Er zijn grenzen...

De verhouding van de kerk tot de overheid wordt op grond van de Heilige Schrift beleden in artikel 36 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis. Het gaat daar om drie zaken:

a. De oorsprong van het ambt van de overheid als dienares van God;

b. De verhouding van de overheid tot de kerk;

c. De verhouding van de onderdanen tot de overheid.

In n deze lijn hebben we in het begin van de coronacrisis opgeroepen tot respect voor de overheid en voor de noodzakelijke maatregelen, ons ten goede. In een latere fase klonk vanuit ditzelfde geloofsartikel het appel tot bewustzijn van de overheid om met meer zorg oog te hebben voor het levensbelang van ‘de heilige kerkendienst’. Samen komen, samen zingen, samen bidden, samen luisteren.

We kunnen en willen niet zonder! Dit is de ademhaling van ‘de vergadering van de ware Christgelovigen’ (NGB, artikel 27).

Dit samen-komen mogen we en willen we naar de apostolische vermaning niet anders dan alleen bij bittere noodzaak nalaten (Hebr. 10:25), want dit nalaten heeft ernstige geestelijke gevolgen. Het rustdaggebod roept ons duidelijk op om ‘tot de gemeente Gods naarstig te komen’ (HC, Zondag 38). Bij dit vierde gebod hoort de bediening van de heilzame sacramenten, en ook dat ik ‘bij de gemeenschappelijke gebeden de mijne voeg’, zoals het in de Latijnse vertaling staat. Gemeenschappelijke gebeden, gesproken en gezongen, zijn van onuitsprekelijk grote waarde.

Zingen is dubbel bidden, heeft ooit iemand gezegd. Zingen is gemeenschapsoefening met elkaar, met de kerk der eeuwen en... met God in Christus.

Spreekkoren

De persconferentie van onze minister-president op 24 juni had een teleurstellend verloop. Natuurlijk is het positief dat er (iets) meer mensen naar de kerk kunnen. Maar het leed is nog lang niet geleden. Wat ons als kerkgemeenschap inmiddels steeds meer pijn doet, is de benadering van overheidswege van de belangen van de kerk in het algemeen en van de kerkdienst in het bijzonder. Minister Rutte sprak met veel begrip over sekswerkers en bioscopen, maar over de kerk was er geen woord. Er was geen enkele poging tot begrip - laat staan empathie - voor de kerk, noch voor de kerkdienst. Evenmin voor het feit wat de coronacrisis voor de kerk betekent, tot op de dag van vandaag. Voor het openbaar vervoer en het vliegverkeer bleek ruimte te zijn voor uitzonderingen, met alle risico’s van dien. Rutte bleek ook goed op de hoogte te zijn van de popwereld en van de probleem die daar nu zijn. Hij merkte op dat we het in Nederland de afgelopen tijd ‘zo goed gedaan hebben’. Het riep wel veel vervreemding op dat daarbij zo nodig gevloekt moest worden. Dat is een minister-president onwaardig. En echt, de verdoemenis is te ernstig voor stopwoorden.

Bij de vragenbeantwoording sprak Rutte over spreekkoren, hard zingen en schreeuwen in het stadion. Hij koppelde dat direct aan het zingen in de kerk. Maar er wordt wel een grens gepasseerd wanneer we het zingen van de dierbare liederen Sions op één lijn stellen met spreekkoren en geschreeuw in het stadion.

Voor het opstarten van koren wordt ruimte gezocht, zo hoorden we. Rutte voegde daaraan toe: ’mogelijk gaat dit voor de kerken een andere traditie opleveren’. Gaat de overheid zich hier mengen in de invulling van de liturgie? Op dit terrein mag zij echter geen uitspraken doen, want het betreft hier de (nog) grondwettelijk beschermde ruimte van de kerk.

De eigen weg

De tijd lijkt gekomen te zijn dat we als kerken in Nederland onze zelfstandige verantwoordelijkheid voor Gods aangezicht duidelijker moeten verstaan. Laten we binnen het kader van artikel 36 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis zorgvuldig een eigen weg zoeken, biddend om wijsheid, verlegen om Gods gunst en waakzaam voor ziel en lichaam.

Laten we vooral veel zingen in het gezin, en als het enigszins kan ook in de kerk, zo lang niet vaststaat dat dit laatste te risicovol is. Laten we vooralsnog beperkt, eerbiedig en ingetogen zingen.

Op overheidssteun en overheidsbegrip kunnen de kerken kennelijk niet rekenen. Het doet pijn om dit te moeten vaststellen.

De liederen Sions hebben oneindig veel waarde voor ons. Wie dat bij bevinding weet, zal het van harte beamen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen