Elf jonge doden geëerd in Wageningen

Wolters was een van de elf Wageningse militairen die in Indië overleden. Elf jonge mannen, elk met hun eigen tragische verhaal, elk van hen met dierbaren die treurend achterbleven.

Gistermiddag werd bij de Nudestraat een monument voor hen onthuld. De initiatiefnemer, regionaal journalist Martin Brink, werkt ook aan een boek over de Wageningers die een paar jaar van hun jonge leven onder de tropenzon dienden.

Vergeten strijders, noemt Brink de militairen die zich inzetten tijdens de Indonesische vrijheidsoorlog. "Alle aandacht gaat in Wageningen uit naar de 5 meiherdenking. Voor de strijders die voor hun nummer of vrijwillig naar de Oost vertrokken, was er totaal geen oog."

Brink is tien jaar bezig geweest het monument gerealiseerd te krijgen. Via oproepen aan de bevolking probeerde hij de namen van de militairen te achterhalen. Dat bleek lastig. Het criterium was dat ze op het moment van uitzending ingeschreven moesten staan in het bevolkingsregister. Van de vele studenten liet niet iedereen zich naar Wageningen overschrijven.

Een tweede oorzaak van de lange voorbereidingstijd is dat het gedenkteken in eerste instantie bij het oorlogsmonument bij de Costerweg zou komen. Uiteindelijk is een mooiere plaats aan de Nudestraat gekozen. Daarnaast was er een financieringsprobleem, doordat er geen subsidie verkrijgbaar bleek. Een particulier dichtte het gat in de begroting.

Het monument, ontworpen door P. Wever, symboliseert zowel de Wageningse afkomst van de slachtoffers als het land waar ze een graf kregen op een van de erevelden. Het gedenkteken werd onthuld door de Wageninger G. Hakkenberg, drager van de Militaire Willems-Orde, en luitenant-kolonel der artillerie b.d. F. T. Dürst Britt, zoon van generaal-majoor H. J. J. W. Dürst Britt, de eerste commandant van de Eerste Divisie 7 December. De Wageningse Indiëveteranen W. van Amersfoort en G. van de Scheur legden een krans. Basisscholen adopteren het monument beurtelings.

Elf namen worden blijvend in herinnering gehouden, ruim zestig jaar nadat Nederland zich uit de Indonesische archipel terugtrok. Onder hen die van marinier Jan Witman (1928-1949). Voordat hij in juni 1948 naar Indië vertrok, werd hij ingeënt tegen pokken. Daardoor was hij tijdens de bootreis op de Waterman twee dagen blind. Hij herstelde, maar een halfjaar later werd hij toch weer ziek. Ditmaal was het hersenvliesontsteking. "Tijdens een patrouille werd hij opeens niet goed. Ze wilden hem nog voor verpleging overbrengen van Semarang naar Surabaja, maar daarvoor was het te laat", zegt zijn zus, mevrouw Jansen uit Genemuiden. "Hij is maar twee dagen ziek geweest. Een dokter heeft ons later geschreven hoe het gegaan was.

Moeder had bij het afscheid gezegd: "Dag Jan, dag jongen, ik zie je niet meer terug." Ze raakte daardoor overspannen en moest in Arnhem worden verpleegd. Vader zat thuis aan tafel toen de hervormde wijkpredikant het overlijdensbericht van mijn broer kwam brengen. De dominee ging ook naar Arnhem. Toen hij tegen moeder zei: "Ik kom voor u", zei ze: "Dan komt u zeggen dat onze Jan overleden is." Mijn broer was twintig jaar geworden."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen