In dienst van MAF

MAF staat voor: Mission Aviation Fellowship. De organisatie biedt vliegdiensten en communicatiemogelijkheden aan voor zendingsorganisaties, hulporganisaties en kerken op afgelegen plaatsen. MAF werkt in zo’n dertig landen. Zonder de diensten van MAF zouden veel mensen onmogelijk te bereiken zijn voor zendelingen en hulporganisaties. De families Bakker en Rietveld – allebei afkomstig uit de Gereformeerde Gemeenten – werken voor MAF. Arjen is in Australië in opleiding voor piloot, Wilbert en Marieke wonen nu in Java om de lokale taal te leren. Daarna hopen ze door te reizen naar Papoea.

Hoe zijn jullie met MAF in aanraking gekomen?
Arjen: “Voor mij begon dat, toen ik als elf-jarige op de basisschool door een presentatie over MAF geïnteresseerd raakte. Eigenlijk wilde ik toen al bij MAF werken als piloot. Door de jaren heen is dit verlangen sterker geworden en door de Heere bevestigd. Ook mijn vrouw had een verlangen eens in het buitenland te gaan werken.”
Wilbert: “De keuze voor MAF te gaan werken, hebben we niet zomaar gemaakt. Al jaren leefde bij ons beiden het verlangen in het buitenland werkzaam te zijn. Het liefst als IT’er, dus in de computers. Na ons trouwen in 2006 hebben we verschillende keren heel duidelijk mogen ervaren dat de Heere onze weg leidde naar het werk voor MAF. Onze dominee vertelde dat MAF ook IT’ers uitzendt.”

Welke dingen veranderen er allemaal als je voor MAF gaat werken?
Arjen: “De zekerheid valt weg. We zijn maar van één ding zeker; dat de Heere ons de weg moet wijzen. We weten niet waar we volgend jaar wonen. We weten niet precies wanneer we onze familie en vrienden weer zien. We weten niet hoe de scholing van onze twee kinderen zal zijn.”
Wilbert: “Heel veel! We hebben onze baan in Nederland opgezegd, afscheid genomen van collega’s en leven nu van giften in plaats van ons ‘eigen’ salaris. We zijn in een heel ander land gaan wonen, met een ander klimaat – altijd warme en vochtige ‘zomerdagen’ –, andere cultuur en andere gewoonten. De nieuwe vrienden die we nu hebben denken en doen vaak heel anders dan wij gewend zijn.”

Wat gaat er allemaal anders? Kunnen jullie een voorbeeld geven?
Arjen: “Mensen hier zijn minder direct dan Nederlanders. Als je hier vraagt wat iemand wil drinken, zeggen ze al snel: ‘I’m all right’, wat wij nog steeds niet helemaal begrijpen. Proberen ze beleefd te zijn en moet ik het nog een keer vragen, hebben ze net thuis al iets op en willen ze echt niets of is het voor nu goed en moet ik straks nog een keer iets aanbieden?”
Wilbert: “Er zijn hier in Java geen gasleidingen. Dus om te koken en te douchen gebruiken we gasflessen. Als die op zijn, bellen we naar een handelaar en staat er binnen 15 minuten iemand op de stoep met een nieuwe gasfles achterop zijn brommer!”

Er zullen vast ook moeilijke tijden geweest zijn?
Arjen: “Ik vond het erg moeilijk alles uit handen te geven, op de Heere te vertrouwen. Een moeilijk moment was toen we net in Australië aankwamen. We zaten in een wildvreemd huisje op de campus van de bijbelschool, zonder familie en vrienden. We voelden ons erg ontheemd. Het duurde een tijdje voor dat we mensen leerden kennen en contacten konden opbouwen.”
Wilbert: “Wij zijn in januari uit Nederland vertrokken en moesten toen afscheid nemen van onze families. Waarschijnlijk zullen we hen de komende twee jaar niet zien. Afscheid nemen is op zo’n moment best moeilijk. Gelukkig zijn we ons in Indonesië snel thuis gaan voelen en zijn de mensen hier heel vriendelijk. Bovendien mogen we weten dat de Heere Zijn bedoeling heeft met ons leven hier in Indonesië. Op momenten dat het moeilijk is, mogen we ons daar steeds weer aan vasthouden.”

Wat zouden jullie willen zeggen tegen jongeren in Nederland?
Arjen: “Zendelingen en MAF-piloten zijn geen bijzondere mensen. Ook wij hebben onze twijfels en vragen. Kijk niet op tegen zendelingen, want ook van jou wordt gevraagd om God te dienen in de plaats waar je woont, naar school gaat en in je kerk. Het is goed om na te denken welke gaven en talenten de Heere jou heeft gegeven. Hoe besteed je deze talenten?”
Wilbert: “In Psalm 119 staat: Uw woord is een lamp voor mijn voet en een licht op mijn pad. Niemand weet van tevoren hoe zijn levenspad er uit zal zien. Maar de Heere zegt hier dat Hij door Zijn Woord de weg kan en wil wijzen. In het Hebreeuws wordt voor ‘licht’ een woordje gebruikt dat een olielampje aanduidt. Geen schijnwerper, die de hele toekomst zichtbaar maakt. De Heere bracht ons in Indonesië. Misschien is jouw weg wel gewoon in Nederland. Maar als je zoekt in Zijn Woord en bidt tot Hem, zal Hij je laten zien – dwars door alles heen – hoe Hij jou kan gebruiken. Ver weg, of heel dichtbij.”

www.familiebakker.org 
www.rietveldwerkers.nl

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen