Goed gesprek door stenen sjouwen

In het dienstencentrum van de Christelijke Gereformeerde Kerken in Veenendaal is ds. Drayer volop bezig zijn werk over te dragen aan zijn opvolger, ds. E. J. van der Linde. Sinds januari trekken ze samen op. Eind volgende week gaat ds. Drayer met emeritaat.

De scheidende diaconaal consulent begon in 1979 zijn werk als predikant op het zendingsveld in het Zuid-Afrikaanse Venda. Vanaf 1993 diende hij de gemeente van Zoetermeer. In 2003 volgde vrijstelling voor het werk van deputaten zending en diaconaat. In die functie werd hij eerstverantwoordelijke voor het diaconaal bureau.

Zending en diaconaat vormen een rode draad in de jaren van uw predikantschap. Een logische combinatie?

„Heel logisch. Missionair werk en diaconaat horen bij elkaar. Geloven is niet iets van de achterkamer, maar van de straat. Je beleeft het geloof in het dagelijks leven. Als reformatorische kerken hebben we beide terreinen ten onrechte lange tijd behoorlijk gescheiden gehouden.”

Hoe is uw betrokkenheid op zending en diaconaat ontstaan?

„Dat gebeurde al jong. Ik kreeg het van huis uit mee. In mijn tienerjaren was mijn vader (ds. M. Drayer, MB) secretaris van de zending. Hij sprak daar thuis veel over. Toen ik theologie ging studeren, deed ik dat met de gedachte dat ik daarmee het liefst iets in het buitenland wilde doen, al hield ik andere mogelijkheden ook open. Ik ben dankbaar dat mijn weg zo geleid is dat ik na mijn studie naar Afrika kon gaan.”

Welke plek hadden zending en diaconaat in uw werk in Venda?

„In een zendingssituatie merk je al snel dat rechtvaardiging en heiliging sterk door elkaar lopen. Mensen zeiden tegen me: Je kunt mooie dingen zeggen over de Heere Jezus, maar als we er in de praktijk niets mee kunnen, heeft het weinig zin. Wat kan ik met het Evangelie als ik mais verbouw in m’n tuintje, de koeien aan het hoeden ben of in de dorpsraad zit? Intussen was armoede in Zuid-Afrika ook duidelijk aan de orde. Een lastig thema, zeker omdat de apartheid daar doorheen speelde.

In Venda kreeg ik meer zicht op de profeten uit het Oude Testament, die zeiden: Bekeer u en leef zoals God dat van u vraagt. Bekering staat voorop, daar begint de zending ook mee. Maar de praktijk van het leven volgt daar meteen op. In Venda leerde ik dat ik praktisch moest zijn in mijn preken.”

Wat kunnen Nederlandse kerken op het gebied van diaconaat leren van buitenlandse?

„Samen met zendingsconsulent ds. A. Hilbers heb ik veel missionaire en diaconale projecten in het buitenland bezocht. Met veel respect kijk ik naar de kerken in onder meer Haïti, Nepal en Mozambique. Zij proberen kerk te zijn in de samenleving, richten zich niet alleen op de geestelijke nood, maar ook op praktische en sociale vragen.

In 2014 kwam ik voor het eerst in Nepal. Voorgangers uit de kerken liepen daar voorop in de sociale ontwikkeling van hun dorp. De kerk zorgde voor asfaltering van de straat, omdat het door regenval en door een aardbeving een bende was. Geweldig om te zien. We kunnen daar in Nederland zeker van leren. Onder meer bij jonge kerkstichtingen in grote steden zie ik de sterke betrokkenheid op de samenleving duidelijk terug. Dat spreekt me erg aan.”

Wat is de grootste verandering op diaconaal terrein in de afgelopen tien jaar?

„In het begin concentreerden we ons vanuit het diaconaal bureau sterk op de ambtsdragers. In de loop der jaren zijn we diaconaat steeds meer bij de gemeenteleden gaan neerleggen, die daarin een duidelijke opdracht hebben.

Ook valt me op dat er in de breedte van de kerk meer aandacht is gekomen voor duurzaamheid. Dit heeft alles te maken het diaconale begrip gerechtigheid, met het besef dat we deze planeet van onze Heiland in bruikleen hebben gekregen. Artikelen in het RD hebben bijgedragen aan een groeiend bewustzijn op dit terrein. Dat vind ik positief.”

U bent voorzitter van Dienstverlening Jongeren Wereldwijd. Leeft diaconaat onder jongeren?

„Deze stichting organiseert reizen voor jongeren naar diaconale projecten. Het blijkt dat jongeren graag de handen uit de mouwen steken, een schooltje of latrines bouwen, een kerk verven. Dat spreekt hen aan. De impact daarvan is groot. Kerken in Afrika zeggen: „Als jullie jongeren hier stenen sjouwen, leidt dat altijd tot gesprekken met de buurt. Mensen vragen: Waarom doen die jongelui dat? Ze worden zeker betaald door de overheid? Als we dan zeggen dat ze hun reis zelf bekostigen, ontstaat er een gesprek over hun motivatie en kunnen we vertellen dat ze dit doen omdat ze van hun Heiland houden.” Zo leidt diaconaal werk altijd tot gesprekken over het Evangelie.”

Welk onderdeel van uw werk gaat u straks het meest missen?

„Ik ben dankbaar voor al het werk dat ik heb mogen doen en voel me daarin gezegend. Het contact met mensen uit andere culturen, die mij scherp houden, zal ik missen. Overigens ga ik straks op deeltijdbasis aan de slag voor het Umojaprogramma van Tear en Present, dat kerken helpt om van betekenis te zijn voor hun eigen omgeving. Een programma dat afkomstig is van kerken in Afrika. Ik vind het mooi me daarvoor de komende tijd te mogen inzetten.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen