Bezinning in de Alpen

Het is 20 september 2010. Niet alleen de toppen van de Oostenrijkse bergen zijn bedekt met een wit laagje, ook lagere delen liggen in de sneeuw. Op sommige plaatsen loopt het smeltwater over het asfalt. Arjo Quint (34) had er een dag eerder bij het bezorgen van pakketjes in Oost-Tirol ook last van. „Veel bewoners konden zich zo’n vroege sneeuwval niet herinneren.”
Arjo woont met zijn vrouw Gerdien (30) en hun zes kinderen sinds vorig jaar in Sachsenburg. Het in het landsdeel Karinthië gelegen dorpje telt nauwelijks 1500 inwoners. Het totale aantal inwoners is meestal hoger, omdat er het gehele jaar toeristen komen genieten van de fraaie natuur.
Gerdien is vanaf haar jeugd bekend met het land. „We gingen vaak op vakantie naar Tirol. Ik had toen ik één jaar was al een Oostenrijks jurkje aan.” Ze is aan het bergland verslingerd geraakt. „Ik heb toen we verkering kregen direct Arjo meegenomen. We zijn daarna bijna ieder jaar geweest. Elke keer als we thuiskwamen, ontstonden er discussies over wat het zou betekenen om daar te wonen.”
De afgelopen jaren woonden ze in Nunspeet, waar ze lid waren van de plaatselijke Gereformeerde Gemeente. „We hadden alles voor elkaar, dicht bij de kerk, scholen, alles.” Ze aarzelt even. „Maar diep in mijn hart bleef altijd de vraag: Is dit wat we willen?”
Dat veranderde toen hun oudste naar een seculiere school moest in verband met pdd-nos. „Het was niet meer vanzelfsprekend dat onze andere kinderen reformatorisch onderwijs kregen. We waren verplicht met onze kinderen in gesprek te gaan. Je ziet dus ook dat veel vormen die we in de reformatorische wereld er op na houden niet altijd terug te vinden zijn in de Bijbel.”

Tegenwerpingen
Arjo heeft in die tijd als vrachtwagenchauffeur geen voldoening in zijn werk. Hij is soms vijftig tot zestig uur van huis en daardoor relatief weinig bij zijn gezin, met kinderen in de leeftijd van één tot tien jaar, vier jongens en twee meisjes. Gerdien, fulltime huismoeder, ergert zich aan de gehaaste Nederlandse maatschappij en de moderne gemakken die het jachtige leven alleen maar drukker maken. „Wie doet er tegenwoordig nog samen de afwas of neemt nog tijd om een lekkere bak koffie te zetten? Wie schrijft er een brief met de hand, of leest gewoon een boek of maakt een wandeling? Allemaal momenten waarop je je gedachten kunt laten gaan, of eens een goed gesprek met elkaar kunt hebben. Vaak vroegen we ons af of we een nieuw bestaan in Oostenrijk mochten beginnen, vooral met het oog op onze kinderen. Anders hadden we het al veel eerder gedaan.”
Begin 2011 hakken ze de knoop door en besluiten ze serieus om te zien naar een woning met gastenverblijven of voldoende ruimte om die aan te brengen. „Om ook anderen te laten genieten van de natuur en zich te laten bezinnen”, aldus Gerdien.
De mensen om hen heen maken het hen in het begin niet gemakkelijk.
Ze krijgen talloze tegenwerpingen.
„Waar begin je aan? Wat doe je de kinderen aan? Je verlaat de kerk...”

Thuiskomen
Via internet vinden ze een oude woonboerderij in Sachsenburg, op vrij korte afstand van het stadje Spittal. „Bij de bezichtiging waren we meteen verkocht. De omgeving, de bergen, de rust, de stilte en de rivier op korte afstand, waar je heerlijk langs kunt wandelen. Het zonnige klimaat, het voelde als thuiskomen.”
De eeuwenoude boerderij aan de hoofdstraat van het knusse dorpje staat te koop doordat de laatste bewoonster naar het verzorgingstehuis moet. Het pand is toe aan een flinke opknapbeurt. „Alles stond er nog in, de meubels, de huisraad, noem maar op.”
Het lijkt er aanvankelijk nog niet op dat ze spoedig kunnen verhuizen. Gerdien: „Er waren belangstellenden voor ons. Daar moesten we op wachten. En nog veel meer, ons eigen huis was niet verkocht. Toch werd ons de weg gewezen, door Gods eigen Woord en de omstandigheden. Het heeft ons op de knieën gebracht en we hebben het aan Hem overgegeven. We hebben gevraagd of de Heere ons hart volgzaam zou willen maken. Dat we niet opstandig zouden worden als het anders zou gaan dan wij hoopten.”

Enorme heftruck
Uiteindelijk komt er groen licht, hoewel hun huis nog niet is verkocht.
„Arjo mocht zijn baan gelukkig achter de hand houden voor het geval hij niet meteen werk zou kunnen vinden. Dan had hij nog een tijdje in Nederland kunnen werken.”
Op de zaterdag voor de verhuizing in juli meldt zich een serieuze koper voor hun middenwoning in Nunspeet. Ze zien dit als een gebedsverhoring. „We denken als mensen vaak veel te klein van God.”
Arjo stapt in Karinthië naar de Duitse pakketdienst en kan daar direct aan de slag als bezorger in Oost-Tirol. „Er was me wel gezegd dat er altijd een baan zou zijn voor iemand die wil werken, maar we zien er zeker de hand van de Heere in.”
De pakketdienst is als overbrugging bedoeld. In de loop van het najaar gaat Arjo aan de slag op een enorme heftruck bij de Hasslacher Drauland Holzindustrie in Sachsenburg. Arjo en Gerdien zijn er blij mee. „Het is vlakbij en het werk is in ploegendiensten, afwisselend ’s ochtends of ’s middags en ’s avonds. Dat komt heel goed uit, want er is hier om het huis genoeg te doen.”

Antiek fornuis
De eerste twee nachten na de aankomst slaapt de familie in de keuken.
„Het was verder te vies om te verblijven.” Enkele weken later hebben ze met behulp van vrienden en kennissen enorm veel werk verzet. De woonkamer en de keuken zijn klaar en enkele slaapkamers zijn ingericht. De nieuwe badkamer is in aanbouw.
Inmiddels is ook in een deel van de enorme voormalige boerderij een appartement met eigen op- en ingang tegelklaar. In december is het voor het eerst echt verhuurd.
Het voormalige rookhuis, waarin vlees werd gerookt, staat op de nominatie om te worden verbouwd en ook te worden verhuurd. In het voorjaar moet het tweede appartement klaar zijn. „Het geeft echt voldoening om voor een ander bezig te zijn, en je gasten te verwennen, en toch hoef ik de deur niet uit. Mijn gezin mag er niet onder lijden.” Ze benadrukt dat bezinning voorop staat. „Ik hoop ook dat dominees uit de gereformeerde gezindte contact zullen opnemen om tijdens hun vakantie in de omgeving voor te gaan.”
Gerdien heeft gekozen voor een bestaan dat doet denken aan het Nederland van voor de oorlog. Het antieke fornuis in de keuken is gehandhaafd, evenals de tegelkachels in woon- en slaapkamers.
Geen televisie, een computer die voornamelijk voor het mailverkeer met Nederland wordt gebruikt, geen magnetron en vaatwasser. In de woonkeuken maalt Arjo de koffi ebonen met de hand. „In een heleboel opzichten wordt hier veel rustiger aan gedaan. Oostenrijk combineert de gemakken van nu met een levenstempo dat herinnert aan het Nederland van vijftig jaar geleden.”
In Sachsenburg zijn de Quinten een hele sensatie. „Grote gezinnen kennen ze hier ook echt niet. Meer dan eens wordt gevraagd of alle zes kinderen van ons samen zijn. Toch is Oostenrijk een kindvriendelijk land”, aldus Arjo.

Preken via internet
Vier van de zes kinderen gaan naar het dorpsschooltje, waar wekelijks ook religielessen, twee uur rooms en één uur evangelisch, worden gebracht. „Onze kinderen hoeven die niet te volgen, ze krijgen in die tijd extra les in de Duitse taal, of mogen huiswerk doen. Grammaticaal is dat Duits, maar de spreektaal is heel anders. Dat is Kärntnerisch, een in het begin moeilijk verstaanbare taal, maar ook dat went.” ’s Ochtends vroeg gaan de kinderen naar school, ’s middags zijn ze vrij. Dan geeft Gerdien hen een halfuur Bijbelstudie.
Het echtpaar is enthousiast over het karakter van de school. „Er is orde en tucht, veel meer dan in Nederland.”
Kerkelijk hebben Arjo en Gerdien zich aangesloten bij de Evangelisch Reformierte Kirche in Neuhofen aan der Krems, bijna drie uur rijden van Sachsenburg. Daar staat de uit Nederland afkomstige ds. Meuleman, eerder predikant in de Hersteld Hervormde Kerk. „Toen we hoorden dat hij ook in Oostenrijk woonde, hebben we contact met hem gezocht. We proberen één keer in de maand te gaan. De inhoud van de diensten en de liturgie zijn heel herkenbaar, maar aan de andere kant is het toch heel anders. Het zingen van gezangen waren we niet gewend. Ds. Meuleman krijgt ook rooms-katholieken onder zijn gehoor en daardoor dragen de diensten een evangeliserend karakter. De andere zondagen luisteren we naar preken via internet. Dat ervaren we als een groot voorrecht. Het is heel persoonlijk om met onze kinderen aan de keukentafel te zitten. Geen gestress met kleding, tijd en hoed.”

Zoutend zout
Grote zorgen over de toekomst maken ze zich niet, ook niet wat betreft hun kinderen, die opgroeien in een omgeving die uiterlijk vooral gekenmerkt wordt door de macht van de Rooms-Katholieke Kerk. „Wij weten niet hoe ons leven er morgen, volgende week of over een jaar uitziet. De Heere staat overal boven en we moeten doen wat onze hand op dit moment vindt om te doen. Het brengt je des te meer op je knieën voor je kinderen, die nu al heel jong worden gedwongen om bewust over hun staan in de maatschappij na te denken. Daarnaast hebben we de opdracht om in onze omgeving, ja over de gehele wereld, een zoutend zout te zijn. Wie weet waartoe dat nog eens mag leiden. Als de Heere Zélf onze Leidsman wil zijn, dan zijn we er eeuwig goed mee, waar we ook wonen.”

www.sachserhof.com

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen