7. Bij de Sinaï

Terwijl Jethro bij Mozes was, merkte zijn schoonvader dat de mensen Mozes van de vroege morgen tot de late avond met allerlei vragen lastig vielen. Geen ogenblik werd de man met rust gelaten. Toen Jethro dat opmerkte, zei hij tot zijn schoonzoon: De zaak is niet goed die gij doet (vers 17). U bent de hele dag in touw en dat kunt u onmogelijk volhouden. Vandaag of morgen stort u in en dan heeft het volk geen leidsman meer. Weet u wat u doen moet? Stel een aantal godvrezende en wijze mannen aan en laat de mensen die in moeilijkheden zitten naar hén gaan. Kunnen zij sommige zaken niet tot een oplossing brengen, dan kunnen ze hen naar u doorverwijzen. Op die manier krijgt u wat rust en kunt u het werk volhouden.’ Dat vond Mozes een goede raad, want we lezen in de verzen 25 en 26: En Mozes verkoos kloeke mannen uit gans Israël en maakte hen tot hoofden over het volk (…) dat zij het volk te allen tijde richtten, de harde (de heel moeilijke) zaak tot Mozes brachten, maar zij (Mozes’ helpers) alle kleine (minder moeilijke) zaak richtten. Vanaf dat ogenblijk kreeg Mozes het veel minder druk. Kort hierna nam Jethro afscheid van Mozes en keerde naar zijn land Midian terug.

Bij de berg Sinaï aangekomen, moest het volk zich tegenover die berg verzamelen. Het was precies vijftig dagen geleden dat de Israëlieten door de Heere uit Egypte waren uitgeleid en nu verkeerde het aan de voet van de ongeveer 700 meter hoge berg. Wat moet er door Mozes zijn heengegaan, toen hij bij de Sinaï aankwam. Hij herinnerde zich hoe de Heere hem in deze omgeving verschenen was in het brandende braambos en dat de Heere hem toen beloofde het volk van Israël te zullen verlossen. Verder had de Heere tot hem gesproken: Dit zal u een teken zijn, dat Ik u gezonden heb; wanneer gij dit volk uit Egypte geleid hebt, zult gijlieden God dienen op deze berg (Ex. 3:12). Dat ogenblik was nu aangebroken en hoe bleek opnieuw dat de Heere een Waarmaker van Zijn woord is. Het ogenblik was aangebroken dat de HEERE, Die in het verleden met verschillende kinderen van Hem een verbond gesloten had, thans het verbond met het hele volk van Israël zou oprichten. Dit is het genadeverbond dat hier een nationale openbaringsvorm kreeg. De HEERE had meer dan vier eeuwen geleden aan Zijn kind Abraham beloofd: Ik zal Mijn verbond oprichten tussen Mij en tussen u en tussen uw zaad na u in hun geslachten tot een eeuwig verbond, om u te zijn tot een God en uw zaad na u (Gen. 17:7).

De HEERE zou het verbond oprichten met Abraham en zijn nakomelingen: de Israëlieten. Dat vriendschapsverbond zou eeuwig standhouden. Zelfs de dood zou daarin geen verandering kunnen brengen. Zouden dan alle nakomelingen van Abraham naar de hemel gaan? De kanttekening op Gen. 17:7 zegt: ‘Eeuwig (wil zeggen) voor alle gelovigen in Christus (het geestelijke Israël), maar voor de (andere) Israëlieten tijdelijk (het natuurlijke Israël).’

Om Zijn belofte te ondersteunen stelde de HEERE toen de besnijdenis in. Zoals gezegd, noemen we dat verbond het genadeverbond.

Datzelfde genadeverbond dat de HEERE met Abraham sloot, wilde Hij nu ook met zijn zaad, de Israëlieten, sluiten. De bekendmaking en afkondiging daarvan zou gebeuren vanaf de berg Sinaï of Horeb. De Schepper van hemel en aarde wilde vanaf die berg een verbond sluiten (Zich verbinden) met de Israëlieten. Hij wilde vanaf de Sinaï hen opnieuw bekendmaken hoe Hij gediend wilde worden. Israël zou het enige volk in de hele wereld zijn aan wie Hij dat wilde doen. Hij zou dat volk niet alleen natuurlijke zegeningen geven (een eigen land Kanaän, bescherming tegen allerlei vijanden, voorzien van eten en drinken), maar bovenal geestelijke zegeningen schenken. Dat betekent dat Hij velen uit dat volk een nieuw hart zou geven door hen te onderwijzen door middel van Zijn tabernakel- en tempeldienst en door Zijn profeten!

Terwijl de hele wereld in het heidendom verzonken lag, heeft het de Heere behaagd Zich uitsluitend aan het volk van Israël bekend te willen maken. Wij zingen daarvan in Ps. 147:10: ‘Hij gaf aan Jakob Zijne wetten, Deed Isrel op Zijn woorden letten; Hij leerde z’ in Zijn wegen wand’len; Zo wou Hij met geen volken hand’len. Die moesten Zijn getuigenissen En Zijn verbondsgeheimen missen.’

Dat is gedurende de hele tijd van het Oude Testament zo gebleven. Onder het Nieuwe Testament zouden ook heidenen in aanraking met het Evangelie komen en zou de Heere uit Jood en heiden Zijn kinderen tot Zich roepen. Dan krijgt het genadeverbond een universele of kerkelijke vorm (de kerk onder het Nieuwe Testament).

God zal Zijn waarheid nimmer krenken,
Maar eeuwig Zijn verbond gedenken.
Zijn woord wordt altoos trouw volbracht,
Tot in het duizendste geslacht.
’t Verbond met Abraham, Zijn vrind,
Bevestigt Hij van kind tot kind (Ps. 105:5).

(Volgende keer D.V. 8. Een Sinaï in heiligheid).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen