Een zeumerse fietstocht

Als oefening hadde ze al een minke ritjes deur Ouddurp gemaekt. 't Is t'r een prachtege naetuur, mar die wilde braemplokkers doewe soms net of ze niet bie Flakkee hoare. Ze binne niet kwaed, oak niet nieuwsgierig, mar 't bluve apparte duunknieken. Oak rond Dirksland, Flakkee's Lichtstad, hadde ze meerdere keren gepeddeld. Daer weune aerdege maansen, dat mot ik eerlek bekenne, mar d'r loape d'r oak nogal wat rond mit een stieve nfkke; die hoa een allure teblet in geslikt, mit soms een jaerenlange naewerking. Gelokkig is daer zienderoagen veranderieng in gekomme, in wel als gevolg van de goeé invloed van de omriengende durpen. Mar noe zouwe wiele de sprong waege, in het moaie Braebantse land gaen verkenne' 't Eerste aande zou deur de auto overbrugd worre. We hadde in 't begin van de weke in Meneerse een hangdege ofgepriesde fietsedraeger voor achterop de auto op de kop getikt, dus wat dat betreft was t'r niks meer in de wege.

„Zeit Bas", vroeg Arjaentje 's aeves tevoren, „zitte die karretjes noe wel goed vastgebonde of mot ik het soms nog naekieke?" „Maans, maans toch, joe mot je eige niet mit mannezaeken bemoeie, joe dienkt zeker dat een vutter healemaele uutgeransjeerd is, mar ik bin waerempel nog wel in staet om een velo vast te binden".

„Mar joe vrouwe, hei joe al een soortement eêrstehulp doaze klaer staen?" "Kaerel jaet Bas, 'k Binne bie zo'n hommelespaat geweest, in die heit mien pleisters in zalve tegen zaelpiene in olie tegen kuutkrampe meegegeve. Laet noe je beentjes mar wappere in je zaedeltje mar kreune, zei t'n nog. Weetje wat we eigenlek oak nog moste meeneme. Bas? Zo'n groate ouwerwesse begoasjedraeger, je weet wel, die je voor op de fiets kan vasthaeke. Herinner joe je nog Bas, dat Joap van Kriene vroeger mit z'n Kloasje voorop de begoasjedraeger al wiebelend naer 't land koerste?"

"Of dat ik dat weet, mar "t staet me oak heel goed voor, dat Kloasje toen een heel leuk dieng was in Joap een jonge, sterke vent. In dat gaet op moed in dat ried lucht!" "Joa Bas, dat is allemaele wel waer, mar als ik noe moe wier of wat overkwam, dan zou zo'n dieng toch een uutkomst weze in was ik uut t'n brand."

"Joa, joe uut, mar ik in den brand, je mot die jeugdgrillen noe ongderhand mar es opgeve, want ik zieé m'n eige al karte mit twee hongderd pond voorop deur Braebants dreven. Bovendien wiere we voorpagina nieuws in het Braebans Dagblad. Mar noe wat oares, Arjaentje, hoe staet 't mit de stikzak? Want je mot mar rekene, dat zo'n tocht veul van een maans vergt, in je weet wat buurman vorige week nog zei: d'r mot spek voor 't gereêl zitte."

"Dat is waer manlief, mar ik hoa gedocht om maarge ongze sportieve prestoasie te laete volge deur een heêrleke maeltied in zo'n oerknus bosrestorant." "Niet gek bekeke, m'n lekkerbekkie" In mit deze heêrleke vooruutzichten doke de beide echtelieden even laeter m bed.

D'n oaien ochtend gienge de oagluukjes al vroeg ope, daer de zunne z'n lichtspel al vroeg begon. „Kom op meid, overaande, in geliek het goeé voorbeeld gevend, sprong hie als een dartel veulen uut bed. Arjaentje, die nog an 't ontdoaén was, keek verbeisterd toe.

„Je heit toch geen tik van de meule gehad", vroeg ze fijntjes? Mar tenslotte had oak z'n wederhelft d'r beentjes buten bed gestoke in stong naetuurlek nog een hort voor de spiegel te droaien. Ze had een luchtig jurkgevalletje angetrokke, want het beloofde waarm te worren. In juust dat prachtige weer in die straelende zunne brocht oak al heel snel vrouwlief in een jolige stemming. "Ik komme d'r an", riep ze jongemeisjesachtig in even laeter schove ze achter een mok dampende thee in een flienke staepel boterhammen. Eerst wier er voor deze dag om een zegen gevraegd. Monter stapten ze even laeter naer buten in zwoaiden uutbundig naer de nieuwsgierege buren.

Een hortje laeter deed Bas de knoerpende deuren van wat hie een garage noemde, open. „Je mot buten mar instappe, schattebout, want binnen is het wat rommeleg".

"Je bedoelt zeker, dat het in dat hok van joe een gigantische chaos is", was heur weerwoord. Het vuufdehands mobiel gleed roak uutbraekend de openbaere weg op in reed bienae buurvrouw van de sokke. "Lompe vaant!", raesde ze, "ken je met uutkieke? Je ken amper mit de kruwaegen rieé, laet stae mit een auto!"

"'t Is mar gelokkig dat we gisteraevends alles al gelaeé hoa, want als ik al luusterend naer ongze snel angebrande, mar oak vlug biegedroaide buurvrouw, most inpakke, stonge we hier over een ure nog."

„Rieë", zei Arjaentje, "in de teer houwe, want buurvrouw is t'r niet zovoare naest". Vrolek toeterend, in een roakgerdien achterlaetend het Bas de koppelienigspedoale veuls te schoe opkomme m vloog Arjaentje haest deur 't dek. "Je zal 't wel noait leêre, ze könne beter jóe jaerleks keure inplekke van de auto. Tsjonge, tsjonge, wat een vaant". Bas zweeg wieselek in de slee gleed gromzoevend over de weg. Even voor het Hellegatsplein stopte Bas om te kieken of de karretjes nog goed vastzatte. "Je ken je eige niet voorstelle dat het hiei vroeger op het waeter zo leselek gespookt heit. Mar as je noe naer de kante van De Plaete kiekt, dan ziee onze oagen een stikj naetuurschoan, dat z'n weergae niet heit. Wat is het hier ontzettend moai, je wordt t'r stille van. Mot je die veugels ieder op z'n eige wieze zien foerasjeren, mit op de achtergrond de heckrunderen in de fjordepaerdjes. In dat prachtege frisse groen van de schorren, deursnee deur ondiepe vleien mit op de achtergrond de vanzelf opgeschote bossaasjes. Hier past alleeên mar diepe eerbied". Al keuvelend in genietend reden ze even later het Braebantse land binnen in nae een dik ure rieë, kwamme ze op de plekke an waer de krachttoer most beginne. Bas zette een soort gevechtspetje op in nep mit veul bravoer: „Lat ze noe mar komme!" Arjaentje deed met voor 'm ongder; allean zette ze een soort fleurig rabarberblaedje op t'r hoad in nep stnedlustig: "hier binne ze!"

In zo stegen de moedige oudstrijders op hun iezeren rossen in peddelden genietend onder een beerlek Hollands zunnetje deur een oer Braebants landschap. „Kiek daer's'", schreêuw-zwoaide Ar-jaentje rmt een moaiende aarmbeweging, „wat een moaie blommetuun!" Manlief keek steigerend opziee, mar of z'n fiets niet meekeek of tegen de draed was, dat weet t'n niet meer, marhie hobbelde naest het fietspad, dook over het stuur m maekte een noadlanding in d'n baarm.

Mit een mond vol gras in in ieder oare een pienksterblomme keek hie loddereg in geschrokke, plat op 't gatje naer z'n vrouwe, die, toen ze zag dat Baslief praktisch healemaele heel was, proeste van de lache.

„Noe zie ik twee blommetuunen", gierde ze' Bas gromde. Gelokkeg had de tweêwieler geen schrammetje, terwijl Bas luchjes biegepleisterd most wone 't Eén in ander kon oak noe de pret niet drukke, m nae inkele uren van ontspanne fietsen deur Braebants moaie naetuur zagge ze een prachtig piknikplekje In toen begönne ze de stikzak uut te pakken. Voor ieder 10 boterhammen mit spek in hamme, wat eitjes in een paer plakken zoete koeke in worstebroadjes. "In dan neme we over een ure nog een bakje leut uut de thermos mit een tompoesje in dan nog een appel vooi de Jijn

Ik dienke, als we dat alles naer binnen slaen, we 't leste aantje wel kenne krupe", zei Bas. "We ete zuvel Bas, dat we in ieder geval og ruumte genog hoa voor de waarme maeltied in dat bosgevalletje". Mar ze wouwe net beginne mit bikken, toen d'r een vervaerlek gegrom klonk. Arjaentje sprong geschrokke overaande, waerbie de boterhammen deur het gras rollende, in brulde: „Kom op Bas, dat is 'n pitboelmonster", in gieng an d'n hael. Bas wou nog even stoer bluve staen, mar toen hie de blikkerende tanden van de vaerleke hond zag, nam hie oak de kuierlatten. Vanof een flienke ofstand warre ze de knarsetandende toeschouwers van 'n waere hondesmulpartij. "Wat een ieselekmonster", zei Bas. "Ik zal...!"

""Hou joe je eige noe mar rustig, anders begint oak nog an de fietsen", zei een bibberende Arjaentje. "Gelokkeg had het beest genog an de etenswaeren, in toen prakties alles op was, gieng 'n op z'n gemakje op huus an. „In ieder geval komme we noe mit een goeie eetlust bie dat eetpaleis an", zei Arjaentje wrang. "In als we nog motte krupe, is dat omdat we bienae flauwvalle van d'n honger".

Naedat ze zo een stuutje m het gras zittend nog wat naegepraet hadde over dit biezonder aevontuur lokte de naetuur weer, in gienge ze, bekomme van de schrik, mit nieuwe moed op pad. Mar deur de schrik warre ze van de koers geraekt in gieng de tocht toch wel aarg lange dure. De kopjes gienge steeds meer hange, in Bas leek op 't leste net een bok, die iedereen in alles op de horens wou neme. Bovendien kreeg Arjaentje een pienlek achterste in reed de leste kilometers wipgattend. "Laete we de kaerte nog es even pakke in kieke of we niet een aantje kenne ofsnieë". Gelokkeg, dat gieng. Even laeter zagge ze, mit t'r tonge op 't vestje de auto opdaege in slaekten ze een soort indianegehuul. Arjaentje streek bienae de zeilen, in Bas most mit odeklonje redding brienge. Ze warre bekof, mar nae een hortje kwamme de krachten terug, knorden de maegen bienae hoaibaer m gienge ze mit frisse moed op het flakbie gelege restorant an. Naedat ze d'r eige ontsmoezeld hadde, voel

den ze zich weer aerdeg fit. Ze hadde meraekelse honger in het lag voor de hand dat ze 'm es goed zouë raeke. Ze zochte een gezelleg hoektaefeltje uut. Een aerdeg medammeke nam de bestellieng op in toen ze mkele menuten geschreven had. vroeg ze, of het hongerege echtpaer niet an dat zespersoons taefeltje woué gaen zitte. "Dan hedde ge meer ruimte m kan ik alle etenswaeren een plekje geve". Het meiske begon an te slepen in d'r oagen rolde bienae uut t'r hoad toen ze de smulpartij anzag. Bas vertelde het honde aevontuur an het meisje in toen kreeg ze wat meer begrip voor hun biezondere eetlust, mar toch.. ! Naedat ze heêriek gegete in lekker uutgerust

wane, gienge ze, naedat alles weer ingelaeê in vastgesnoerd was, mit een butengeweun voldaen gevoel op huus an. Voordat ze 's aeves allebeiê als een blok in bed viele, zei Bas nog: "Ik hoa noait gewete dat zo'n doadgeweun fietstochtje een maans zoveul voldoemeng kan geve". In toen den oaren ochtend, datzelfde zunnetje weer z'n lichtspel begon, knipperden wel de fietsjes schalks naer"het zunnetje, mar ronkten Bas in Arjaentje nog inkele uurtjes rusteg deur!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen