voor de ogen van het ganse Israël, opdat zij weten dat Ik met u zijn zal, gelijk als Ik met Mozes geweest ben (Jozua 3:7).

Niet de wolk- en vuurkolom, maar ‘de ark des verbonds des HEEREN’, die vooral heenwees naar de Heere Jezus, zou hun leidsman worden. De boodschappers spraken verder tot het volk: ‘De priesters uit de stam van Levi zullen met de verbondsark voorop lopen en u moet op een heilige afstand van één kilometer achter de ark aankomen.‘

Daarna sprak Jozua tot het volk: ‘Vóóraf moet u zich heiligen door alle wereldse zaken te vermijden en vooral gericht te zijn op het grote wonder dat de Heere zal gaan verrichten. U zult langs een wonderlijke weg naar het beloofde land geleid worden. Een weg, die u niet gisteren en eergisteren bent gegaan.’

Na deze woorden kregen de priesters de opdracht van Jozua om de ark op te nemen en naar de rivier te wandelen. Verder sprak Jozua: ‘De levende God is in het midden van u. Hij zal de zeven Kanaänitische volkeren uit het beloofde land verdrijven en een pad door de zee banen. Wanneer de voetzolen van de priesters die de ark dragen het water bereiken, zullen de wateren wijken, want de Heere zal door een wonder het snelstromende water naar de Dode Zee tegenhouden, zodat er aan één kant (de boven kant) een lange en brede muur van water zal ontstaan. Zij zullen op een hoop blijven staan (vers 13). Aan de andere kant (de benedenkant) zal het water wegvloeien in de richting van de Dode Zee.’

Toen was het gewichtige moment aangebroken dat de tenten werden afgebroken en het volk optrok vanachter de arkdragende priesters. Verder lezen we: En als zij die de ark droegen tot aan de Jordaan gekomen waren en de voeten der priesters, dragende de ark, ingedoopt waren in het uiterste des waters (…), zo stonden de wateren die van boven afkwamen; zij rezen op een hoop, zeer ver van de stad Adam af (vers 16). En dan te beseffen dat de stad Adam aan de Jordaan 25 kilometer stroomopwaarts (aan de rechterzijde van het overtrekkende volk) lag en dat vanaf die stad tot het overtrekkende volk toe de wateren op Gods bevel bleven staan. Wat moet dat alles een geweldige indruk hebben gemaakt op de Kanaänieten! Hoe openbaarde de Heere Zich door dit wonderwerk als de levende God (vers 10) en wat vielen de dode afgoden van de heidenen hierbij in het niet.

Terwijl het water aan de rechterzijde van het volk als een brede en lange muur bleef staan, stroomde het aan hun linkerzijde weg (stroomafwaarts) naar de Dode Zee, ook wel de Zoutzee genoemd. Tijdens de doortocht stonden de priesters met de ark op het droge in het midden van de Jordaan. Bij elkaar waren het een paar miljoen mensen die moesten overtrekken en daarbij heel wat vee. Wat zullen ook de kinderen met verbazing en ontzag aan de hand van hun ouders naar de hoge watermuur rechts van hen hebben gekeken. Iedereen, van jong tot oud, moet dit wonder ontzag hebben ingeboezemd. Voor Jozua en de Israëlieten was het een overduidelijk bewijs dat de Heere met hem en zijn volk was en dat door Gods macht alle vijanden uit het beloofde land eens zouden worden verdreven.

We lezen in vers 17: Maar de priesters die de ark des verbonds des HEEREN droegen, stonden steevast op het droge in het midden van de Jordaan; en gans Israël ging over op het droge, totdat al het volk geëindigd had door de Jordaan te trekken. We vernemen het: ‘gans Israël’ en ‘al het volk’. Niet één bleef er achter: allen kwamen behouden aan de overzijde, dank zij de ark des verbonds.

De Jordaan is een beeld van de dood. ‘Kinderen, ik ga sterven!’ sprak een bekende godvrezende vrouw uit de Bommelerwaard. De kinderen werden geroepen en ook de ongelovige dokter kwam. Hij voelde de pols en sprak: ‘Bij zo’n polsslag is nog nooit iemand gestorven!’ Toen sprak de vrouw: ‘Ik ga naar het hemelse Kanaän, want de ark (de Heere Jezus) staat in de Jordaan (de doodsrivier) en ik kan er door.’ Toen allen om haar bed stonden, knikte ze haar kinderen een voor een toe en blies daarna de laatste adem uit. Onthutst sprak de dokter tot haar kinderen: ‘Dit heb ik nooit eerder meegemaakt; je moeder was een christin!’

(Volgende keer D.V. 5 Opgerichte gedenkstenen)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen