De overheid laat het schild zakken

Zo zou het hele idee van ‘voltooid leven’ nooit in naam van barmhartigheid omarmd mogen worden middels verruimende (euthanasie)wetgeving. Mensen met een persisterende doodswens zitten niet te wachten op de bevestiging van hun gedachte dat ze er niet toe doen. Nee, zij willen een einde aan bijvoorbeeld hun situatie van existentiële eenzaamheid. Geen genadeklap, maar een daad van liefde. Net als vele ouderen die een euthanasiewens hebben omdat zij hun kinderen niet tot last willen zijn.

Een andere groep die op minder bescherming moet rekenen zijn de ongeborenen. In naam van vrijheid voor de vrouw wordt de verplichte bedenktijd bij abortus afgeschaft. Met minder overlevingskans voor het ongeboren kind als desastreus gevolg. Een andere ontwikkeling die haaks staat op de bescherming van het kwetsbare is de wens om embryo’s te kweken voor wetenschappelijk onderzoek. Het tegenovergestelde van bescherming lijkt me dat leven wordt gecreëerd om even later te eindigen als onderzoeksmateriaal. Geïnstrumentaliseerd menselijk leven gaat de bescherming van het leven ver voorbij.

De afnemende bescherming van kwetsbaren in onze samenleving komt voort uit het dominerende mensbeeld in politiek in samenleving. Daarin ligt de waarde van het mens-zijn niet in zichzelf, maar hangt de waarde af van iemands eigenschappen, wat iemand kan. Dat werd mij in 2016 geleden duidelijk in een ander dossier: de toenmalige ‘vluchtelingencrisis’. Onze minister-president benadrukte meerdere keren dat vluchtelingen welkom zijn als ze een positieve bijdrage leveren. Een pijnlijk criterium dat naar mijn indruk hoort bij het dominerende liberaal-seculiere mensbeeld. Ongeboren leven dat niet welkom is of aan de andere kant als ‘voltooid’ wordt beschouwd, mensen die geen bijdrage meer kunnen leveren, niet tot last willen zijn en daarom kiezen voor euthanasie… Het komt voort als de waardebepaling van menselijk leven afhankelijk wordt gemaakt van de eigenschappen van de mens.

Bevrijdend is daarom een christelijke antropologie die uitgaat van een schepping naar Gods beeld waarin menselijk leven door God gewild is en geschonken wordt. Het leven zélf is waardig, vol zingeving en betekenis. Daarmee is de mens ook een relationeel en verantwoordelijk wezen.

Dietrich Bonhoeffer schreef ooit: ‘Vrijheid is niet in de eerste plaats een individueel recht, maar een verantwoordelijkheid. Vrijheid heeft niet in de eerste plaats iets te maken met het individu, maar met de naaste.’

Als een overheid hoe langer hoe meer begint te falen in het beschermen van de zwakken, moeten we haar daar onverminderd op blijven aanspreken. Maar ook verantwoordelijkheid nemen en ‘er zijn’ voor kwetsbaren, voor afhankelijken die sterkeren tot last mogen zijn. We vormen niet voor niets een samen-leving. Misschien moeten we wel leven alsof de overheid niet bestaat.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen