WEER ZIEN

Waar opa zat, was leesvoer nooit ver weg. Een stapeltje vergeelde Saambinders, een lesboek in een of andere vreemde taal, een map vol preekaantekingen... Het verhaal gaat zelfs dat hij ooit tegen een paaltje is gebotst omdat hij op de i ets zat te lezen. Opa’s leven stond dan ook op zijn kop toen zijn ogen dit jaar plotseling hard achteruitgingen. Afgelopen zomer werd staar geconstateerd. De operatie stond voor eind augustus gepland, dus het was nog even afzien, dachten we. Oma las hem trouw voor uit de krant en bezoek bracht de nodige al eiding. Maar intussen begon dat bezoek zich wel wat zorgen te maken. Ging zijn zicht niet erg snel achteruit? En waarom kon hij ineens ook zo slecht uit zijn woorden komen? Wat kwam hij de laatste tijd trouwens moeilijk overeind!

Elke keer dat we langskwamen kon hij minder, al volgde hij nog wel met interesse onze gesprekken, zoals altijd. Toen we in de vakantie nog een keer langskwamen, was opa halverwege de avond al verschrikkelijk moe. „Volgende... keer... beter...”, kon hij er nog met moeite uitbrengen, terwijl hij aan de arm van oma voetje voor voetje naar de slaapkamer liep. Maar de volgende keer dat we hem zagen, was het helemaal niet beter. Daar lag hij, in het ziekenhuisbed, nauwelijks nog aanspreekbaar. Onverklaarbaar snel achteruitgegaan. Af en toe kon je merken dat er iets doordrong van de psalmen die we voor hem zongen, van de gebeden, van onze tranen om het gemis dat nu al toesloeg. Want nog voor de diagnose kwam, wisten wij het al: dit komt niet meer goed. Zijn hartelijke lach, zijn interesse voor alles en iedereen, het was al verstomd. We moesten hem loslaten.

Volgende keer beter, had hij gezegd. Het deed me denken aan de beroemde uitspraak van de vader van Corrie ten Boom: „Het beste komt nog.” Zo is het. Ik probeer me opa’s stralende gezicht voor te stellen, die ochtend van 27 augustus, toen hij mocht ingaan in de vreugde zijns Heeren. Hij kon weer spreken, misschien wel in duizend talen. En zingen. En springen als een hert. En hij kon weer zien, beter dan ooit. Eindelijk zag hij Degene naar Wie hij al jaren had uitgezien. Van aangezicht tot aangezicht. Met Christus te zijn, dat was voor opa zeer verre het beste.

NELINE

IS GETROUWD EN MOEDER VAN MARTHA (7), ABEL (5), JOLIJN (3) EN REINOUT (1)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen