Vijanden aangaande het Evangelie

Maar zeker in Israël laten de ultraorthodoxe Joden van zich horen. Door hun hoge geboortecijfer vormen zij een groeiende bevolkingsgroep die ook in het parlement vertegenwoordigd is. Op voorwaarde dat aan een aantal van hun eisen wordt voldaan, zijn ze bereid om regeringscoalities van uiteenlopende kleur te steunen. Dat is ook nu het geval. Netanyahu, die opnieuw premier geworden is, moet hen daarom te vriend houden. Vandaar dat parlementsleden van het Verenigd Torah Judaïsme, een partij die zijn wortels heeft in het Oost-Europese Jodendom, weer met een wetsvoorstel kwamen voor een algeheel evangelisatieverbod. Zo’n verbod is duidelijk gericht tegen allerlei christelijke activiteiten. Het zou ongetwijfeld ook de positie van ds. M.L. Dekker raken, onze Israëlpredikant in Nazareth.

Gelukkig is de kans niet groot dat er zo’n verbod komt. Inmiddels heeft premier Netanyahu zich er openlijk tegen uitgesproken. Andere partijen in zijn coalitie zouden er ook groot bezwaar tegen hebben. Bovendien beseft men in Israël terdege dat men de Verenigde Staten te vriend moet houden. Dat is hun voornaamste bondgenoot en in de VS zijn juist de evangelicalen de sterkste voorstanders van een pro-Israël koers.

Afstand

In ieder geval maakt dit initiatief opnieuw duidelijk hoe vijandig bepaalde groepen orthodoxe Joden staan ten opzichte van het christendom. Recent waren er in Israël ook aanvallen op christelijke kerken en vernielingen op een christelijke begraafplaats. De daders moeten waarschijnlijk in orthodox-Joodse kring gezocht worden.

Joden die tot het christendom overgaan worden door veel Joden niet meer als Jood erkend. Een seculiere Jood kan zich op grond van de Wet op de terugkeer zonder problemen in Israël vestigen. Voor een Messiasbelijdende Jood kan dat allerlei problemen opleveren.

In de ogen van orthodoxe Joden is er een grote afstand tussen de Joodse religie en het christendom. Daarentegen heeft men in christelijke kring vaak de neiging om die afstand te minimaliseren. Joden en christenen behoren beiden tot het huisgezin van God, zo wordt beklemtoond. Er is dan al gauw sprake van een tweewegenleer. Een weg voor Joden en een weg voor christenen om tot God te komen. Die manier van denken is met name opgekomen na de Tweede Wereldoorlog waarin het Europese Jodendom door Hitler en de zijnen grotendeels werd uitgeroeid. Dat is ongetwijfeld een zwarte bladzijde in de Europese geschiedenis. En ook voordien was er in het toen nog christelijke Europa duidelijk sprake van antisemitisme. Helaas wel.

Overigens moeten we daarbij wel bedenken dat in rooms-katholieke en oosters-orthodoxe kring het antisemitisme altijd sterker was dan onder protestanten. En dat in protestantse kring wat dat betreft de luthersen meer reden hebben om bedenkelijk naar hun verleden te kijken dan de calvinisten.

Eén Naam

Inclusief denken is tegenwoordig in de mode. Niet uitsluiten maar insluiten. Veelkleurigheid en verscheidenheid worden positief gewaardeerd. Zelfs op godsdienstig gebied staat de waarheidsvraag niet meer centraal.

Ook als het gaat om Jodendom en christendom moeten wij echter elke vorm van een tweewegenleer afwijzen. Wij belijden een drieënig God. Er is slechts één Naam onder de hemel gegeven waardoor wij moeten zalig worden (Hand. 4:12). Dat is de Naam van Jezus. Dat alles is orthodoxe Joden een gruwel. Waar zij menen dat zij zelf in eigen kracht de wet van God kunnen onderhouden, zegt onze belijdenis dat wij ‘ganselijk onbekwaam zijn tot enig goed en geneigd tot alle kwaad’ (Heid. Cat., vraag 8).

Verbondsvolk

Weliswaar nam het Joodse volk onder de oudtestamentische bedeling een bijzondere plaats in als het volk van Gods verbond, maar ook toen gold dat er onderscheid was tussen het wezen en de bediening van het genadeverbond. Het ging uiteindelijk niet om de vleselijke kinderen van Abraham, maar om de kinderen van de belofte (Rom. 9:8). De besnijdenis van het vlees was niet voldoende om een ware Jood te zijn. Ook het hart moest besneden zijn (Rom. 2:28, 29). Waar dat onderscheid niet meer beseft wordt, komt men, ook in de gereformeerde gezindte, gemakkelijk bij een verkeerde Israëltheologie uit.

Uiteraard blijft er ondanks alles een duidelijke verbondenheid met het Joodse volk, of ze nu in Israël wonen of daarbuiten. Een groot deel van hen zijn wel vijanden aangaande het Evangelie maar toch zijn het ook de ‘beminden om der vaderen wil’ (Rom. 11:28).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen