Meditatie

Paulus schrijft in deze tekst over een eeuwige tegenstelling. De geest der wereld tegenover de Geest Die uit God is. Wij hebben geen geest der wereld ontvangen, geen geest die ons wereldse dingen leert, geen geest die ons leert hoe wij in de wereld eer, aanzien en rijkdom kunnen verzamelen. Nee, die geest hebben wij niet ontvangen, want die hebben we al sinds onze val in Adam. Dat is onze verdorven natuur waarin wij ontvangen zijn en waarmee wij geboren worden. Onze geest, onze ziel, ons verstand zijn gericht op de wereld, handelen volgens wereldse wijsheid en jagen naar geluk en vermaak in de wereld. Die geest der wereld werkt de droefheid der wereld, en de droefheid der wereld werkt de dood (2 Kor. 7:10).

Paulus getuigt dan van het wonder Gods dat in zijn leven heeft plaatsgevonden. Wij hebben ontvangen de Geest Die uit God is. Die hebben wij ontvangen. Wij vroegen er niet naar, wij zochten er niet naar. Maar toen Gods tijd was aangebroken stortte Hij Die Geest der wedergeboorte in de ziel. Dat is nu net het wonder: God begon! De nieuwe geboorte werd gewerkt in het hart, waardoor de zondaar die dood was in misdaden en zonden, geestelijk leven in zijn ziel ontving. De zondaar werd uit de Geest geboren (Joh. 3:8). Het is de Geest Die overtuigde van zonden. Door Gods Geest werd de wet in het hart ingegrift en werden de zonden ordentelijk voor ogen gesteld. De ware aard van de zonde werd ontdekt: vijandschap en hoogmoed tegen God. De wet werd in haar eis op de ziel gebonden, maar ook in haar vloek. De ziel werd eenswillens gemaakt met Gods rechtvaardig oordeel. Maar het is ook die Geest Die de ogen opende voor Christus en Zijn heerlijkheid. O, daar werkt de Geest nu altijd op aan. Dat Christus verheerlijkt wordt in Zijn onmisbaarheid, gepastheid en dierbaarheid. Lezer, wat weet u hiervan? Kunt u rustig voortlezen als deze zaken vreemd zijn? Hebt u dan geen ziel te verliezen?

Maar nu vervolgt Paulus onze tekstwoorden met een opmerkelijke toevoeging: opdat wij zouden weten de dingen die ons van God geschonken zijn. Dat zijn woorden die ons in de tijd na Pinksteren veel te zeggen hebben. Wat ligt hierin verklaard? Dat er een onderscheid is tussen enerzijds dingen van God geschonken te krijgen, en anderzijds te weten de dingen die ons van God geschonken zijn. Wanneer de Heere u de nieuwe geboorte schenkt, hoort u het geluid van de wind. Maar u weet dan niet vanwaar hij komt en waar hij heen gaat (Joh. 3:8). Dat alles in uw leven ondersteboven gaat, dat wordt u wel gewaar. Maar u weet niet wat u geschonken wordt, en u weet niet Wie het u geschonken heeft.

Welnu, Christus heeft Zijn discipelen gezegd: Maar de Trooster, de Heilige Geest, Welken de Vader zenden zal in Mijn Naam, Die zal u alles leren, en zal u indachtig maken alles wat Ik u gezegd heb (Joh. 14:26). De discipelen hadden al veel onderwijs van Christus ontvangen voor Zijn sterven. Maar ze hebben het niet verstaan en de kracht van dat onderwijs nog niet ontvangen. De Trooster zou komen om hen indachtig te maken wat Christus hen reeds gesproken had. Hij zou komen om de woorden toe te passen aan het hart, waardoor er geloofslicht bij geschonken zou worden en de kracht en de troost ervan ondervonden zouden worden. Dat is waar Paulus ook van spreekt in onze tekst: de Geest doet ons weten de dingen die ons van God geschonken zijn. De Geest Die licht gaat werpen op hetgeen in het verleden heeft plaatsgevonden. Hebt u die Geest nodig, lezer? Ons bekruipt de gedachte dat velen dit niet nodig schijnen te hebben. Want wanneer er een tekst in de gedachten komt weet u direct dat het van de Heere is. En u verstaat er onmiddellijk de diepte van. U hebt er onmiddellijk een grote weldaad mee beleefd. Zo was het bij de discipelen niet. Ze hebben de woorden wel gehoord, maar niet verstaan. Maar ze konden er dan ook geen groten in de genade mee worden! Want ze vergaten de woorden zelfs. De Geest was ertoe nodig om hen die woorden indachtig te maken, en om hen de betekenis met kracht te verklaren in de ziel. Hoe bevoorrecht waren de discipelen, dat zij Gods Geest niet alleen in Zijn eerste werkingen (levendmaking, overtuiging van zonden, kennis van Christus) mochten ontvangen, maar ook in Zijn nadere werk (verzekering, verzegeling en vertroosting). Hij is indachtig gaan maken wat Christus reeds gesproken had. Hij heeft de discipelen laten weten de dingen die hun van God geschonken zijn. Welke dingen? Wel, de discipelen mochten na de opstanding van Christus reeds weten dat hun zonden vergeven waren op grond van Christus’ verdienste. Maar nu zijn zij door de Geest dieper onderwezen in de oorsprong van hun zaligheid: Vaderlijke liefde! Christus had de discipelen er al wel op gewezen: Gelooft Mij, dat Ik in den Vader ben en de Vader in Mij is (Joh. 14:11). Geloof, o discipelen dat Ik het werk van Mijn Vader doe, dat Mijn Vader en Ik hierin ten volle één zijn, en dat de vrucht hiervan zal zijn dat u zult geloven dat Mijn Vader ook uw Vader is. Van die dag van Gods Geest sprak Christus dan ook: In dien dag zult gij bekennen, dat Ik in Mijn Vader ben, en gij in Mij, en Ik in u (Joh. 14:20). Dan zult u het bekennen, dan zult u het weten! U zult weten de dingen die u van God geschonken zijn. Van God: Vader, Zoon en Heilige Geest. O, wat een jaloersmakende troost is dat. Want gij hebt niet ontvangen den Geest der dienstbaarheid wederom tot vreze; maar gij hebt ontvangen den Geest der aanneming tot kinderen, door Welken wij roepen: Abba, Vader. Dezelve Geest getuigt met onzen geest, dat wij kinderen Gods zijn (Rom. 8:15, 16).

Dan valt er ook vertroostend licht op de oorsprong van de zaligheid: uit God! Uit God de Vader Die verkoren heeft tot het eeuwige leven. De HEERE is mij verschenen van verre tijden. Ja, Ik heb u liefgehad met een eeuwige liefde; daarom heb Ik u getrokken met goedertierenheid (Jer. 31:3). Dan worden roeping én verkiezing vastgemaakt.

Ja, dan wil de Heere door Zijn Geest een ziel die in grote duisternis verkeert wel eens zeer lieflijk troosten. O, Gods kind kan soms in zulke diepe duisternissen en verlatingen wegzinken, dat hij in nood tot de hemel roept: Heere, wat ben ik voor een mens? En de Heere in de dadelijkheid antwoordt: een uitverkoren vat, om Mijn Naam te dragen voor de heidenen (Hand. 9:15). Wat een eeuwig, onbevattelijk wonder. Zo’n bedorven vat een uitverkoren vat? Daar zijn geen woorden voor. Schenke de Heere zo de Pinkstergeest als de Trooster aan Zijn bedroefde, wankelende, struikelende kinderen. En als dat nu gebeurd mag zijn? Dan zullen de discipelen toch wel vele pagina’s nodig hebben gehad om te beschrijven hoe ze eronder waren toen ze die weldaad hebben mogen ontvangen? Niets daarvan! U zult het tevergeefs zoeken in Gods Woord. Waar dit gebeuren mag, eindigt de ziel niet in de weldaad, maar in God. Dat is de ware vrucht van de komst van de Trooster: de ziel eindigt in God Drie-enig, en roemt niet in de weldaad maar in die grote Weldoener. Dan komt de vrucht openbaar in deze taal van Petrus: De uitverkorenen naar de voorkennis van God den Vader, in de heiligmaking des Geestes, tot gehoorzaamheid en besprenging des bloeds van Jezus Christus: Genade en vrede zij u vermenigvuldigd. Geloofd zij de God en Vader van onzen Heere Jezus Christus, Die naar Zijn grote barmhartigheid ons heeft wedergeboren tot een levende hoop, door de opstanding van Jezus Christus uit de doden (1 Petrus 1:2, 3).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen