Zend Uw sikkel

In het veertiende vers van Openbaring 14 beschrijft Johannes hoe hij zicht krijgt op een witte wolk en Eén, Die daarop zat, de Zoon des mensen gelijk. Hij ziet zijn Heere en Zaligmaker, aan Wie hij zo hartelijk verbonden is. Jezus zit op een witte wolk, als teken van grote heerlijkheid en macht. Hij komt in Zijn koninklijke en richtende Majesteit. Christus draagt niet meer een doornenkroon van smart en smaad, maar een gouden kroon, als ‘de Koning der koningen en de Heere der heren’. O, Hij heeft alle macht in hemel en op aarde.

Maar dan volgt een huiveringwekkend woord: ‘… en in Zijn hand een scherpe sikkel’. Christus heeft in Zijn hand geen scepter, als teken van waardigheid en majesteit, maar een sikkel. Dat is het symbool van gericht en oordeel. En dan klinken de woorden van de tekst: ‘Zend Uw sikkel en maai; want de ure om te maaien is voor U gekomen, dewijl de oogst der aarde is rijp geworden’. Wat wil dit toch zeggen?

De Heere van de oogst

Graag volgen we de lijn die de kanttekening ons aanwijst. Het zijn woorden van een andere engel, als zendbode van God de Vader tot Christus. De engel moet dit boodschappen om de vervulling van de tijd van de uitvoering van Gods oordelen aan te dienen. Ook hier blijkt dat de Borg niet gekomen is om Zijn wil te doen, maar om de wil van Zijn Vader te volbrengen.

De Heere van de oogst, Jezus Christus, zit dus als het ware op de witte wolk te wachten. Waarop? Hij wacht op het ogenblik dat Zijn Vader dit bevel zal geven. Hij wacht tot de wereldklok twaalf slagen heeft gegeven. Geen seconde eerder en geen seconde later. Misschien moet er nog een kindje geboren worden om eeuwig Gods lof te gaan zingen. Of de verkiezende God wil nog een jongere of oudere in het hart grijpen. Tot dat ogenblik moet - met eerbied gesproken - de Heere van de oogst wachten. Totdat de raad van God de Vader ten volle vervuld is.

Hoor, daar komt het bevel: ‘Zend Uw sikkel en maai; want de ure om te maaien is nu gekomen, dewijl de oogst der aarde rijp is geworden’. Wat ligt hier een wereld van gedachten achter. Dan gaat de Zoon van God, Jezus Christus, Zijn bruidskerk binnenhalen. Deze oogst was Hem in de stilte van de eeuwigheid beloofd. Hij heeft door Zijn diepe vernedering de prijs voor deze oogst betaald. Wat heeft de Borg geleden, gebeden en gestreden.

Dan zal er een overvloedige oogst zijn: een schare die niemand tellen kan. Het zal ook een diverse oogst zijn: blank en bruin, Jood en heiden, rijk en arm, jong en oud. De Schrift leert ons dat zij zullen komen uit alle geslachten, talen, tongen en natiën.

De heerlijkheid van de oogst

Veelbetekenend zijn de woorden uit het slot van vers 15: ‘…. dewijl de oogst der aarde rijp is geworden’. Voor ‘rijp’ staat een Grieks woord dat ‘dor’ of ‘droog’ betekent. Het kan zelfs ‘verdroogd’ betekenen. Dat ziet op de weg die de Koning van de Kerk met al de Zijnen gaat. De korenhalmen van de ware gelovigen, hun levensstengel, moet verdrogen, ja, dor worden. Om met de Heidelbergse Catechismus te spreken: zij moeten afsterven.

Dat is de gang van een pelgrim op aarde. Als uw halm gereedkomt voor de oogst, wordt bij de inzameling ons aardse bestaan als stro. Niets van ons oude bestaan gaat mee. De vrucht die in u gevonden wordt, is alleen uit Hem, uw Verlosser. Omdat de gezegende Christus als een graankorrel in de aarde is gevallen en veel vrucht voortbracht, zullen de kinderen - uit Hem geboren - vrucht dragen en worden ingezameld in Zijn schuur. Op de grote dag der dagen geeft God de Vader straks het bevel aan de Zoon: ‘Zend Uw sikkel en maai’. Dan zal de Bruidegom Zijn bruidskerk, de gerijpte aren, Thuishalen in eeuwige heerlijkheid. Dan ziet God Zijn eigen werk in Christus aan, geschikt gemaakt voor het hemelleven.

Bent u weleens moe van uw bestaan, kind des Heeren? Dat doodsbestaan raken we maar niet kwijt, nietwaar? Straks bij de grote oogst wordt ons oude bestaan afgelegd. Als de grote Landman met Zijn sikkel komt op die grote dag of als we eerder sterven, raken ware pelgrims hun oude mens voorgoed kwijt.

De huiver van de oogst

Na de graanoogst volgt nog een oogst: de wijnoogst. De inzameling in Zijn schuur en de uitwerping in het vuur. Eeuwige vreugde of eeuwige smart. Het graan was rijp. De stengels waren verdord en verdroogd, maar hun aren volgroeid. De druiven, de onbekeerden, zijn ook rijp. Maar hier staat voor ‘rijp’ een ander Grieks woord dat ‘overrijp’ betekent. Volkomen ontwikkeld staan déze druiven op barsten. De onbekeerden zijn gerijpt in goddeloosheid. Gerijpt in ongerechtigheid en onbekeerlijkheid. Overrijp! Alle overrijpe druiven worden geworpen in de wijnpersbak van Gods toorn. Met beeldspraak wordt omschreven wat het gevolg is: een bloedstroom, zo hoog, dat die zich uitstrekt tot aan de tomen van de paarden.

Dat is ten minste anderhalve meter hoog. Een enorme stroom van bloed verspreidt zich. Wat moeten dat veel goddelozen zijn. Het staat er: ‘duizend zes honderd stadiën’, meer dan 300 kilometer ver. Dat zal gebeuren met de goddelozen.

Lezer(es), de sikkel is nog niet gezonden. Heden wijzen en prijzen wij u de Middelaar aan, Die de gouden scepter nog wil toereiken aan albedervers. Jezus Christus wil goddelozen nog met Hem verzoenen! Hoor dan Zijn roepstem: ‘Verhardt u niet, maar laat u leiden’.

Zend Uw sikkel en maai; want de ure om te maaien is voor U gekomen, dewijl de oogst der aarde is rijp geworden. Openbaring 14:15b

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen