Zijn ogen zijn als …

Geliefde lezer(s),

In Wie ligt de grondslag van de zaligheid verklaard? In de dierbare Borg en Middelaar! In Wie ligt de grondslag van de Kerk verklaard? In Hem! In Wie ligt de schoonheid van de bruid verklaard? In Hem! In Wie ligt haar liefde verklaard? In Hem en bij Hem vandaan! We moeten die liefde altijd zien als voortvloeiende uit het eeuwig verbond der genade. Dan wordt Christus zo uitermate dierbaar voor een zwarte zondaar. Zijn ogen zijn als der duiven. Wit als een duif, zó zuiver bij God vandaan verklaard.

Er staat in de tekst nog iets achter: bij de waterstromen, met melk gewassen. Wat betekenen de waterstromen in het leven van een duif? In het rijk der natuur is een duif gesteld op schoon drinkwater. In vies water zult u geen duif tegenkomen, want dat veracht zo’n beestje. Een duif zoekt altijd beekjes waarin stromend water is, zuiver water, vers water. Wat doet een duif dan in het water? Het vermaakt zich daar. Ze spelen er met elkaar en ze wassen zich in het zuivere water. U zult zeggen: dat kan nooit verklaard worden van de dierbare Middelaar. Hij heeft toch geen zonde gekend noch gedaan? Dat is zeker waar, maar Hij is het Lam Gods Dat beladen was met de erfen dadelijke schuld van Zijn uitverkoren Kerk.

Ik denk in dit verband aan de stroom waarvan in Openbaring 22:1 geschreven staat: En hij toonde mij een zuivere rivier van het water des levens, klaar als kristal, voortkomende uit den troon Gods en des Lams. Dat is de stroom van zaligheid die voortvloeit uit de geopende genadetroon in Christus Jezus voor Zijn uitverkoren Kerk. In die wateren zie ik het geestelijke duifje zich vermaken.

De Bruidegom, de dierbare Persoon, vermaakt Zich in geestelijke zuiverheid. Hij heeft een vermaak in het Zich overgeven aan de wil van Zijn hemelse Vader en heeft de eis van het eerste gebod tot het einde betracht. En dan Zijn verheuging, waar Hij de Vader ervoor gedankt heeft dat deze dingen voor de wijzen en verstandigen verborgen zijn. Maar waarom kan er dan ook gelezen worden: ‘Zich gewassen hebbende?’ Denk erom, Christus stond voor Zijn uitverkoren Kerk. Hij is Zijn Kerk geworden tot rechtvaardigmaking, heiligmaking en volkomen verlossing. Inwendig heeft Hij nooit onreinheid gehad; het gaat hier dus over het uitwendige. In Zichzelf is Hij de Heilige en de Reine, maar de dierbare Borg en Middelaar heeft gezegd: Ik heilig Mijzelven voor hen (Joh. 17:19). Elk ogenblik, elke seconde. Daarom heeft Hij Zich onbesmet bewaard van de wereld. Daarom heeft Hij voor elk ogenblik moeten aanbrengen wat voor Zijn zwarte bruid nodig blijft, dag in dag uit, dag in dag uit. O, dat in Hem begrepen liggen, maar ook in die wassingen door de hysopkwast van Zijn verzoenend werk!

Er staat in de tekst: Zijn ogen zijn als der duiven bij de waterstromen, met melk gewassen.

Het oog is de spiegel der ziel. De ogen verraden hoe het vanbinnen gesteld is. Als ik moe ben, dan ziet u dat aan mijn ogen. Maar dit is op de Bruidegom niet van toepassing, want Hij zet Zijn werk onverminderd voort; Hij is onvermoeibaar, altijd bezig zijnde in de dingen Zijns Vaders. Daar is nooit verandering in, noch schaduw van omkering.

Met melk gewassen. Dat wil zeggen: zó zuiver is het oogwit dat de bruid bij haar Bruidegom ziet. Daar straalt zoveel liefde, zoveel teer mede - dogen uit. Daarin mag ze iets zien wat ook voorheen verloren, verdoemelijke zondaren zagen toen Christus op aarde was.

Denk eens aan Levi de tollenaar. Hoe zag Hij hem in het tolhuis? Als een bittere vijand, maar Hij trok hem met koorden der liefde uit zijn zondige staat. Hij heeft altijd de zuiverheid betracht; Hij heeft Zijn arbeidsloon altijd in liefde gadegeslagen.

Ik denk ook aan de moordenaar die naast Hem hing aan het kruis. Die begon te bidden om genade en ontferming. Hoe zal Hij hem gadegeslagen hebben? Het was Zijn arbeidsloon, dat Hem was toegezegd.

Proeft u de hunkering van de bruid om het weer eens te mogen ervaren? Haar ogen zijn roodomrand, nat van tranen. Eigen schuld! Ik heb gezondigd tegen de liefde, ik heb mijn Liefste buiten laten staan. O, als dan tegenover onze zwartheid iets van de blankheid, de zuiverheid, de witheid mag uitschitteren van Hem Die blank en rood is, dan komt er weer hoop, dan komt er weer moed.

Er staat nog iets achter van grote betekenis: staande als in kasjes der ringen. Eigenlijk staat er alleen: Staande in kasjes. U weet als in de Bijbel iets cursief gedrukt staat, dan is dat om duidelijk te maken dat die woorden door onze Statenvertalers zijn toegevoegd; ‘als der ringen’ wordt er dus aan toegevoegd.

Wat kunt u met een edelsteen doen? Die kunt u dragen als een broche. Die kunt u dragen als een armband. Hier in de tekst ligt het echter nog dieper, als er staat: ‘staande als in kasjes der ringen’. De vergelijking met een bijzondere edelsteen is op zijn plaats, want geplaatst in een ronde houder komt hij goed uit in zijn schoonheid; dan is het een pronkstuk, een waardevol iets dat getoond mag worden, als men het rechtmatig bezit. Als u zo’n steen hebt liggen in uw woonkamer, dan zult u er bij de voortduur naar kijken. Hoe mooi komt hij uit.

U zult zeggen: Hoe is dat nu in deze tekst? Daar geldt deze vergelijking op z’n diepst, want het oog van de dierbare Middelaar staat altijd vast. Dat oog zal zich nooit afwenden. Dat oog zal altijd zuiver blijven. Dat oog heeft een levende schittering, als van een edelsteen, bij God vandaan gegeven. Dat onafgebroken ziet.

In Psalm 32 wordt het in dezelfde betekenis gebruikt: ‘Mijn oog zal op u zijn.’ Altijd!

Geliefde lezer(s), kent u hier wat van?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen