Uit: Het levenslied van Robert

Moeder McCheyne kan het bijna niet aanzien. Wat lijkt Robert zo sprekend op David. Het is alweer bijna vier jaar geleden dat hij is gestorven. Zouden ze nu ook Robert moeten missen?

De dokter staat stil bij Roberts bed te kijken. Hij voelt Roberts pols en zegt ernstig: 'Dit is de crisis'.

Robert fluistert iets, hij glimlacht en Elisa buigt over hem heen om het te kunnen verstaan. 'Jehova Tsidkenu. Jehova Tsidkenu', klinkt het en weer glimlacht hij.

Dan, na onrustige minuten die uren lijken, valt hij in een rustige slaap. 'De crisis is voorbij', zegt de dokter en hij drukt bemoedigend de hand van moeder McCheyne.

Het duurt lang voordat Robert weer is opgeknapt. Moeder en Elisa zitten vaak bij hem op zijn kamer. 'Ik dacht dat ik ging sterven', zegt Robert dromerig op een dag, als er weer wat meer kleur op zijn wangen komt.

Elisa kijkt haar broer ernstig aan. 'Was je niet bang om te sterven?'

'Ja, eerst wel. Ik wist niet of ik een Borg voor mijn schuld had. O, wat was ik bang en onrustig. Maar de Heere heeft me genadig willen troosten en mij rust gegeven. Het was zo vreemd, het leek wel of er dichtregels in mijn hoofd zongen. Ook nu komen er telkens woorden en zinnen bij. O, ik zou het op willen schrijven, maar ik weet niet of ik sterk genoeg ben'.

'Over Jehova Tsidkenu?' vraagt Elisa. 'Je zei telkens dat woord'.

Robert knikt verrast.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen