Namaakboek

Een hippe twintiger ben ik. Althans, als zodanig pleeg ik mezelf te beschouwen. Ik interesseer me voor artii cial intelligence, big data, internet of things en nog een dozijn van die interessante Engelse termen waarvan ik de betekenis niet altijd precies kan uitleggen. Het woord e-reader ken ik ook. Van horen zeggen. Maar daar gruw ik van. Men kan betogen dat een e-mail een brief vervangt. En tot op zekere hoogte zit daar mogelijk –ik druk me voorzichtig uit– een kern van waarheid in. Maar een e-reader kan geen boek vervangen. Pertinent niet. Nooit ofte nimmer. Ik durf –stoutmoedig nu– te beweren dat het geritsel van papier, de geur van drukinkt of zilvervisjes onweerstaanbaar is. De liefde voor het boek overstemt mijn warme gevoelens voor technologie. En mijn vrouw is een boekenveelvraat.

„Je mag altijd alle boeken kopen die je wilt hebben”, zeg ik haar een aantal keren per jaar met de gulheid van een i lantroop. Vervolgens herinner ik haar eraan dat we al een tijd niet bij die kringloop zijn geweest, waar ze de vorige keer dat ene leuke boek vandaan had. Of suggereer ik tijdens een bezoek aan vrienden dat ze eens in de boekenkast aldaar zou moeten neuzen. Want ik beschik over wat minder i nanciële middelen dan de doorsnee-miljardair. Puur eigenbelang, overigens, dat ik haar boekenhonger wil stillen. Als ik thuiskom en ze ligt languit op de bank een boek te lezen of ze staat letters verslindend achter het fornuis, ben ik gelukkig. Het toppunt van huiselijkheid. Kom niet aan het boek. Maar nu, om toch maar eens een Engels woord uit te leggen: de e van e-reader staat voor elektronisch en een reader is niet anders dan lezer. Een elektronische lezer dus.

Een apparaat waarop je namaakboeken tot je kunt nemen. Zonder geritsel, zonder inkt en zeker zonder zilvervisjes. Zonder ziel dus. Hoewel ik mijn vrouw de liefde voor papier tracht bij te brengen, stort ze zich vol overgave op de e-reader, zodra ze het aanbod krijgt die even te proberen. In een week verslindt ze vier splinternieuwe ‘boeken’ voor een prijs waarvan je bij de kringloopwinkel alleen maar kunt dromen. Ze leest nog steeds op de bank, kauwt nog steeds letters tijdens het koken, maar wandelt nu met een tablet rond. Dat is het enige verschil, vertel ik mezelf.

Een eenvoudig mens als ik houdt de stuwende kracht van de technologie niet tegen. En ach, de geur van geplette zilvervis mist niemand. Het beestje in levenden lijve nog minder.

ARIEN VAN GINKEL

JOURNALIST BIJ HET REFORMATORISCH DAGBLAD

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen