Tweeluik: De Zorg Om Milieu & Mens

Milieu

Als alle landen een bevolkingsgroei zouden hebben als bijv. Mali of Angola, zou de aarde over 30 jaar ons niet meer kunnen voeden.

Ries van Maldegem: Nu we ruim 7 miljard mensen hebben, zijn veel landen al afhankelijk van voedselimport en dreigen tekorten aan drinkwater. Dus met 20 miljard mensen lijkt honger praktisch inderdaad onvermijdelijk. Echter, behalve in Afrika stagneert of krimpt de bevolkingsomvang, dus de te verwachten piek is circa 10 miljard. Dan zou de mensheid theoretisch nog te voeden zijn. Aan de Bijbelse opdracht om de aarde te vervullen, lijkt inmiddels te zijn voldaan.

Roel Jongeneel: Het is te eenvoudig om de bevolkingsgroei in Afrika als de oorzaak van een ontoereikende aarde te zien. Het is eerder omgekeerd: de bevolkingsgroei is zo hoog omdat de mensen zo arm zijn en kinderen dan de oudedagsvoorziening van de ouders zijn. Zouden we meer delen en verstandiger met ontwikkelingssteun omgaan, dan zal de bevolkingsgroei in landen als Mali of Angola bij een stijgende welvaart waarschijnlijk sterk afnemen. Onderzoek laat zien dat de aarde de wereldbevolking van 2050 best zou kunnen voeden, al zal dit wel de nodige inspanning vergen.

Nederland is te dicht bevolkt voor omvangrijke landbouw. Het wordt tijd dat we ons voedsel vooral in Afrika laten verbouwen. Dan kunnen ze daar ook wat meer verdienen.

Ries van Maldegem: Voedsel voor eigen gebruik kan het best ter plaatse worden geteeld, ook in Nederland. Als veehouderij

dan ook minder voor de export is, neemt bij ons de ecologische belasting af. Gelet op de bevolkingstoename heeft Afrika de eigen landbouwgrond eerst zelf nodig.

Roel Jongeneel: Gezien de hoge mens- en dierdichtheid en de stijgende welvaart denk ik dat we in Nederland naar een nieuwe balans moeten, met een misschien wat kleinere, maar nog steeds vitale en duurzame landbouw. Ik zie Afrika niet zo snel de voedselexporteur naar Europa worden. Er is in Afrika zelf heel veel behoefte aan voedsel. En dat zal in de toekomst alleen maar toenemen, als ook daar de welvaart eens zal gaan stijgen. Het is goed dat zij zich daar eerst op richten.

Senioren kunnen op CO2-gebied een mooi voorbeeld geven door elektrisch te gaan rijden.

Ries van Maldegem: Voor het beste voorbeeld: pak de elektrische fiets! De elektrische trein of bus is ook prima. Voor wie daar niet genoeg aan heeft, is de elektrische auto een optie. Die rijdt per km goedkoper en schoner dan de brandstofversie, al is de aanschaf nog wel kostbaar.

Roel Jongeneel: Ik ben geen specialist in vervoer. Je moet naar het hele plaatje kijken. Bij elektrisch rijden moet je bijvoorbeeld ook de footprint (hoe milieubelastend iets is, red.) van de batterijen meenemen. Ik zag een studie dat de footprint van de elektrische auto, ook als je dat alles meeneemt, dan toch nog bijna 80% lager is dan van een conventionele auto. Dat is echt een groot verschil. Dus ja, elektrisch rijden is een goed voorbeeld!

Mens

Wie arbeidsgehandicapten in dienst neemt, neemt als werkgever zijn rentmeesterschap serieus.

Ries van Maldegem: Inderdaad, en het zou mooi zijn als dat in alle sectoren maatschappelijk ondersteund zou worden. En dan niet alleen met geld, maar ook met acceptatie en waardering door medewerkers en klanten.

Jan Kloosterman: Dat klopt, al zijn er meer manieren waarin het rentmeesterschap concreet kan worden. Het hebben van een baan is belangrijk. Niet alleen vanwege een inkomen, maar ook omdat ieder mens gaven heeft gekregen. Het werken met die gaven geeft zelfwaarde en de mogelijkheid om God en je naaste te dienen.

Dat steeds meer werkgevers de cao of een vast contract ontlopen, laat zien dat bij hen goed werkgeverschap niet de hoogste prioriteit is.

Ries van Maldegem: Het laat ook zien dat langdurig goed werkgeverschap in onze maatschappij blijkbaar lastig geworden is. Klandizie is nu grilliger: minder vaste klantrelaties veroorzaken minder vaste arbeidsrelaties. Ook werknemers jobhoppen tegenwoordig sneller dan werkgevers lief is.

Jan Kloosterman: Zowel werkgevers als werknemers zoeken naar zekerheid en flexibiliteit. Die belangen staan soms tegenover elkaar. Het zou mooi zijn om in samenspraak tot een cao of arbeidsvoorwaardenregeling te komen waarin naast zaken als loonsverhoging verbetering van de sociale duurzaamheid prioriteit krijgt. Dat kan bijvoorbeeld gaan over scholing of over het delen van winst aan een te kiezen doel.

Studeren, carrière maken, successen boeken, de prestatiedrang (“je bent wat je presteert”): het zorgt voor toenemende druk op (jonge) mensen. Eigenlijk gaan we helemaal niet sociaal-duurzaam om met de mens als schepsel gezien het de vele burn-outs die dit als gevolg heeft.

Ries van Maldegem: De concurrentiedruk is hoog, evenals de kosten voor levensbehoeften. Dus jongeren met minder prestatiedrang kunnen snel een drop-out status krijgen. Doordat decennialang arbeidsinkomsten stagneren en de bureaucratische complexiteit stijgt, wordt het gezond combineren van een baan met een gezinshuishouding inderdaad asociaal lastig. Jan Kloosterman: Helaas is dat een nieuwe vorm van uitbuiting die voor komt. Natuurlijk heeft ieder mens daar ook een eigen verantwoordelijkheid in. Ook werkgevers moeten hierin verantwoordelijkheid nemen en de belastbaarheid in relatie tot de gevraagde prestaties bespreken. Het is belangrijk om daarin samen te zoeken naar een gezonde balans.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen