De trouwe zorg van de Knecht des Vaders (3)

Was de Knecht des Vaders dan ook een zwak riet? Ik denk dat ik het als volgt kan toepassen: Hij stond in een reine ondergrond. Hij werd gevoed door de wateren van de Geest, Die Hem gegeven werden. Hij stond kaarsrecht, altijd de eer en de verheerlijking van ’s Vaders deugden zoekend. Maar denk ook aan de hof van Gethsémané, hoe Hij daar kroop als een worm en geen man. In het bijzonder daar heeft Hij moeten doorleven wat eraan verbonden was om Zijn Kerk te verlossen met een eeuwige verlossing. De zaligheid is op grond van recht en gerechtigheid. Maar denk ook aan het vloekhout der schande. We lezen in Psalm 22:16: Mijn kracht is verdroogd als een potscherf, en mijn tong kleeft aan mijn gehemelte; en Gij legt mij in het stof des doods. Wie zou er ooit kunnen inkomen? Ten slotte staat van Hem geschreven dat Hij, het hoofd buigende, de geest gaf. Hij gaf Zichzelf over in de handen van Zijn hemelse Vader. Door Zijn dood heeft Hij de dood verslonden tot eeuwige overwinning. Door Zijn dood heeft Hij de zonden tenietgedaan. Door Zijn dood en opstanding heeft Hij satan de kop vermorzeld. In die weg van lijden, sterven en opstanding heeft Hij de wereld overwonnen, om een verdoemelijk Adamskind te kunnen oprapen van het eeuwig verderf. Zie, Mijn Knecht, Dien Ik ondersteun, Mijn Uitverkorene, in Denwelken Mijn ziel een welbehagen heeft. Ik zou erachter kunnen zeggen: Hoort Hem. En wat zal Hij doen? Het gekrookte riet zal Hij niet verbreken.

Dus er wordt gesproken over een gekrookt riet, een geknakt riet, waar een knak in zit, die naar beneden staat en naar beneden wijst. Ik kan het niet anders verklaren dan dat hierin de weg der zaligheid ligt, van het begin tot het eind. Vanaf het eerste begin tot de laatste snik hier op deze wereld. O, die mens zal gearresteerd moeten worden op de zondeweg. Dat briesend paard zal moeten sneven in het oorlogsveld (Ps. 33:9 berijmd). Die pluim, die pluim, en nog eens, die pluim, u kunt onder de indruk raken van de prediking. U kunt een klop krijgen op uw geweten, maar er is meer voor nodig. Deze kracht die Christus verworven heeft door Zijn lijden en sterven en door Zijn opstanding, past Gods Geest toe in de wedergeboorte, de levendmaking in het uur van Gods welbehagen. Als dat nu zal gaan gebeuren, wat een wonder zal dat zijn. Morgen zullen er rapporten, cijfers, en wat al niet meer, besproken worden. Maar is er dan niet meer te vertellen? O, de voortgang van het werk des Heeren in onze gemeenten mag er nog zijn. Er mogen nog mensenkinderen door Gods genade werkelijk de doodsteek krijgen in de ure van wedergeboorte oftewel de levendmaking. Dan worden ze door Gods Geest wedergeboren tot een levende hoop. Dan zal er werkelijk veel in zo’n mens gaan veranderen. In Christus ligt de volle zaligheid verklaard. U zult het weten. Wij houden het bij de leer van Comrie. In het uur van het welbehagen worden Christus en Zijn weldaden aan de zondaar toegerekend, maar het moet uitgewerkt worden in het leven van de mens. Van nature staan we in een verkeerde grond. We hebben de wateren van vrije genade zo nodig. We hebben die knak nodig om werkelijk onder God gebracht te worden.

Als u eens geprobeerd hebt het riet uit de grond te halen (probeer het maar eens), het lukt u niet. De wortels zitten wel anderhalve meter diep, of nog dieper. O, dat wortelstelsel van een rietplant is zo uitgebreid, maar weet u, door Gods genade wil de Heere werkelijk een riet doen kneuzen en knakken. Bij die knak in de eerste weg, krijgt de zonde een scheidbrief. De ongerechtigheid wordt hem tot leed. In de verdere weg, de tweede knak, moeten we ontworteld en ontgrond worden. De mens ligt namelijk in een verbro-ken werkverbond. Gebeurt die knak dan maar zo? Waar zijn ze, die nog weten dat vijanden met God verzoend worden door de dood Zijns Zoons? We blijven maar vechten om uit Zijn handen te blijven, maar de mens moet verloren gaan, om behouden te worden door een Ander. Die knak moet zo zijn, dat we afgesneden worden van al het wettisch werk, om Christus te leren kennen als de Schoonste van alle mensenkinderen, in Wiens lippen genade is uitgestort (Psalm 45:3).

Wat zijn ze gelukkig, die Christus ook mogen leren kennen in de kracht van Zijn opstanding. Voor hen is het Pasen geworden. Zo dan, indien iemand in Christus is, die is een nieuw schepsel; het oude is voorbijgegaan, zie, het is alles nieuw geworden (2 Kor. 5:17). Dan is de knak weg. En toch, weet u, die knak blijft. O gemeente, morgen is het een synodale vergadering en ik zal mijn schande maar zeggen: Die knak heb ik elke keer maar weer nodig, want die oude mens der zonde wordt niet bekeerd. De ene keer krijg ik een knak op deze wijze, dan op die wijze. Dan weer gebeurt het op een andere wijze.

En waarom is dat zo nodig, dat de Heere met alles wat er gebeurd is, de ziel in de laagte houdt, in het dal van ware verootmoediging voor Zijn aangezicht? Omdat we het nodig hebben. Het blok aan mijn benen heb ik nodig. Ik heb een kruis nodig. Ik heb een drukweg nodig. Het is allemaal niet te zeggen. Als ik dan vanavond op de preekstoel sta als een dominee die geknakt is, dan zult u wel begrijpen hoe ik gesteld ben als ik deze woorden biddende en zuchtende in uw midden neerleg.

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen