De heilige oorlog (124)

Besluit tot een uitval

Na enige tijd besluiten de kapiteins van Immanuël samen met een aantal dappere inwoners een uitval te doen. Ze willen het legerkamp van Diábolus ’s nachts aanvallen. Het zal echter blijken dat dat een dwaas plan is, omdat de nacht goed is voor de vijand maar slecht voor Mensziel. Daar denken ze echter niet aan. Ze zijn vervuld van moed. Ook is hun laatste overwinning, waarbij ze de aanval van de vijand hebben afgeslagen, in hun geheugen gegrift.

Tegen de tijd dat de nacht komt, werpen de dappere kapiteins van de Prins het lot wie deze nieuwe (en naar zal blijken helaas hopeloze) aanval op Diábolus en zijn mannen zullen leiden. Het lot valt op de kapiteins Geloof, Bevinding¹ en Goede-Hoop.

Kapitein Geloof raakt gewond

Onder leiding van deze drie kapiteins worden de belegeraars aangevallen, juist daar waar zich de hoofdmacht van de vijand bevindt. Diábolus en zijn mannen, die gewend zijn aan nachtelijke arbeid, slaan direct alarm. Ze staan klaar alsof ze bericht van de uitval hebben gekregen. Zonder dralen trekken ze ten strijde. Overal klinkt luid trompetgeschal en er wordt verwoed geslagen op de helse trommel. Daartegenover klinkt het lieflijk geluid van de bazuinen van de Prins. Op deze wijze begint het gevecht.

Kapitein Onverzadigbaar uit Diábolus’ leger ziet de vijandelijke strijdwagens en wacht tot hij zijn prooi kan grijpen.

De kapiteins van de Prins vechten dapper, beter dan van hen verwacht kan worden. Ze verwonden veel vijanden en zorgen ervoor dat het hele leger van Diábolus moet terugtrekken. De dappere kapiteins Geloof, Goede-Hoop en Bevinding zetten de achtervolging in en vallen met geweld de vijand in de rug aan. Hoe het kan gebeuren is onduidelijk, maar kapitein Geloof struikelt, waarna hij valt. Hij loopt zo’n zware verwonding op dat hij niet kan opstaan. Kapitein Bevinding moet hem overeind helpen. De soldaten raken daardoor in verwarring. Daarbij kan Kapitein Geloof het niet voorkomen dat hij het uitschreeuwt van de pijn. Omdat de twee andere kapiteins daardoor denken dat hij dodelijk gewond is, zakt de moed hun in de schoenen. Dan wordt de verwarring nog groter en vergaat bij de soldaten de lust tot vechten.

Tegenaanval

Omdat de toestand er niet best uitziet voor Diábolus, houdt hij alles goed in de gaten. Daardoor merkt hij dat zijn achtervolgers ineens stilstaan. Hij trekt de conclusie dat hun kapiteins gewond zijn geraakt of gedood zijn. Hij staat stil en denkt na. Hij besluit weer op het leger van de Prins aan te vallen met alle helse woede die hij bezit. Het lukt hem om met zijn leger precies midden tussen de soldaten van de kapiteins Geloof, Goede-Hoop en Bevinding terecht te komen. Zijn soldaten slaan erop los en doorsteken en verwonden de soldaten van de Prins zo vreselijk dat die door het verlies van moed en bloed en door verwarring nauwelijks in staat zijn om snel achter de veilige muren van de stad te vluchten. En dat, terwijl ze aan het begin van het gevecht de drie beste en machtigste kapiteins tot hun beschikking hadden. Als de hoofdmacht van het leger van de Prins ziet hoe erg het is gesteld met hun drie kapiteins, lijkt het hen het verstandigst om een veilige en goede toevlucht te zoeken. Ze keren dus terug naar de poort vanwaar ze de uitval hebben gedaan. Zo komt een einde aan deze actie.

Overmoed bestraft

Na eerdere overwinningen raakt de ziel overmoedig in de strijd tegen satan en de zonde. Vervuld met geloof en goede hoop, maar zonder licht op het pad, wordt de strijd weer aangebonden. Dat kan niet goed gaan, vooral omdat de nacht de dekmantel is van satans listen. Maar Bunyan laat het hier niet bij. Hij beschrijft hoe belangrijk, ja onmisbaar, naast geloof en hoop, ook de bevinding der heiligen is. Elke keer weer moet de les geleerd worden: Eigen krachten te verachten, wordt in Jezus’ school geleerd².

Niet in de nacht

De nacht is voor het ongedierte. Satan voelt zich als de vorst der duisternis thuis in nacht en duisternis. Het is een oude waarheid: ga niet op stap als het donker is. Paulus waarschuwt: Gij zijt allen kinderen des lichts en kinderen des dags; wij zijn niet des nachts, noch der duisternis (1 Thess. 5:5). Als er geen licht op het pad is, dan gaat het zoals Jesaja beschrijft: Wij tasten naar den wand gelijk de blinden, en gelijk die geen ogen hebben, tasten wij; wij stoten ons in den middag als in de schemering, wij zijn in woeste plaatsen gelijk de doden (Jes. 59:10). Geloof en duisternis gaan niet samen. Ik ben een Licht in de wereld gekomen, opdat een iegelijk die in Mij gelooft, in de duisternis niet blijve (Joh. 12:46).

Overmoed

In de strijd tegen satan en de zonde worden in Christus’ kracht overwinningen behaald. De afhankelijkheid van Hem kan echter omslaan in een teveel vertrouwen op eigen kracht. Hoewel Gods kinderen zich erop kunnen beroepen dat het een bevel van hun Meester is om te strijden tegen de zonde, kunnen ze meer gaan bouwen op eigen kracht dan op Christus’ kracht. Ze worden overmoedig. Maar hun Leidsman laat ze ervaren dat ze zonder Hem niets kunnen doen. In Matthéüs 14 is de geschiedenis te lezen van de wandelende Petrus op de golven. Hij kon zich erop beroepen dat hij werd geroepen door Jezus: En Hij zeide: Kom (vs. 29a). Hij kwam niet uit zichzelf (vs. 28). En dan gebeurt wat naar menselijke begrippen onmogelijk is: En Petrus klom neder van het schip en wandelde op het water, om tot Jezus te komen (vs. 29b). Wat zal er door hem heengegaan zijn toen hij het onmogelijke mocht doen?

Klein geloof

Petrus ontvangt een indringende les. Na enige tijd ziet hij niet meer op Jezus, maar kijkt hij om zich heen en naar beneden. Hij ziet ineens de wind die de golven verheffen. Hij wordt bevreesd en zinkt door dezelfde golven, waar hij net op liep, heen. Hij komt in grote nood, want dit betekent omkomen. Maar hij heeft in zijn leven mogen ervaren dat er toch behoudenis is, maar die is er alleen in zijn Heere. Hij roept het uit: Heere, behoud mij! (vs. 30b). Had hij dan geen geloof? Jazeker, maar het was op dat ogenblik een klein geloof. En klein geloof doet wankelen. Jezus zegt het Petrus, terwijl Hij hem met de hand aangrijpt: Gij kleingelovige, waarom hebt gij gewankeld? (vs. 31b). Matthew Henry schrijft behartigenswaardige woorden over deze geschiedenis: ‘Christus gebood hem te komen, niet slechts opdat hij op het water zou wandelen, en aldus Christus’ macht zou kennen, maar ook opdat hij zou zinken, en aldus zijn eigen zwakheid zou leren kennen.’ Christus wil, aldus Henry, zijn geloof aanmoedigen, maar ook zijn dwaasheid en verwaandheid beteugelen en hem er beschaamd over maken. Wat heeft Christus toch een werk om de Zijnen aan de grond en aan Hem verbonden te houden!

Wie is er onder ulieden, die den HEERE vreest, die naar de stem Zijns Knechts hoort? Als hij in de duisternissen wandelt en geen licht heeft, dat hij betrouwe op den Naam des HEEREN en steune op zijn God (Jes. 50:10). Dat is de doodssteek voor het duistere ongeloof en het beste middel om niet te vertrouwen op eigen kracht!

Noten

1 Bevinding is van oorsprong een inwoner van Mensziel. Hij is al eerder door Prins Immanuël tot kapitein aangesteld. De andere kapiteins zijn van hemelse oorsprong.

2 Dit zijn de eerste regels van een lied van Hieronymus van Alphen (1746-1803), geschreven in samenwerking met Pieter Leonard van de Kasteele (1748-1810). Het lied is ook te vinden als lied 36 in de bundel ‘Elk zing’ Zijn lof’ (uitgave van het KOC).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen