Schone schijn aan de Dordtse Singel

Toen Dora Carpentier vier jaar geleden naar Dordrecht verhuisde, viel ze voor het pandje aan de Singel in het centrum. "Achteraf is het jammer dat het oorspronkelijke huis later is opgedeeld in verschillende woningen. Die schrootjes en deuren uit de jaren '60 zijn me een doorn in het oog."

Hoewel ze van plan was er maar twee jaar te blijven wonen, nam dit niet weg dat ze voortvarend te werk ging. Weinig plekjes in huis ontglipten aan haar aandacht. Zelfs het plafond in de badkamer lijkt uitzicht te bieden op een lichtbewolkte hemel waarin een dagpauwoog fladdert. "Mijn voorliefde gaat uit naar Italië. De kunst, de interieurs, maar ook de kleuren." De liefde voor fresco's vind je terug in haar werk. Het Venetiaans rood zit verstopt onder bladgoud, in de kussens op de bank of subtiel in bloempatronen geschilderd op een tafeltje.

Eeuwenoud

Trompe-l'oeil, een schildertechniek die letterlijk "vergissing van het oog" betekent, heeft Dora op alle fronten onder de knie. In het bovenhuis stuit je voortdurend op vergissingen. De vloer, gebeitst in een ingewikkeld en hier en daar driedimensionaal tegelpatroon, was een klus die haar lang zal heugen. Met een vlijmscherp mesje kerfde ze het patroon in de keiharde oude planken om de verschillende kleuren beits niet door te laten lopen. Het resultaat is verbluffend. Of je op een eeuwenoude vloer loopt.

Bedrieglijk echt zijn ook het marmeren aanrecht, de marmeren zuil in de kamer en het met verschillende soorten marmer ingelegde kastje voor de cd-speler. Dora wijst naar de zuil. "Golfplaat", legt ze uit. De warmrode zuil schilderde zij in Frans Languedoc-marmer, met een zwart met wit geaderde voet.

Wie al langer dan een jaar aanhikt tegen het witten van de badkamer, een klus die in een middag geklaard is, raakt gefrustreerd bij het zien van zo veel ijver. Dora wuift mijn bewondering weg. "Ik snap zelf ook niet meer waar ik de tijd vandaan haalde." Ondertussen passeren we in het trappenhuis een verzameling antieke lijsten. Niet alleen door Dora gerestaureerd en veelal van bladgoud voorzien, ook de panelen en doeken zijn voornamelijk van haar hand. Olieverf, aquarel, pastel. Momenteel maakt ze vooral portretten en muurschilderingen in opdracht.

Paplepel

Naarmate de rondleiding vordert verbaast het je niet meer dat ook de boekenkast naast de schoorsteen door haarzelf is gemaakt. Evenmin trouwens dat die grotendeels gevuld is met kunstboeken. Na een uur rondkijken is het vanzelfsprekend dat de vloer in de kamer, zij het met hulp, door Dora gelegd is. Helemaal verbazingwekkend is dat trouwens niet. Als dochter van een man die een fabriek in stijlmeubelen opbouwde, kreeg ze het gevoel voor inrichten en ambachtelijk bezig zijn met de paplepel ingegoten. Voeg daar een moeder aan toe die schildert, naait en hoeden maakt (dat is slechts een greep uit haar vele bezigheden), en het plaatje is rond. Dora is een dochter met gouden handen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen