�Geen schooluniform is lastig, nu moet ik iedere dag nadenken�

Toen Ana in januari vertrok uit Brazilië was het zomer. In Nederland heerste op dat moment een echte Hollandse winter met koude nachten en korte dagen. Haar gastouders zeiden: “Dat wordt volgende maand wel beter.” Maar het werd februari, maart en zelfs april en nog steeds was het erg koud. Pas in mei ging het kwik weer richting Braziliaanse temperaturen. Haar eerste week in Nederland volgde Ana een introductiecursus ‘Nederland’ voor uitwisselingsstudenten. Niet alleen worden de eerste Nederlandse woorden geleerd, maar ook leren fietsen maakt onderdeel uit van de cursus. Fietsen doet Ana thuis ook, dus dat was voor haar niet zo spannend als voor medecursisten die voor het eerst op de fiets stapten.

Middelbare school

Ana gaat naar 5-vwo op het Helinium College in Hellevoetsluis. Ze kan de meeste vakken goed volgen, maar biologie en natuurlijk Nederlands vindt ze wel lastig. De experimenten en proefjes bij natuurkunde en scheikunde zijn nieuw voor haar en vindt ze erg leuk. Ze zegt met een lachje: “We hebben zelfs een bom gemaakt.” De andere leerlingen in de klas vinden een buitenlandse klasgenoot wel interessant en vragen regelmatig: “Hoe is dat in Brazilië?” of “Wat is dat woord in het Portugees?” Haar school in Brazilië telt vijfduizend leerlingen, in Hellevoetsluis zijn er vijftienhonderd. Dat heeft wel een voordeel: “Je kent iedereen van de hele school.” Het tijdsverschil met Brazilië is vijf uur, soms is dat weleens lastig als ze wil skypen (bellen via internet) met vriendinnen of familie.

Band met Nederland

Ana’s achternaam is Roorda, een oer- Hollandse naam die veel voorkomt in de noordelijke provincies. Haar voorouders zijn vanuit Groningen geëmigreerd naar Brazilië, maar er wonen nog steeds ooms en tantes in Nederland. Door deze familieleden kende ze al een klein beetje Nederlands en na vijf maanden in Ouddorp spreekt ze het vrijwel vloeiend. Ze kan zelfs al Flakkees verstaan!

Reden

Emmelie Akershoek is zeventien jaar en heeft net haar havo-examens achter de rug op de Prins Maurits. Ze is erg geïnteresseerd in de wereld en wil nieuwe talen leren. Daarom wilde ze graag een half jaar in het buitenland naar school gaan tijdens haar middelbare schoolperiode, maar vanwege het forse kostenplaatje was dat niet haalbaar. Toen besloten haar ouders de rollen om te draaien en de wereld in huis te halen. Dat deden ze door zich beschikbaar te stellen als gastgezin voor buitenlandse studenten. De voorliefde van Emmelie voor talen blijkt ook uit haar hobby. Ze doet aan ‘postcrossing’, een systeem waarbij mensen vanuit de hele wereld elkaar kaarten sturen. Ze heeft er al meer dan 350 verstuurd en ontvangen. Er kwam zelfs een kaart van de Fiji-eilanden, waar ze het bestaan niet eens van kende. Door het versturen van kaarten heeft ze ook een ‘e-mailvriendin’ in Taiwan, met wie Emmelie al ruim twee jaar regelmatig contact heeft. Via internet doet ze een cursus Welsh, en Pools leert ze uit een boekje. In de zomervakantie gaat ze drie weken naar Hamburg om haar Duits bij te spijkeren. Emmelie is een echte taalfanaat en het is dan ook niet verwonderlijk dat ze vertaler wil worden.

Verschillen

Ana komt uit de provinciehoofdstad Curitiba, een stad met twee miljoen inwoners in het zuiden van Brazilië. Een drukke en levendige stad, die zeven dagen per week en 24 uur per dag in beweging is. In Ouddorp moest Ana dan ook behoorlijk wennen aan de rust en de stilte, en het feit dat op zondag alles gesloten is leidde tot verbazing. De eerste twee weken waren best wel lastig. Als zestienjarige kwam ze in een vreemd land, op een nieuwe school en in een onbekend gezin. Ze moest bijvoorbeeld erg wennen aan het gebruik dat Nederlanders ‘s avonds warm eten, want in Brazilië eet ze altijd tussen de middag al warm. En het eten zelf was ook flink wennen, nog steeds lust Ana geen brood en aardappels. Ze is wel dol op allerlei zoete dingen, zoals Speculoospasta en stroopwafels. Ook de lange schooldagen waren even wennen in het begin, want ze was gewoon om van zeven uur ‘s morgens tot een uur ‘s middags in de schoolbanken te zitten. Vervelend vindt ze het feit dat ze geen schooluniform aan hoeft in Nederland, want nu moet ze iedere dag nadenken wat ze aan moet trekken. Op de vraag of ze ook typisch Nederlandse dingen heeft gedaan in de afgelopen maanden denkt ze even na. Schaatsen op natuurijs is in ieder geval typisch Nederlands. Ana is naar de Efteling geweest, dat vond ze echt leuk want zoiets is er niet in Brazilië. De tulpenvelden van Flakkee vond ze prachtig. Later is ze nog naar de Keukenhof geweest, maar dat vond ze na Flakkee nogal tegenvallen. Ana is wezen volleyballen bij De Kriekel. In Brazilië wil iedereen winnen en speelt men dus heel fanatiek. In Ouddorp vinden ze het ook erg belangrijk dat het gezellig is en wordt er veel gepraat in plaats van gevolleybald.

Afscheid

Iedereen in het gezin is enthousiast over het uitwisselingsprogramma. De Akershoeken krijgen soms de opmerking: “Ik moet er niet aan denken, een vreemdeling in je huis.” Maar de familie geniet er juist van. Mevrouw Akershoek: “Het gaat niet om ruimte in je huis, maar om ruimte in je gezin. En wij vinden het een hele leuke ervaring.” Ana brengt Brazilië dichtbij. Meneer Akershoek trekt een groot fotoboek uit de kast, een cadeau dat Ana voor hen meebracht uit Brazilië. Ana laat een foto zien van haar stad. Achter een groen park langs het water staan allemaal witte gebouwen en een paar wolkenkrabbers steken boven de rest uit. Terwijl we samen de foto’s bekijken zingt buiten een merel. Er spelen twee kinderen op straat, verder is het stil in de wijk. Ouddorp en Curitiba zijn twee verschillende werelden. Over een maand neemt Ana afscheid van de familie Akershoek. Haar ouders komen haar in Ouddorp ophalen. Met zijn drieën reizen ze dan eerst nog twee weken door Europa voor ze teruggaan naar Brazilië. Ze gaan Berlijn, Londen en Schotland bezoeken. Dat lijkt misschien nogal ambitieus, maar voor iemand die in een land woont dat groter is dan alle landen van Europa samen, stellen de afstanden niet zoveel voor.

Pratend over het afscheid zegt mevrouw Akershoek tegen Ana: “Dan hebben we rust.” Ze moet lachen, speelt het spelletje mee en zegt: “Dat is gemeen.”

Travel active

Voor familie Akershoek is Ana de tweede buitenlandse studente die bij het gezin intrek neemt. Eerder maakte Sonja uit Zuid-Afrika al een half jaar deel uit van het gezin. Travel Active is de organisatie die het gezin koppelde aan Ana. Op de website www.travelactive.nl staat meer informatie en zijn ook profielen te vinden van studenten die voor de periode na de zomervakantie op zoek zijn naar een gastgezin. De organisatie bemiddelt niet alleen, maar ondersteunt ook de student en het gastgezin tijdens het hele traject.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen