23. Kaleb krijgt de vrijstad Hebron

In verband met de verovering van Kanaän op de Kanaänieten en de verdeling ervan door Jozua gaan we op één vrijstad nader in, namelijk op Hebron. Het was een heel oude stad, gelegen op het gebergte van Judea. De aartsvaders Abraham, Izak en Jakob hadden er gewoond en zijn er begraven in de spelonk van Machpéla, evenals hun vrouwen.

Toen de twaalf verspieders in Hebron kwamen, troffen zij er reuzen aan. Hebron heette eerst Kirjath-Arba. Die naam betekent ‘stad van Arba’. Er staat in Jozua 14:15a: De naam nu van Hebron was eertijds Kirjath-Arba, die een groot mens geweest is onder de Enakieten (een reuzenvolk). Bij de stad lag het dal Eskol (=druif), zo genoemd naar de overvloedige druiventeelt in die streek. De twaalf verspieders sneden hier een grote druiventros af die ze op hun terugreis meenamen.

Zoals gezegd, troffen zij in de omgeving van Hebron reuzen aan, de zogenaamde Enakieten. Het waren ‘mannen van grote lengte’ en zij bewoonden de steden Hebron, Debir en Anab, alsook Gaza, Gath en Asdod. Op het zien van de machtige reuzen hadden tien van de twaalf verspieders een kwaad gerucht van het beloofde land aan Mozes voortgebracht en zij vertelden hem dat Kanaän een land was dat onmogelijk te veroveren was. Alleen Jozua en Kaleb brachten een goed gerucht voort, want zij hielden zich door het geloof vast aan de HEERE Die beloofd had Zijn volk het land te zullen geven.

Toen het veroverde land door het lot onder leiding van Jozua, Eleázar de priester (zoon van Aäron) en de oudsten, onder de familiehoofden verdeeld was, sprak Kaleb tot Jozua: ‘Mozes heeft mij beloofd dat ik en mijn zonen Hebron ten erfdeel zouden ontvangen, omdat ik een goed gerucht van het beloofde land had voortgebracht.’

Inderdaad was die eed destijds aan Kaleb gedaan. De Heere had gesproken dat Hij aan hem en zijn kinderen het land zou geven waarop hij getreden had, omdat hij volhard had de HEERE te volgen (Deut. 1:36). In Jozua 14:6 staat dat Kaleb tot Jozua sprak: Gij weet het woord dat de HEERE tot Mozes, de man Gods, gesproken heeft te Kades-Barnéa, ter oorzake van mij en ter oorzake van u. Uit die woorden bleek dat niet alleen aan Kaleb, maar ook aan Jozua een gebied zou worden toegewezen.

Jozua voldeed aan het verzoek van Kaleb, want we lezen in Jozua 15:13: Doch Kaleb, de zoon van Jefunne, had hij [Jozua] een deel gegeven in het midden der kinderen van Juda, naar de mond des HEEREN tot Jozua: de stad van Arba (vader van Enak), dat is Hebron. En Kaleb verdreef vandaar de drie zonen van Enak, Sésaï en Ahíman en Thalmai, geboren van Enak.

Het was naar de mens gesproken een onneembaar gebied, maar de 85-jarige Kaleb steunde op de onwankelbare belofte van de Heere dat Hij hem in zijn strijd zou bijstaan. De geloofsheld bleef op de Heere vertrouwen en zijn keus voor Hebron en het omliggende land was een geloofsdaad. Het was uitgerekend een gebied waar reusachtige Enakieten woonden. Evenals Jozua was zijn hart volkomen met de Heere.

Ongeveer veertig jaar had de geloofsheld rondgezworven in de woestijn, daarna was de ongeveer zevenjarige strijd tegen de Kanaänieten gevolgd en vervolgens stond de 85-jarige Kaleb voor de taak de Enakieten uit de omgeving van Hebron te verdrijven. In het geloof heeft hij de naar de mens gesproken onmogelijke strijd tegen de reuzen gevoerd. Hebron was tevens aangewezen als vrijstad en ter bewoning gegeven aan de priesters. Calvijn zegt hiervan: ‘Intussen verdient Kalebs vriendelijkheid grote lof, dat hij de Levieten geen gastvrijheid weigerde in een erfdeel dat hem buiten de normale gang van zaken om, als een voorrecht geschonken was’ (zijn commentaar op Jozua 14:1-15).

Kaleb heeft na het bezit van Hebron met zijn jongste broer Othniël (de latere eerste richter over Israël) de strijd tegen de reuzen, met de Israëlieten uit Juda en Simeon, voortgezet. Ook Jozua, de andere verspieder die een goed gerucht had voortgebracht, kreeg een erfdeel toegewezen. We lezen in de reeds vermelde tekst uit Jozua 14:6 dat de HEERE in Kades-Barnéa niet alleen aan Kaleb, maar ook aan Jozua een erfdeel had beloofd en hij ontving naar zijn begeerte Timnath-Serah, op het gebergte van Efraïm, het gebied van zijn eigen stam. Daar heeft hij te midden van zijn volk gewoond en aldaar is hij gestorven.

(Volgende keer D.V. 24. Een gedenksteen ter herinnering aan Gods grote daden)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen