Leven, dood en LEVEN

Aan het begin van deze maand werd ik plotseling van heel dichtbij geconfronteerd met de eindigheid van het leven hier op aarde. Terwijl ik het in mijn werk toch wel regelmatig meemaak is het dan ineens een heel ander verhaal. Mijn tante overleed. Een tante zonder bloedband met onze familie maar daardoor zeker niet minder betrokken. 80 jaar was ze. Misschien naief van mij, maar eigenlijk kwam het niet in me op dat ook zij zomaar zou kunnen overlijden. Dat gebeurde dus wel. Op vrijdag een groot hartinfarct en twee dagen later verwisselde zij dit tijdelijke leven met het eeuwige. Ik had het voorrecht de laatste uren van haar leven bij haar te mogen zijn.

“Als je weet dat je van Jezus bent, dan ben je altijd bereid”, zei ze. En bereid was ze. Toen de dokter haar de slechte prognose meedeelde was daar overgave. Niet dat ze het leven zat was, allerminst. Nog plannen genoeg. Ze had net een nieuwe fiets gekocht, geen electrische want om te fietsen moet je trappen anders kun je net zo goed met de auto gaan …

Er was verlangen om naar Huis te gaan, om Jezus te mogen zien. “Han”, zei ze “ik ben toch zo benieuwd hoe het daar is.” Zaterdagavond zaten we daar. Mijn tante, haar jongste zus en ik. Soms even een gezellig moment, dan biddend met elkaar of het niet te lang en te zwaar zou worden. Morgen zou het zondag zijn. Avondmaalszondag. “Onze gemeente viert hier avondmaal, ik hoop het boven te vieren.” De glimlach daarbij op haar gezicht. Ik zou willen dat u het had kunnen zien. Jaloersmakend. Jezus leven van haar leven. Duizend, duizendmaal o Heer’ zij u daarvoor dank en eer!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen