Dolfi en Wolfi, 25 jaar een team

Van der Poel houdt van ronde getallen. Na 25 jaar schrijverschap en 75 boeken –waaronder in twaalf jaar tijd 25 Dolfidelen– houdt hij het voor gezien. Ten afscheid viert de 67-jarige auteur vanmiddag een feestje in Rhenen. Zijn twee nieuwste en dus laatste boeken, de roman ”Onno” en het 25e Dolfideel ”Dolfi & Wolfi en het boeveneiland”, worden voor de gelegenheid aangeboden aan burgemeester A. W. Kolff van Veenendaal.

De serie is bijzonder populair. Van der Poel sleepte er twee keer de prijs van de christelijke kinderjury mee in de wacht, de EigenWijsPrijs. Meer dan 175.000 exemplaren vonden hun weg naar koper of bibliotheek.

De boeken over Andy en zijn nichtje Mirja verlopen grotendeels volgens hetzelfde patroon. Plaats van handeling zijn de Key-eilanden in Florida, waar Andy’s vader waterpolitie is en waar zijn nichtje Mirja in deel 2 naar emigreert. De twee belanden, vaak van het ene op het andere ogenblik, steeds in een onwaarschijnlijk avontuur, bijgestaan door dolfijn Dolfi en hond Wolfi.

Ze ontmoeten een jongen die zes jaar door indianen is gekidnapt, een dief die rijken besteelt en het geld aan minderbedeelden geeft, en in het nieuwste avontuur stuiten ze op twee boeven die de macht hebben overgenomen op een zwaarbewaakt eiland voor criminelen. Als ze veilig thuiskomen van het gevaar, waar ze vaak deels door eigen toedoen in belanden, danken ze God veelal voor hun bewaring. Een wonderlijke combinatie van roekeloosheid en geloof waar ook een schrijver als Piet Prins zonder schroom gebruik van maakte.

Van der Poel schrijft over heel spannende dingen, zoals Andy die in het water ligt terwijl vlakbij een dolle haai is. Maar door zijn stijl –een tikje langdradig, flink uitleggerig en met veel kabbelende dialoogjes– blijft alles op afstand. Emoties, die diepgang kunnen geven aan de spanning, zijn er weinig. Hooguit lacht iemand „gemeen” of zegt hij iets „eerlijk.” Misschien precies wat Van der Poel wil, want het moet niet te heftig worden, zei hij ooit in een interview in deze krant. Zijn hoofdpersonen huilen wel als het zo uitkomt maar nergens wekken ze de indruk in doodsangst te verkeren en elke keer zoeken ze onbekommerd het avontuur weer op.

Mogelijk is de grootste succesfactor van de serie de setting die Van der Poel uitkoos. De avontuurlijke boevenverhalen spelen zich af in omstandigheden waar veel kinderen van dromen: een huis aan de haven, een motorboot om mee over de zee te scheren, het oerwoud om de hoek. En bovendien: naast een slimme hond ook nog eens een dolfijn –niet voor niets het lievelingsdier van veel kinderen– als medestander in de strijd tegen de slechteriken. ”Boeven”, noemt Van der Poel ze, en vanzelf vormt ook hun aanwezigheid een deel van de verklaring voor de populariteit van Dolfi en Wolfi.

Het moet een stukje erkenning zijn voor de auteur dat zijn schrijfcarrière eindigt met een feestelijke bijeenkomst. Op de kritiek dat zijn boeken niet literair zouden zijn of –in het geval van Dolfi en Wolfi– ongeloofwaardig, heeft hij het niet zo, zei hij eerder in een interview met deze krant. Hij schrijft voor kinderen en kinderen waarderen zijn boeken in groten getale. Dat bewijzen de 25 delen en de imponerende verkoopcijfers afdoende.

Via facebook.com/uitgeverijcallenbach of http://bit.ly/19OpynE kunnen kinderen stemmen op hun favoriete Dolfi- en Wolfidelen. Ze maken kans op onder meer vrijkaarten voor het Dolfinarium. Op woensdag 18 september is er een kindermiddag met signeersessie rond de Dolfiboeken in Bibliotheek Veenendaal (15.00-17.00 uur).

Een dolfijn als vriendje

Peter van den Broek (9) uit Ouderkerk aan den IJssel ontdekte Dolfi in de schoolbibliotheek.

„Ik ken ongeveer tien delen uit de serie over Dolfi en Wolfi. Vorig jaar nam ik een van de delen mee uit de schoolbibliotheek. Ik hou erg van spannende boeken. Het allerleukst vind ik Chris en Jorieke (serie van Bert Wiersema, MO).

We hebben thuis ook een luister-cd over Dolfi en Wolfi. Die zetten we aan als we lang in de auto zitten. Mijn zusje en mijn vriendjes vinden Dolfi en Wolfi ook leuk. Omdat de boeken over een dolfijn gaat, denk ik.

Ik vind het best jammer dat de dingen die Andy en Mirja meemaken in het echt niet snel zullen gebeuren. Ik zou ook wel een dolfijn als vriendje willen hebben! Gelukkig lopen de avonturen altijd goed af. Anders is het boek niet meer leuk. Andy en Mirja bidden soms ook als ze in nood zijn. Daaraan merk je dat de schrijver christelijk is.”

Dromen over Dolfifilm

Renate van ’t Hof (17) uit Dordrecht is Dolfifan van het eerste uur.

„Sinds mijn vierde jaar houd ik erg van dolfijnen. In 2004 kreeg ik mijn eerste boek over Dolfi en Wolfi. Ik herinner me dat ik de voorkant erg mooi vond. Daarna heb ik de vijf delen die toen al verschenen waren allemaal gekregen. Altijd vond ik het machtig als Dolfi weer iemand kwam redden. Toen later Wolfi erbij kwam vond ik dat erg leuk voor Mirja, want dan had ze ook een huisdier.

Ik wachtte steeds met smart een halfjaar, tot er weer een nieuw deel uitkwam. En als ik er eentje had gekregen, las ik het dezelfde dag helemaal uit.

Ik ben nu 17, dus ik lees de boeken al bijna tien jaar. Voor mij betekenen ze veel: ik kan me een jeugd zonder deze boeken niet meer indenken.

Nu wacht ik op het laatste deel dat bijna in de winkel ligt. Om mijn serie compleet te maken. Ik kijk ernaar uit om het te lezen. Ook hoop ik dat er een paar verfilmingen komen. Vroeger zag ik het dan helemaal voor me: ik zou zelf als Mirja meespelen. Maar dat blijft altijd een droom.”

Net spannend genoeg

Bernd Stufken (11) uit Apeldoorn kent bijna alle delen.

„Deze vakantie heb ik Dolfi en Wolfi gelezen. Niet voor het eerst, ik denk dat ik inmiddels bijna al delen ken. Mijn zus las ze al langer en het leken me wel leuke boeken. ”Dolfi en Wolfi en de leeuwenstam” vind ik het mooist. De boeken zijn precies spannend genoeg en het komt altijd weer goed. De auteur weet het mooi te vertellen. Als een situatie erg spannend is, wil ik het boek graag uitlezen.

Ik vind het vooral leuk dat Dolfi een dolfijn is en steeds goed oplet. Het is wel erg toevallig dat een dolfijn zo goed kan meehelpen en dat de hond ook altijd helpt. Als het heel gevaarlijk en spannend is bidden Andy en Mirja om hulp. Dat vind ik best wel belangrijk.

Ik wist niet dat de serie ging stoppen. Jammer. Je merkt niet dat de schrijver al zo oud is. Zijn verhalen zijn echt voor kinderen.”

Dit artikel werd u aangeboden door: Reformatorisch Dagblad

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen